1) Η Παραβολή του Σπορέα (Μτ. 13, 1-9)

2) Η Παραβολή των Ζιζανίων (Μτ. 13, 24-30)

3) Η Παραβολή του Κόκκου του Σιναπιού (Μτ. 13, 31-32)

4) Η Παραβολή για το Προζύμι (Μτ. 13, 33)

5) Η Παραβολή των Ζιζανίων Επεξηγημένη (Μτ. 13, 36-43)

6) Η Παραβολή του Θησαυρού (Μτ. 13, 44)

7) Η Παραβολή του Μαργαριταριού (Μτ. 13, 45-46)

8) Η Παραβολή του Διχτυού (Μτ. 13, 47-50)

Η πρώτη είναι η παραβολή του σπορέα. Αυτή είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα παραβολή· η σπορά είναι κάτι το συνηθισμένο στις ζωές των ανθρώπων. Η δεύτερη είναι η παραβολή των ζιζανίων. Όσο για το τι είναι τα ζιζάνια, κάθε άνθρωπος που έχει ασχοληθεί με καλλιέργειες και κάθε ενήλικας τα γνωρίζει. Η τρίτη είναι η παραβολή του κόκκου του σιναπιού. Όλοι σας γνωρίζετε τι είναι το σινάπι, σωστά; Αν δε γνωρίζετε, μπορείτε να ανατρέξετε στη Βίβλο. Όσο για την τέταρτη, την παραβολή για το προζύμι, οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν πως το προζύμι χρησιμοποιείται στη ζύμωση· είναι κάτι που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους. Όλες οι ακόλουθες παραβολές, συμπεριλαμβανομένου της έκτης — της παραβολής του θησαυρού, της έβδομης — της παραβολής του μαργαριταριού και της όγδοης — της παραβολής του διχτυού, είναι βγαλμένες από τις ζωές των ανθρώπων· προέρχονται όλες από τις αληθινές ζωές των ανθρώπων. Τι είδους εικόνα σχηματίζουν οι παραβολές αυτές; Την εικόνα του Θεού να γίνεται κανονικό άτομο και να ζει μαζί με την ανθρωπότητα, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της κανονικής ζωής, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των ανθρώπων για να επικοινωνεί με τους ανθρώπους και να τους παρέχει αυτά που χρειάζονται. Όταν ο Θεός ενσαρκώθηκε και έζησε ανάμεσα στην ανθρωπότητα για μεγάλο διάστημα, αφού βίωσε και είδε τους διάφορους τρόπους ζωής των ανθρώπων, οι εμπειρίες αυτές έγιναν το εγχειρίδιό Του για να μετατρέπει τη θεϊκή Του γλώσσα στη γλώσσα των ανθρώπων. Φυσικά, τα πράγματα αυτά που είδε και άκουσε στη ζωή, εμπλούτισαν επίσης την ανθρώπινη εμπειρία του Υιού του ανθρώπου. Όταν ήθελε να κάνει τους ανθρώπους να κατανοήσουν κάποιες αλήθειες, να τους κάνει να κατανοήσουν κάποιο από το θέλημα του Θεού, χρησιμοποιούσε παραβολές παρόμοιες με τις παραπάνω για να μιλήσει στους ανθρώπους για το θέλημα του Θεού και τις απαιτήσεις Του από την ανθρωπότητα. Οι παραβολές αυτές σχετίζονταν όλες με τις ζωές των ανθρώπων· καμιά τους δεν ήταν άσχετη με τις ανθρώπινες ζωές. Όταν ο Κύριος Ιησούς έζησε με την ανθρωπότητα, είδε αγρότες να φροντίζουν τα χωράφια τους και ήξερε τι ήταν τα ζιζάνια και το προζύμι· καταλάβαινε πως στους ανθρώπους αρέσουν οι θησαυροί, έτσι χρησιμοποίησε τις μεταφορές του θησαυρού και του μαργαριταριού· συχνά έβλεπε ψαράδες να ρίχνουν τα δίχτυα τους, και ούτω καθεξής. Ο Κύριος Ιησούς είδε τις δραστηριότητες αυτές στις ζωές της ανθρωπότητας, όπως και βίωσε αυτού του είδους τη ζωή. Ήταν όμοιος με κάθε άλλο κανονικό άνθρωπο, βιώνοντας τα τρία γεύματα τη μέρα και την καθημερινότητα της ανθρωπότητας. Βίωσε προσωπικά τη ζωή ενός μέσου ανθρώπου και είδε με τα μάτια Του τις ζωές των άλλων. Όταν είδε με τα μάτια Του και βίωσε προσωπικά όλα αυτά, αυτό που σκέφτηκε δεν ήταν το πώς θα έχει μια καλή ζωή ή πώς θα μπορούσε να ζήσει πιο ελεύθερα, πιο άνετα. Όταν βίωνε μια αυθεντική ανθρώπινη ζωή, ο Κύριος Ιησούς είδε τις κακουχίες στις ζωές των ανθρώπων, είδε τις κακουχίες, την εξαθλίωση και τη θλίψη των ανθρώπων υπό τη διαφθορά του Σατανά, των ανθρώπων που ζούσαν υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, που ζούσαν στην αμαρτία. Ενώ βίωνε προσωπικά την ανθρώπινη ζωή, βίωσε επίσης πόσο ανήμποροι ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν εν μέσω της διαφθοράς, όπως και είδε και βίωσε την αθλιότητα εκείνων που ζούσαν στην αμαρτία, που ήταν χαμένοι στα βασανιστήρια του Σατανά, του κακού. Όταν τα είδε αυτά ο Κύριος Ιησούς, τα είδε με τη θεϊκή ή με την ανθρώπινη φύση Του; Η ανθρώπινη φύση Του υπήρχε πραγματικά, ήταν ολοζώντανη, έτσι Αυτός μπορούσε να τα βιώνει και να τα βλέπει όλα αυτά, ενώ, φυσικά, τα έβλεπε και στην ουσία Του, στη θεϊκή Του φύση. Δηλαδή, αυτά τα είδε ο Χριστός ο ίδιος, ο Κύριος Ιησούς ο άνθρωπος, και όλα όσα είδε Τον έκαναν να νιώσει τη σημασία και την αναγκαιότητα του έργου που είχε αναλάβει, αυτή τη φορά στη σάρκα. Παρόλο που ο ίδιος γνώριζε πόσο τεράστια ήταν η ευθύνη που έπρεπε να επωμιστεί στη σάρκα, όπως και γνώριζε πόσο τρομερός θα ήταν ο πόνος που θα αντιμετώπιζε, όταν έβλεπε την ανθρωπότητα αβοήθητη μέσα στην αμαρτία, όταν έβλεπε την εξαθλίωση των ζωών τους και τους αδύναμους αγώνες τους υπό τον νόμο, αισθανόταν όλο και μεγαλύτερη θλίψη και αγωνιούσε όλο και περισσότερο να σώσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία. Ανεξαρτήτου του είδους των δυσκολιών που θα αντιμετώπιζε ή του πόνου που θα υφίστατο, Αυτός γινόταν όλο και πιο αποφασισμένος να λυτρώσει την ανθρωπότητα που ζούσε στην αμαρτία. Κατά τη διαδικασία αυτή, μπορείς να πεις πως ο Κύριος Ιησούς ξεκίνησε να κατανοεί όλο και πιο ξεκάθαρα το έργο που έπρεπε να εκτελέσει κι αυτό που Του είχε ανατεθεί. Γινόταν επίσης όλο και πιο ανυπόμονος να ολοκληρώσει το έργο που Αυτός έπρεπε να επωμιστεί — να επωμιστεί όλες τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, να εξιλεωθεί για την ανθρωπότητα, ώστε να μη ζουν πια στην αμαρτία και ώστε ο Θεός να μπορούσε να ξεχάσει τις αμαρτίες των ανθρώπων χάρη στην θυσία υπέρ αμαρτίας, επιτρέποντάς Του να προχωρήσει με το έργο Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Μπορεί να ειπωθεί πως, στην καρδιά του, ο Κύριος Ιησούς ήταν πρόθυμος να προσφέρει τον εαυτό Του για την ανθρωπότητα, να θυσιάσει τον εαυτό Του. Ήταν επίσης πρόθυμος να ενεργήσει ως θυσία υπέρ αμαρτίας και να καρφωθεί στον σταυρό, όπως και ήταν ανυπόμονος να ολοκληρώσει το έργο αυτό. Όταν είδε τις άθλιες συνθήκες των ανθρωπίνων ζωών, ήθελε ακόμη περισσότερο να εκπληρώσει την αποστολή Του όσο το δυνατόν γρηγορότερα, δίχως την καθυστέρηση ενός λεπτού ή δευτερολέπτου. Όταν ένιωσε αυτήν την αίσθηση του επείγοντος, δε σκεφτόταν πόσο μεγάλος θα ήταν ο δικός Του ο πόνος, ούτε και σκεφτόταν πια πόση ταπείνωση θα έπρεπε να υποστεί — είχε μονάχα μια πεποίθηση στην καρδιά Του: εφόσον πρόσφερε τον εαυτό Του και εφόσον καρφωνόταν στον σταυρό σαν θυσία υπέρ αμαρτίας, το θέλημα του Θεού θα εκπληρωνόταν και Αυτός θα μπορούσε να ξεκινήσει νέο έργο. Οι ζωές της ανθρωπότητας στην αμαρτία, η κατάσταση της ύπαρξής τους στην αμαρτία, θα άλλαζαν ολοκληρωτικά. Η πεποίθησή Του κι αυτό που ήταν αποφασισμένος να κάνει, σχετίζονταν με τη σωτηρία του ανθρώπου κι Αυτός είχε μονάχα έναν στόχο: να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού, ώστε να μπορέσει Αυτός να ξεκινήσει επιτυχώς το επόμενο στάδιο στο έργο Του. Αυτά σκεφτόταν ο Κύριος Ιησούς την περίοδο εκείνη.

Προτεινόμενα:

Η παραβολή του απολωλότος προβάτου

Γιατί ο Κύριος Ιησούς έλεγε παραβολές όταν εργαζόταν

Ποια είναι η πρόθεση του Κυρίου Ιησού πίσω από το θαύμα των πέντε άρτων και των δύο ψαριών