Συζητήσαμε μόνο τον κύκλο ζωής και θανάτου της πρώτης κατηγορίας, των άπιστων. Τώρα, ας συζητήσουμε αυτόν της δεύτερης κατηγορίας, των διαφόρων ανθρώπων της πίστης. «Ο κύκλος ζωής και θανάτου των διαφόρων ανθρώπων της πίστης» είναι επίσης ένα πολύ σημαντικό θέμα και είναι σκόπιμο να το κατανοείτε σε κάποιον βαθμό. Πρώτον, ας πούμε σε ποια είδη πίστης αναφέρεται η «πίστη» των «ανθρώπων της πίστης»: Αναφέρεται στον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό, τον καθολικισμό, τον ισλαμισμό και τον βουδισμό, αυτές τις πέντε μεγάλες θρησκείες. Εκτός από τους άπιστους, οι άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτές τις πέντε θρησκείες καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού. Μεταξύ αυτών των πέντε θρησκειών, όσοι έχουν σταδιοδρομήσει μέσω της πίστης τους είναι λίγοι, όμως αυτές οι θρησκείες έχουν πολλούς πιστούς. Οι πιστοί τους πηγαίνουν σε διαφορετικό μέρος όταν πεθαίνουν. «Διαφορετικό» από ποιους; Από τους άπιστους, τους ανθρώπους χωρίς πίστη, για τους οποίους μόλις μιλήσαμε. Αφού πεθάνουν, οι πιστοί αυτών των πέντε θρησκειών πηγαίνουν κάπου αλλού, κάπου διαφορετικά από τους άπιστους. Εντούτοις, η διαδικασία είναι ίδια. Ο πνευματικός κόσμος θα τους κρίνει και αυτούς με βάση όλα όσα έκαναν πριν πεθάνουν, και στη συνέχεια θα υποστούν την ανάλογη επεξεργασία. Γιατί όμως οι άνθρωποι αυτοί τοποθετούνται κάπου αλλού για να υποστούν επεξεργασία; Υπάρχει ένας σημαντικός λόγος που συμβαίνει αυτό. Και ποιος είναι αυτός ο λόγος; Θα σας πω χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα. Αλλά προτού να το κάνω, ίσως αναλογιστείτε: «Ίσως επειδή έχουν κάποια πίστη στον Θεό! Δεν είναι εξολοκλήρου άπιστοι». Δεν είναι αυτός ο λόγος. Υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο τοποθετούνται κάπου αλλού.

Πάρτε για παράδειγμα τον βουδισμό: Επιτρέψτε Μου να σας αναφέρω ένα γεγονός. Ένας βουδιστής είναι, κατά πρώτον, κάποιος που έχει ασπαστεί τον βουδισμό, και είναι κάποιος που ξέρει ποια είναι η πίστη του. Όταν ένας βουδιστής κόβει τα μαλλιά του και γίνεται μοναχός ή μοναχή, αυτό σημαίνει ότι έχει διαχωριστεί από τα κοσμικά και άφησε πίσω του τη φασαρία του ανθρώπινου κόσμου. Κάθε μέρα ψάλλει τις σούτρες και τρώει μόνο χορτοφαγική τροφή, ζει ασκητική ζωή και περνά τις μέρες του συντροφιά με το κρύο, χαμηλό φως του λύχνου. Περνά ολόκληρη τη ζωή του κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν τελειώσει η φυσική του ζωή, συνοψίζει τη ζωή του, αλλά στην καρδιά του δεν ξέρει πού θα πάει μετά τον θάνατό του, ποιον θα συναντήσει και ποιο τέλος θα έχει — στην καρδιά του είναι δεν είναι ξεκάθαρος όσον αφορά αυτά τα πράγματα. Δεν έχουν κάνει τίποτα περισσότερο από το να περνούν τυφλά όλη τους τη ζωή συνοδευόμενοι από μια πίστη, και στη συνέχεια αναχωρούν από τον κόσμο συνοδευόμενοι από τυφλές επιθυμίες και ιδανικά. Αυτός είναι ο τερματισμός της υλικής τους ζωής όταν φεύγουν από τον κόσμο των ζωντανών και, μετά απ’ αυτό, επιστρέφουν στην αρχική τους θέση στον πνευματικό κόσμο. Το αν αυτό το άτομο μετενσαρκώνεται για να επιστρέψει στη γη και να συνεχίσει την αυτοκαλλιέργειά του εξαρτάται από τη συμπεριφορά και την αυτοκαλλιέργειά του πριν από τον θάνατό του. Εάν δεν έκανε τίποτα λάθος κατά τη διάρκεια της ζωής του, θα μετενσαρκωθεί γρήγορα και θα σταλεί ξανά στη γη, όπου και πάλι θα γίνει μοναχός ή μοναχή. Σύμφωνα με τη διαδικασία την πρώτη φορά, το φυσικό του σώμα αυτοκαλλιεργείται, και στη συνέχεια πεθαίνει και επιστρέφει στον πνευματικό κόσμο, όπου εξετάζεται, και κατόπιν — εάν δεν υπάρχουν προβλήματα — μπορεί να επιστρέψει ξανά στον κόσμο του ανθρώπου, και για μια ακόμη φορά να ασπαστεί τον βουδισμό και να συνεχίσει την αυτοκαλλιέργειά του. Αφού μετενσαρκωθεί τρεις έως επτά φορές, θα επιστρέψει για άλλη μια φορά