Μια μέρα τον Φεβρουάριο του 2017, η Γι Ζι βρέθηκε σε μια καταστρεπτική καταιγίδα. Οι ισχυροί άνεμοι χτυπούσαν τη γη με μανία, γκρεμίζοντας το σπίτι της και αρπάζοντας τη στέγη, παρόλα αυτά, επέζησε σώα και αβλαβής. Η Γι Ζι ήξερε βαθιά μέσα της, πως αυτό συνέβη λόγω της θαυμαστής φροντίδας και προστασίας του Θεού για κείνη, κι έτσι η καρδιά της ήταν γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό. Αργότερα, κατά τη διάρκεια μιας συνάθροισης, μοιράστηκε χαρούμενη με τους αδελφούς και τις αδελφές την ασυνήθιστη εμπειρία της, όπου είδε την προστασία του Θεού σ’ αυτή την τρομερή καταιγίδα.

Η Γι Ζι άρχισε να συμμερίζεται.

Αδελφοί και αδελφές, ο Θεός είπε: «Χωρίς την ύπαρξή Μου, η ανθρωπότητα θα χανόταν και θα περνούσε μέσα από τη μάστιγα της συμφοράς. Κανένας άνθρωπος δεν θα δει ξανά τον όμορφο ήλιο και το φεγγάρι ή τον πράσινο κόσμο. Η ανθρωπότητα θα βιώνει μόνο την παγερή νύχτα και την αδυσώπητη κοιλάδα της σκιάς του θανάτου. Εγώ είμαι η μοναδική σωτηρία της ανθρωπότητας. Εγώ είμαι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας και, ακόμη περισσότερο, είμαι Εκείνος στον οποίο στηρίζεται όλη η ανθρωπότητα». Είναι αλήθεια! Ο Θεός κυβερνά τη μοίρα όλων των πραγμάτων και των ζωντανών όντων και Αυτός είναι το μόνο θεμέλιο της ύπαρξης του ανθρώπου. Μέσα από την πρόσφατη εμπειρία μου, συνειδητοποίησα βαθιά ότι λόγω της φροντίδας και της προστασίας του Θεού μπορώ και ζω έως σήμερα. Διαφορετικά, σήμερα δεν θα ήμουν ζωντανή.

