«Έλα, θεία, εσύ είσαι; Έλα γρήγορα στο Επικουρικό Νοσοκομείο. Ο εγγονός σου χτυπήθηκε από ένα μεγάλο φορτηγό και βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Τον φροντίζουν αυτή τη στιγμή. Βιάσου!»

Έλαβα αυτό το επείγον τηλεφώνημα νωρίς το βράδυ της 15^ης Δεκεμβρίου του 2011, σχεδόν επτά χρόνια πριν. Κάθε φορά που σκέφτομαι το τροχαίο ατύχημα στο οποίο ενεπλάκη ο μικρός μου εγγονός, ακόμα νιώθω έναν επίμονο φόβο…

Επτά χρόνια πριν…

Αφότου έκλεισα το τηλέφωνο εκείνη την ημέρα, έτρεμα ολόκληρη και άρχισα αμέσως να κλαίω. Ένιωθα σαν ένα μαχαίρι να τρυπούσε την καρδιά μου, κι ήταν σχεδόν ανυπόφορο. Ευτυχώς ο μεγαλύτερος εγγονός μου ήταν μαζί μου και με κράτησε, διαφορετικά θα είχα καταρρεύσει.

Καθώς έφευγα γρήγορα για το νοσοκομείο, δεν μπορούσα να σταματήσω να φαντάζομαι τον εγγονό μου ξαπλωμένο σε μια λίμνη αίματος, και σκέφτηκα: «Ο μικρός μου εγγονός είναι μόλις έξι χρονών. Μπορεί να επιβιώσει μετά από χτύπημα μεγάλου φορτηγού; Αν κάτι πάει στραβά, τι θα πω στον γιό μου και στη νύφη μου;»

Την ώρα που πονούσα, ο μεγαλύτερος εγγονός μου, μου είπε απ’ την καρδιά του: «Γιαγιά, μην κλαις. Ας προσευχηθούμε στον Θεό, ας εμπιστευθούμε τον αδελφό μου στα χέρια του Θεού, και να Του ζητήσουμε να τον προστατεύσει». Τα λόγια του μεγαλύτερου εγγονού μου λειτούργησαν ως υπενθύμιση για μένα. Ναι, ο Θεός είναι η ανεξάντλητη πηγή της ζωής μας και κρατά τη μοίρα μας στα χέρια Του. Θα πρέπει να εμπιστευθώ τη ζωή του μικρού μου εγγονού στον Θεό. Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, προσευχήθηκα στον Θεό και Του εμπιστεύθηκα τον εγγονό μου, και η καρδιά μου κάπως ηρέμησε.

Η αγχωτική αναμονή έξω από τα Επείγοντα

Στις 9 το ίδιο βράδυ, μαζί με τους συγγενείς μου τρέξαμε γρήγορα προς το νοσοκομείο. Οι γιατροί μού είπαν πως η καρδιά του εγγονού μου λειτουργούσε κανονικά, και πως θα με ειδοποιούσαν όταν θα είχαν περισσότερα νέα. Μας ζήτησαν να περιμένουμε υπομονετικά έξω από τα επείγοντα.

Η ώρα περνούσε αργά, δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο, λεπτό με λεπτό, κι έξω άρχισε να βρέχει σιγανά κι απαλά. Εκείνη τη στιγμή, ο άνδρας μου ήταν τόσο ανήσυχος, που κατέρρευσε και ξέσπασε σε κλάματα. Βλέποντάς τον σ’ αυτήν την κατάσταση πόνεσα πολύ και ξέσπασα με τη σειρά μου σε λυγμούς. Όμως ξαφνικά θυμήθηκα πως είμαι χριστιανή, και γρήγορα προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Ο εγγονός μου βρέθηκε σε τροχαίο ατύχημα κι αυτή τη στιγμή πονάω πολύ και νιώθω πολύ αδύναμη. Δεν ξέρω πώς να το ξεπεράσω και Σου ζητώ να με οδηγήσεις».

Αφότου προσευχήθηκα, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου. […] Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιούργημα;» Ναι, ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα και δημιούργησε την ανθρωπότητα. Η μοίρα όλων των πραγμάτων, η μοίρα των ανθρώπων, καθώς και η ζωή και ο θάνατος, η αρρώστια, η γεροντική ηλικία, η καλή τύχη και η καλή υγεία, όλα είναι προκαθορισμένα και κυριαρχούνται από τον Θεό, και κανένα ανθρώπινο ον δεν μπορεί να τα ελέγξει ή να τα αλλάξει. Τον μικρό μου εγγονό τον φρόντιζαν στα επείγοντα και δεν ήμουν σε θέση να προβλέψω ή να αλλάξω την τροπή των πραγμάτων. Όλα αυτά ήταν κάτω από τον έλεγχο του Θεού, και το μόνο που μπορούσα να κάνω εκείνη τη στιγμή, ήταν να εμπιστευθώ τον εγγονό μου στα χέρια του Θεού. Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά, η ανήσυχη καρδιά μου ακόμα μια φορά ανέκτησε την ηρεμία της.