στον πνευματικό κόσμο, εκεί όπου πηγαίνει κάθε φορά που τελειώνει η υλική του ζωή. Αν τα διάφορα προσόντα και η συμπεριφορά του στον ανθρώπινο κόσμο είναι σύμφωνα με τα ουράνια διατάγματα του πνευματικού κόσμου, τότε από εκεί και πέρα θα παραμείνει εκεί. Δεν θα μετενσαρκώνεται πλέον ως άνθρωπος, ούτε θα υπάρχει κίνδυνος να τιμωρηθεί για κακές πράξεις στη γη. Δεν θα ξαναζήσει ποτέ αυτή τη διαδικασία. Αντ’ αυτού, σύμφωνα με τις περιστάσεις, θα πάρει μια θέση στο πνευματικό βασίλειο. Αυτό το χαρακτηρίζουν οι βουδιστές ως επίτευξη της αθανασίας. Η επίτευξη της αθανασίας σημαίνει κυρίως το να γίνει κανείς αξιωματούχος του πνευματικού κόσμου και δεν υπάρχει άλλη πιθανότητα μετενσάρκωσης ή τιμωρίας. Πολύ περισσότερο δε, σημαίνει ότι δεν υποφέρει κανείς πλέον από τη δυσφορία της ανθρώπινης ύπαρξης μετά από τη μετενσάρκωση. Υπάρχει λοιπόν η πιθανότητα να μετενσαρκωθεί ως ζώο; (Όχι.) Αυτό σημαίνει ότι παραμένει για να αναλάβει κάποιον ρόλο στον πνευματικό κόσμο και ότι δεν θα μετενσαρκωθεί πλέον. Αυτό είναι ένα παράδειγμα επίτευξης της αθανασίας στον βουδισμό. Όσο για όσους δεν επιτυγχάνουν την αθανασία, όταν επιστρέφουν στον πνευματικό κόσμο, εξετάζονται και επαληθεύονται από τον αρμόδιο δικαστικό επιμελητή και διαπιστώνεται ότι δεν έχουν αυτοκαλλιεργηθεί επιμελώς ή ότι δεν έψαλλαν τις σούτρες επιμελώς όπως ορίζει ο βουδισμός. Αντίθετα, διέπραξαν πολύ κακό και έκαναν πολλές δόλιες πράξεις. Τότε, διενεργείται μια κρίση στον πνευματικό κόσμο όσον αφορά τις κακές πράξεις τους, κατόπιν της οποίας είναι σίγουρο ότι θα τιμωρηθούν. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Συνεπώς, πότε θα επιτύχει την αθανασία αυτό το είδος των ατόμων; Στη ζωή όταν δεν κάνουν κακό — όταν, μετά την επιστροφή τους στον πνευματικό κόσμο, φαίνεται ότι δεν έκαναν τίποτα λάθος πριν πεθάνουν. Συνεχίζουν να μετενσαρκώνονται, συνεχίζουν να ψάλλουν τις σούτρες, περνούν τις μέρες τους με το κρύο, χαμηλό φως του λύχνου, δεν σκοτώνουν κανένα έμβιο ον, δεν τρώνε κρέας και δεν συμμετέχουν στον κόσμο του ανθρώπου, αφήνοντας τα προβλήματά τους πίσω τους και χωρίς να έχουν διαμάχες με άλλους. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, δεν κάνουν κανένα κακό, στη συνέχεια επιστρέφουν στον πνευματικό κόσμο και αφού όλες οι πράξεις τους και η συμπεριφορά τους έχουν εξεταστεί, στέλνονται για άλλη μια φορά στον κόσμο του ανθρώπου, σε έναν κύκλο που συνεχίζεται τρεις έως επτά φορές. Αν δεν υπάρξουν ανατροπές κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, τότε η επίτευξή της αθανασίας τους θα παραμείνει ανεπηρέαστη και δεν θα καθυστερήσει. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του κύκλου ζωής και θανάτου όλων των ανθρώπων της πίστης: Είναι σε θέση να επιτύχουν την αθανασία και να λάβουν μια θέση στον πνευματικό κόσμο. Αυτή είναι η διαφορά τους από τους άπιστους. Πρώτον, όταν ζουν στη γη, ποια είναι η συμπεριφορά εκείνων που είναι σε θέση να λάβουν μια θέση στον πνευματικό κόσμο; Δεν πρέπει να διαπράξουν κανένα απολύτως κακό: Δεν πρέπει να διαπράξουν δολοφονία, εμπρησμό, βιασμό ή λεηλασία. Αν διαπράξουν απάτη, εξαπάτηση, κλοπή ή ληστεία, τότε δεν μπορούν να επιτύχουν την αθανασία. Τουτέστιν, αν σχετίζονται ή συνδέονται με κακές πράξεις, δεν θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την τιμωρία του πνευματικού κόσμου. Ο πνευματικός κόσμος κάνει τις κατάλληλες ρυθμίσεις για τους βουδιστές που επιτυγχάνουν την αθανασία: Μπορεί να τους ανατεθεί να διοικούν όσους φαίνεται να πιστεύουν στον βουδισμό και στον Γέροντα στον Ουρανό, και οι βουδιστές θα έχουν δικαιοδοσία, μπορεί να διοικούν μόνο τους άπιστους, ειδάλλως μπορεί να είναι κατώτατοι δικαστικοί επιμελητές. Η κατανομή αυτή εξαρτάται από τη φύση αυτών των ψυχών. Αυτό είναι ένα παράδειγμα από τον βουδισμό.