Στις 4:30 μετά τα μεσάνυχτα, στις 9 Φεβρουαρίου, καθώς παρακολουθούσα μια συνάθροιση μέσω διαδικτύου, μια ξαφνική καταιγίδα έπεσε στην περιοχή που έμενα. Καθώς το ουρλιαχτό της καταιγίδας που έπεφτε κατά ριπές πλησίαζε, το ηλεκτρικό ρεύμα και το τηλέφωνο κόπηκαν μονομιάς, και το δωμάτιό μου βυθίστηκε απότομα στο σκοτάδι. Ένιωσα όλο το σπίτι να σείεται, ιδιαίτερα τον τοίχο ακριβώς μπροστά μου. Αντιμετώπιζε τον άνεμο και κουνιόταν τρομακτικά. Φοβήθηκα πολύ και σκέφτηκα: «Μήπως γκρεμιστεί και με πλακώσει;» Το ένστικτο της επιβίωσης με ώθησε να αναζητήσω ένα ασφαλές μέρος, αλλά τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να σηκωθώ, άκουσα έναν φοβερό βρόντο που με τρόμαξε τόσο, ώστε κουλουριάστηκα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως ολόκληρο το σπίτι κινδύνευε να καταρρεύσει και δεν είχα ιδέα πού να κρυφτώ. Τη στιγμή εκείνη, η μητέρα μου που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του δωματίου και ξύπνησε τρομαγμένη, με φώναξε με φωνή που έτρεμε. Ο φόβος της παραλίγο να την κάνει να κλάψει, κι εγώ ήθελα να πάω και να την προστατέψω. Μόλις γύρισα για να τρέξω προς εκείνη, ο τοίχος που ήταν κόντρα στον άνεμο έπεσε πίσω μου μ’ έναν χτύπο. Ευτυχώς δεν με χτύπησε. Ένα δοκάρι της οροφής έπεσε κι αυτό με δυνατό κρότο. Ένιωσα σοκ μ’ αυτό που είδα: Το χοντρό δοκάρι που έπεσε μέσα στο δωμάτιό μου, η μια άκρη του στο γραφείο, με τον υπολογιστή που χρησιμοποιούσα για τις συναθροίσεις μέσω διαδικτύου, και η άλλη άκρη του στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου. Φαινόταν σαν να είχε σχηματίσει ένα κενό, μέσα στο οποίο βρισκόμουν εγώ και η μητέρα μου. Αυτός είναι ο θαυμαστός τρόπος που μας προστάτεψε ο Θεός. Εκείνη τη στιγμή η μητέρα μου είπε: «Γρήγορα, προσευχήσου στον Θεό!» Τότε προσευχήθηκα σιωπηλά: «Θεέ! Αυτή τη στιγμή η καταιγίδα λυσσομανάει και πολύ φοβόμαστε πως το σπίτι μας θα καταρρεύσει και θα μας πλακώσει. Όμως γνωρίζω πως όλο αυτό το συμβάν, το κρατάς στα χέρια Σου. Δώσε μας πίστη και δύναμη, διώξε τον φόβο μας, ώστε να υπακούσουμε στην κυριαρχία Σου και τα σχέδιά Σου, να μην παραπονεθούμε ανεξάρτητα αν επιζήσουμε ή πεθάνουμε». Αφότου προσευχήθηκα η καρδιά μου ηρέμησε λίγο. Βλέποντας πως, παρόλο που ο τοίχος είχε καταρρεύσει και το δοκάρι της οροφής είχε πέσει, ήμασταν ακόμα σώες και ασφαλείς, χωρίς γρατζουνιά, ήξερα βαθιά μέσα μου ότι ο Θεός μας έσωζε. Αυτό μας έκανε να δούμε τα θαυμαστά έργα του Θεού για ακόμη μια φορά.

Αυτό το γεγονός ήταν πολύ τρομακτικό αλλά δεν μας έβλαψε. Μέσα στην καταστροφή, είδα πως ο Θεός ήταν μαζί μας όλη την ώρα, ότι η προστασία και η φροντίδα του Θεού για μας, ήταν πολύ πραγματική. Δεν μπορούσα παρά να ευχαριστήσω και να δοξάσω τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου: Θεέ, Είσαι τόσο παντοδύναμος! Εκείνη τη στιγμή, ένα κομμάτι από τον λόγο του Θεού φάνηκε πολύ καθαρά στο μυαλό μου: «Η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου κρατιούνται από το χέρι του Θεού και όλη η ζωή του ανθρώπου γίνεται αντιληπτή στα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις ή όχι αυτό, ο καθένας και όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα». Από την εμπειρία μου, είδα πως τα λόγια του Θεού είναι τόσο πραγματικά και πρακτικά. Η οροφή, ο τοίχος και το δοκάρι ήταν άψυχα αντικείμενα αλλά ήταν και αυτά κάτω από τον έλεγχο του Θεού. Όταν χτύπησε η καταιγίδα, το θαυμαστό σχέδιο του Θεού επέτρεψε να ξεφύγουμε τον κίνδυνο. Βίωσα πραγματικά ότι μόνο ο Θεός έχει την εξουσία να ενορχηστρώνει τα πάντα, και ότι όσο βασιζόμαστε πραγματικά στον Θεό, οποιεσδήποτε τρομακτικές καταστροφές κι αν συμβούν, δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε.