Πώς χτυπήθηκε ο εγγονός μου

Αρκετές ώρες αργότερα, μέσα στα δάκρυά του, ο άνδρας μου, μου εξιστόρησε πώς κατέληξε ο εγγονός μου να εμπλακεί στο τροχαίο ατύχημα…

Ενώ ο άνδρας μου περπατούσε κρατώντας τον εγγονό μας από το χέρι, ο μικρός ξαφνικά άφησε το χέρι του παππού του, έτρεξε και βγήκε στον δρόμο. Μία δωδεκάτροχη νταλίκα έτυχε να περνάει τότε, και ο εγγονός μου τινάχτηκε δέκα μέτρα ψηλά στον αέρα. Το μικρό του προσωπάκι, το στόμα και η μύτη του, ήταν καλυμμένα με αίμα, και τα βαμβακερά του ρούχα είχαν μουσκέψει από το αίμα. Μία από τις μικρές γαλότσες που φορούσε ήταν κι αυτή γεμάτη αίμα. Ακούγοντας όλα αυτά ένιωσα τόση λύπη, τα δάκρυά μου άρχισαν να κυλούν όπως τα μαργαριτάρια από ένα κολιέ που σπάει. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο εγγονός μου είχε χτυπήσει τόσο άσχημα. Μήπως κινδύνευε να χάσει τη ζωή του; Ήταν τόσο μικρός…

Μέσα στον πόνο μου, τα λόγια του Θεού ήρθαν για να με διαφωτίσουν ακόμα μια φορά: «Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμένου προορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή; Ελέγχει άραγε ο άνθρωπος τη μοίρα του;» Τα λόγια του Θεού μ’ έκαναν να ντραπώ για τον εαυτό μου. Πραγματικά, είχα τόση λίγη πίστη στον Θεό. Άνθρωποι από όλες τις οδούς της ζωής, πιστοί και άπιστοι, πρόεδροι ή κοινοί άνθρωποι, κάθε ένα άτομο βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Το πόσο θα ζούσε ο μικρός εγγονός μου ήταν επίσης προκαθορισμένο από τον Θεό, κι αν ήταν αρκετά τυχερός να το ξεπεράσει αυτή τη φορά, αυτό θα αποδείκνυε πως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα του, και πως όφειλα να ευχαριστήσω τον Θεό για την προστασία Του. Όμως, αν αυτή τη φορά δεν ήταν τυχερός, όφειλα απλά να υπακούσω. Καταλήγοντας να το συνειδητοποιήσω, έσκυψα το κεφάλι μου και προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Ω Θεέ! Έχω τόση λίγη πίστη σ’ Εσένα, κι επιθυμώ να εμπιστευθώ τον εγγονό μου στα χέρια Σου ακόμα μια φορά. Είτε ξυπνήσει, είτε όχι, είμαι πρόθυμη να υποταχθώ στην κυριαρχία Σου». Αφότου προσευχήθηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο, η καρδιά μου γέμισε με πίστη στον Θεό, κι ένιωσα απίστευτα χαλαρά.

Συμβαίνει το θαύμα

Την επόμενη μέρα, ο εγγονός μου δεν είχε ακόμα ξυπνήσει. Ο άνδρας μου δεν μίλησε και δεν έφαγε τίποτα όλη μέρα, και μου είπε κλαίγοντας: «Αν ο εγγονός μας δεν ξυπνήσει, θα πρέπει να πέσουμε από ένα κτίριο και να πεθάνουμε μαζί του». Ακούγοντάς τον να μιλάει έτσι, ένιωσα πολύ πόνο. Ύστερα σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Εγώ είμαι ο ισχυρός πύργος σας, Εγώ είμαι το καταφύγιό σας, Εγώ είμαι η στήριξή σας και, επιπλέον, Εγώ είμαι ο Ένας και Παντοδύναμός σας, Εγώ είμαι τα πάντα για εσάς! Τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Μου […]». Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη, ο Θεός είναι το ισχυρό φρούριό μου, η οπισθοφυλακή μου, το στήριγμά μου, και με τον εγγονό μου στα χέρια Του, δεν είχα τίποτα να φοβηθώ. Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά, προσπάθησα σκληρά να παρηγορήσω τον άνδρα μου λέγοντας: «Μην κάνεις τίποτε ανόητο. Αν πέσουμε από ένα κτίριο, αυτό θα σώσει τον εγγονό μας; Είτε ζήσει, είτε πεθάνει, είναι στα χέρια του Θεού. Άσε την καρδιά σου να ηρεμήσει και υποτάξου στις ενορχηστρώσεις και τα σχέδια του Θεού». Αφότου άκουσε αυτά τα λόγια μου, ο άνδρας μου δεν είπε τίποτε άλλο.