Κάτω από την οδηγία των λόγων του Θεού, ηρέμησα πολύ και κατόπιν άνοιξα γρήγορα την πόρτα του δωματίου μου για να δω αν μπορούσαμε να βρούμε τρόπο να βγούμε. Με το φως της λάμπας του δρόμου, είδα αμυδρά πως ο διάδρομος προς το σαλόνι ήταν γεμάτος με σπασμένα ξύλα, το απόλυτο χάος. Η μισή λαμαρίνα στη σκεπή είχε τυλιχτεί, ολόκληρη η σκεπή πάνω από το σαλόνι είχε πέσει κάτω, κι ένα μεγάλο χοντρό δοκάρι έγερνε κατά μήκος του δωματίου και μου εμπόδιζε εντελώς την είσοδο στο δωμάτιο. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα ξαφνικά τις δύο αδελφές από την εκκλησία που ήταν σε άλλο δωμάτιο κι έτρεξα προς τα κει. Άνοιξα την πόρτα τους κι όταν τις είδα σώες και αβλαβείς ενθουσιάστηκα. Δεν μπορούσα παρά να ευχαριστώ και να δοξολογώ τον Θεό μέσα απ’ την καρδιά μου. Κοίταξα τριγύρω στο δωμάτιό τους και ανακάλυψα πως το ταβάνι πάνω από τα πόδια του κρεβατιού τους είχε βουλιάξει, ενώ το προσκέφαλο ήταν ανέπαφο. Έτσι, η οροφή ήταν σαν ανοιγμένο φτερό, δημιουργώντας ένα κενό στη μέση του δωματίου που προστάτευσε τις δύο αδελφές. Κάτι ακόμα πιο θαυμαστό, συνήθως η αδελφή Γουάνγκ κοιμόταν μόνη της σε άλλο δωμάτιο, αλλά εκείνο το βράδυ αποφάσισε ξαφνικά να κοιμηθεί στο δωμάτιο της αδελφής Λι. Στο δωμάτιο της αδελφής Γουάνγκ το ταβάνι βούλιαξε και καταπλάκωσε το κρεβάτι της, η πόρτα της ήταν μπλοκαρισμένη και στην ουσία δεν μπορούσε να ανοίξει. Ευτυχώς, οι σκέψεις της αδελφής Γουάνγκ είχαν επίσης ενορχηστρωθεί από το χέρι του Θεού! Δόξα στον Θεό! Ήταν ο Θεός αυτός που προστάτεψε τις δύο αδελφές από τον κίνδυνο. Αυτό μ’ έκανε πραγματικά να δω την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού ακόμα περισσότερο.

Περίπου στις 5 τα ξημερώματα, κι ενώ ακόμα φυσούσε κι έβρεχε, ακούσαμε κάποιους ανθρώπους να φωνάζουν: «Βιαστείτε όλοι και φύγετε για μια πιο ασφαλή τοποθεσία». Άρχισε πάλι να με πιάνει ανησυχία. Όλες μας, θέλαμε να φύγουμε από εδώ αλλά ο δρόμος διαφυγής είχε μπλοκάρει από το χοντρό δοκάρι που είχε πέσει διαγώνια στο σαλόνι, κι από άλλα σπασμένα ξύλα. Από κενά ανάμεσα στα ξύλα, μπορούσα να δω ότι έξω ακούγονταν συνέχεια κρότοι και δημιουργούνταν εκτυφλωτικοί σπινθήρες όταν το ηλεκτρικό ρεύμα από τα καλώδια που είχαν πέσει στο έδαφος, έρχονταν σ’ επαφή με το νερό. Αυτό προκάλεσε σε όλες μας νευρικότητα. Σκέφτηκα: «Αυτό το σπίτι είναι κατασκευασμένο από ενισχυμένο μπετό και ξύλα και είναι πολύ εύκολο ν’ αρπάξει φωτιά αν προκληθεί βραχυκύκλωμα. Και η φωτιά σύντομα θα εξελισσόταν εκτός ελέγχου». Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως ο θάνατος βρισκόταν πολύ κοντά μου. Χωρίς να θέλω αισθάνθηκα νευρικότητα και φόβο. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να καλώ τον Θεό ασταμάτητα στην καρδιά μου, λαχταρώντας να μας σώσει από την καταστροφή. Στην προσευχή μου σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Η καταστροφή έχει τις απαρχές της σ’ Εμένα και φυσικά ενορχηστρώνεται από Εμένα». Τότε, γνώρισα ξεκάθαρα πως αυτή η καταστροφή ήταν ενορχηστρωμένη από τον Θεό, και πως ό,τι μου συνέβαινε είχε την συναίνεση του Θεού, ακριβώς όπως με τον Ιώβ που αντιμετώπισε διάφορες καταστροφές. Αντικρίζοντας την καταστροφή, ο Ιώβ δεν εξέφρασε παράπονο εναντίον του Θεού ούτε αρνήθηκε το όνομά Του, ανεξάρτητα αν θα ζούσε ή αν θα πέθαινε. Αντίθετα, ήταν ακόμα σε θέση να δοξολογεί το όνομα του Θεού και τελικά να γίνει μάρτυρας για τον Θεό. Έτσι, το να γίνω μάρτυρας για τον Θεό σ’ αυτήν την καταστροφή, δεν ήταν αυτό το θέλημα του Θεού; Με όλα αυτά στη σκέψη μου, παραδόθηκα στα χέρια του Θεού και αποφάσισα να υποταχθώ στην ενορχήστρωση και το σχέδιό Του ανεξάρτητα από τη ζωή ή τον θάνατο.

Αφότου κατάλαβα το θέλημα του Θεού, ήμουν πολύ πιο ήρεμη στην καρδιά μου και προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Ω Θεέ! Σ’ αυτή την κρίση ζωής και θανάτου, αυτό που δείχνω είναι κυρίως ο φόβος, χωρίς καμιά μαρτυρία υποταγής. Τώρα είμαι πρόθυμη να αφιερώσω όλα όσα έχω σ’ Εσένα. Ανεξάρτητα από το αν επιζήσω ή όχι, θα δοξολογώ την δικαιοσύνη Σου χωρίς κανένα παράπονο». Αφότου τελείωσα την προσευχή, ένιωσα πιο ήρεμη και απελευθερωμένη από την πίεση, ένιωσα δυνατή. Κατόπιν μαζευτήκαμε για να μετακινήσουμε γρήγορα τα μικρά σπασμένα ξύλα, και η μία μετά την άλλη σκαρφαλώνοντας βγήκαμε έξω από το σπίτι, κάτω από το δοκάρι που ήταν πεσμένο διαγώνια στο σαλόνι.

Τότε ο άνεμος και η βροχή δυνάμωσαν περισσότερο. Διασχίσαμε τον δρόμο και φτάσαμε σε ασφαλές μέρος. Καθώς κοίταξα πίσω, ολόκληρη η σκεπή του σπιτιού μας σηκώθηκε στον αέρα με θόρυβο κι ύστερα διαλύθηκε πέφτοντας στο έδαφος με μια ριπή ανέμου που ήρθε από την αντίθετη κατεύθυνση. Από εκεί κοντά, έρχονταν συνέχεια οι κρότοι από στέγες που ξηλώνονταν. Όλος ο ουρανός ήταν σκοτεινός και τρομακτικός και γεμάτος με διάφορα ιπτάμενα αντικείμενα. Όλες οι υποδομές του ηλεκτρικού ρεύματος και των τηλεπικοινωνιών είχαν κοπεί, συνεπώς η σύνδεση του διαδικτύου και η τροφοδοσία νερού και ρεύματος είχαν κι αυτές κοπεί.