Την τρίτη μέρα, ο εγγονός μου σαν από θαύμα ξύπνησε! Ήμασταν τόσο πολύ χαρούμενοι, γελούσαμε όλοι μέσα από τα δάκρυά μας, και συνέχεια ευχαριστούσαμε τον Θεό στην καρδιά μας! Ο γιατρός θέλησε να εξετάσει κατά πόσο ήταν καθαρή η αντίληψή του και δείχνοντας εμένα και τον άνδρα μου τον ρώτησε: «Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;» Ο εγγονός μας, μας κοίταξε και ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του, είπε με ξεκάθαρη φωνή: «Αυτή είναι η γιαγιά μου και ο άλλος είναι ο παππούς μου». Ακούγοντάς τον να μιλά με τέτοια διαύγεια, όλοι όσοι ήταν παρόντες ξέσπασαν σε γέλια ενθουσιασμού και ο γιατρός μού είπε έκπληκτος: «Τελικά, ο εγγονός σας είναι πραγματικά πολύ τυχερός! Χτυπήθηκε τόσο άσχημα που είναι θαύμα το ότι ξύπνησε μετά από μόνο τρεις ημέρες και το μυαλό του έχει τέτοια διαύγεια! Είναι στ’ αλήθεια θαύμα!» Συνέχισα να γνέφω καταφατικά και δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα ευγνωμοσύνης.

Την έβδομη μέρα μετά το ατύχημα, ο εγγονός μου εξήλθε από τη μονάδα εντατικής θεραπείας. Ο γιατρός μάς είπε: «Για να είμαι ειλικρινής, ο εγγονός σας είναι πραγματικά πολύ τυχερός. Άλλοι, σε λιγότερο σοβαρή κατάσταση από τη δική του, βγήκαν από την εντατική μετά από δέκα ημέρες. Ο εγγονός σας είναι μόνο έξι χρόνων κι ήταν χτυπημένος τόσο άσχημα, και το να βγει από την εντατική μετά από μόνο επτά ημέρες, δείχνει πως καλυτερεύει πραγματικά γρήγορα! Δεν πίστευα ποτέ πως θα το δω αυτό». Άλλοι άνθρωποι γύρω μας επίσης έλεγαν: «Είναι ευλογία του Θεού!» Κι εγώ είπα: «Ναι, αυτό είναι πραγματικά ευλογία του Θεού!»

Ο εγγονός μου βγαίνει από το νοσοκομείο

Τη μέρα που πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, ο εγγονός μου χαιρέτησε τη νοσοκόμα και της είπε γελώντας: «Αντίο θεία! Δεν θα ξανάρθω εδώ». Βλέποντάς τον τόσο ζωηρό μετά από τέτοιο βαρύ χτύπημα από το φορτηγό, δίχως ίχνος που να μαρτυρά ότι ενεπλάκη σε ατύχημα, ήμουν πραγματικά τόσο ευγνώμων στον Θεό!

Μόλις φτάσαμε σπίτι, οι γείτονές μου είδαν ότι ο εγγονός μου βγήκε από το νοσοκομείο τόσο γρήγορα, και ο ένας μετά τον άλλον μου έλεγαν: «Η πίστη σου στον Θεό πραγματικά ανταποδόθηκε. Τρεις άνθρωποι έχουν πεθάνει στο μέρος όπου χτυπήθηκε ο εγγονός σου. Πιστεύω πως αν δεν ήταν η προστασία του Θεού σου, ποιος θα μπορούσε να πει αν θα τα κατάφερνε ο εγγονός σου!» Και κάποιοι άλλοι είπαν: «Ο εγγονός σου είναι τόσο τυχερός! Πρέπει να είσαι πολύ ευγνώμων στον Θεό σου!» Ακούγοντάς τους να λένε αυτά τα λόγια, έγνεψα καταφατικά και συνέχισα να ευχαριστώ τον Θεό στην καρδιά μου!

Μετά την εμπειρία αυτού του γεγονότος, κατέληξα να αποκτήσω κάποια γνώση για την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού, και η πίστη μου στον Θεό ενισχύθηκε αξιοσημείωτα . Τώρα, με τον Θεό ως στήριγμά μου, αισθάνομαι τόσο άνετη και ήρεμη. Για το υπόλοιπο της ζωής μου, θέλω μόνο να κάνω ό,τι μπορώ για να ξεπληρώσω την αγάπη του Θεού!

Από την Γουάν Ι, Κίνα