Στις 7 το πρωί, ο άνεμος κόπασε λίγο. Αποφασίσαμε να φύγουμε αμέσως για να βρούμε πιο ασφαλές σημείο. Μια αδελφή οδήγησε το αυτοκίνητο για να ψάξουμε ένα μέρος να μείνουμε. Σε όλο τον δρόμο, βλέπαμε πως είχαν ξεριζωθεί δέντρα ψηλά, όσο δύο όροφοι, φυτείες με μπανάνες ισοπεδωμένες, και πολλά σπίτια και εγκαταστάσεις είχαν υποστεί μεγάλες ζημιές. Ήταν μια αίσθηση ολικής καταστροφής! Όλο το κτίριο στο οποίο μέναμε είχε καταρρεύσει. Το έδαφος ήταν γεμάτο με σπασμένα κεραμίδια, καρφιά, ξύλα και σπασμένα γυαλιά. Μερικές μονοκατοικίες είχαν ισοπεδωθεί εντελώς. Όπου χτύπησε η καταιγίδα, όλες οι υποδομές είχαν καταστραφεί, όλα τα σπίτια είχαν πλημμυρίσει από το νερό και οι στέγες είχαν ξεκολλήσει. Ολόκληρο το νησί φαινόταν ζοφερό, κάθε επιζήσας ήταν σοκαρισμένος και οι τραυματισμένοι γέμισαν το μοναδικό νοσοκομείο του νησιού…

Αν και το σπίτι μας κατέρρευσε, εμείς οι τέσσερις ήμασταν αλώβητες. Αργότερα, ο Θεός κανόνισε ώστε να μας βοηθήσει ένα ζευγάρι Κινέζων. Μας πήραν στο σπίτι τους για να μείνουμε και μας αγόρασαν φαγητό. Όλα αυτά μ’ έκαναν να νιώσω τη φροντίδα του Θεού, το έλεος και την προστασία Του επάνω μας. Άνθρωποι που γνωρίζουμε, μετά βίας πιστεύουν ότι θα μπορούσαμε να επιζήσουμε από μια τέτοια φοβερή καταστροφή. Όλοι αναστέναξαν με ανακούφιση: «Είστε πολύ τυχερές! Αυτοί που επιβιώνουν μετά από μια τρομερή καταστροφή, είναι προορισμένοι να έχουν καλή τύχη». Όμως για μένα ήταν ξεκάθαρο ότι όλο αυτό ήταν η προστασία και η φροντίδα του Θεού για μας.

Καθώς θυμάμαι τη μια σκηνή μετά την άλλη από αυτήν την απίστευτη καταστροφή, είναι προφανές ότι αν και περιβαλλόμασταν από τον κίνδυνο, ήμασταν ασφαλείς επειδή ο Θεός ήταν πλάι μας συνέχεια και δεν μας εγκατέλειψε σε κανένα στάδιο του δρόμου. Λόγω της οδηγίας Του ήμασταν σε θέση να ξεφεύγουμε τον κίνδυνο ξανά και ξανά και να επιζήσουμε από την καταστροφή. Έχω στ’ αλήθεια βιώσει, πως κάθε πράγμα που έχει κάνει ο Θεός για μένα, περιέχει την αγάπη και το έλεός Του. Έχω επίσης πραγματικά βιώσει πως ο Θεός είναι το πιο μεγάλο μας στήριγμα. Όσο Τον πιστεύουμε ειλικρινά και βασιζόμαστε σ’ Αυτόν, δεν υπάρχει καμιά δυσκολία που να μην μπορούμε να ξεπεράσουμε. Για Εκείνον είναι οι ευχαριστίες μας! Τώρα, έφτασα στο τέλος του συμμερισμού της μαρτυρίας μου. Είθε ο Θεός να μας ευλογεί.

Αφότου άκουσαν την εμπειρία της Γι Ζι, όλοι οι αδελφοί και αδελφές συγκινήθηκαν βαθιά από την αγάπη του Θεού και δάκρυσαν από ευγνωμοσύνη. Ύστερα άρχισαν να μιλούν μ’ ενθουσιασμό για την απεριόριστη αγάπη του Θεού προς τους ίδιους…

Γι Ζι, ΗΠΑ