Μεταξύ των πέντε θρησκειών που έχουμε αναφέρει, ο χριστιανισμός είναι πιο ιδιαίτερος. Και τι το ιδιαίτερο έχει ο χριστιανισμός; Οι χριστιανοί είναι άνθρωποι που πιστεύουν στον αληθινό Θεό. Πώς μπορούν να συμπεριληφθούν εδώ όσοι πιστεύουν στον αληθινό Θεό; Εφόσον ο χριστιανισμός είναι ένα είδος πίστης, τότε, χωρίς αμφιβολία, σχετίζεται μόνο με την πίστη — είναι ένα είδος τελετής, ένα είδος θρησκείας και κάτι ξεχωριστό από την πίστη εκείνων που πραγματικά ακολουθούν τον Θεό. Ο λόγος για τον οποίο τον έχω συμπεριλάβει μεταξύ των πέντε μεγάλων θρησκειών είναι επειδή ο χριστιανισμός έχει περιέλθει στο ίδιο επίπεδο με τον ιουδαϊσμό, τον βουδισμό και τον ισλαμισμό. Οι περισσότεροι χριστιανοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός ή ότι κυβερνάει επί των πάντων, πολύ λιγότερο δε, πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Αντ’ αυτού, απλώς χρησιμοποιούν τις Γραφές για να μιλήσουν για θεολογία, χρησιμοποιώντας τη θεολογία για να διδάξουν στους ανθρώπους να είναι καλοσυνάτοι, να υπομένουν τα δεινά και να κάνουν καλές πράξεις. Αυτό το είδος της θρησκείας είναι ο χριστιανισμός: επικεντρώνεται μόνο στις θεολογικές θεωρίες, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το έργο του Θεού που αφορά τη διαχείριση και τη σωτηρία του ανθρώπου, είναι η θρησκεία όσων ακολουθούν τον Θεό που δεν αναγνωρίζεται από τον Θεό. Εντούτοις, ο Θεός έχει επίσης μια θεμελιώδη αρχή όσον αφορά το πώς τους προσεγγίζει. Δεν τους χειρίζεται απερίσκεπτα και δεν τους αντιμετωπίζει κατά βούληση, κατά τον ίδιο τρόπο με τους άπιστους. Τους προσεγγίζει με τον ίδιο τρόπο που προσεγγίζει τους βουδιστές: Εάν, ενόσω ζει, ένας χριστιανός διαθέτει αυτοπειθαρχία, είναι σε θέση να τηρεί αυστηρά τις Δέκα Εντολές και να συμμορφώνεται με τους νόμους και τις εντολές όσον αφορά τις απαιτήσεις που έχει από τη δική του συμπεριφορά — και αν μπορεί να το κάνει αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του — τότε θα πρέπει επίσης να διάγει τον ίδιο χρόνο περνώντας από τους κύκλους ζωής και θανάτου πριν μπορέσει πραγματικά να επιτύχει τη λεγόμενη αρπαγή. Μετά την επίτευξη της αρπαγής, παραμένει στον πνευματικό κόσμο, όπου παίρνει μια θέση και γίνεται ένας από τους δικαστικούς επιμελητές του. Ομοίως, εάν διαπράττει κακό στη γη, αν είναι αμαρτωλός και διαπράττει πάρα πολλές αμαρτίες, τότε αναπόφευκτα θα τιμωρηθεί και θα πειθαρχηθεί με διαφορετικό βαθμό αυστηρότητας. Στον βουδισμό, η επίτευξη της αθανασίας σημαίνει την είσοδο στη Σουκαβάτι, αλλά πώς αποκαλείται στον χριστιανισμό; Αποκαλείται «είσοδος στον ουρανό» και συνιστά «αρπαγή». Όσοι έχουν πραγματικά αρπαγεί περνούν επίσης από τον κύκλο ζωής και θανάτου τρεις έως επτά φορές, και στη συνέχεια, αφού έχουν πεθάνει, έρχονται στον πνευματικό κόσμο, σαν να είχαν κοιμηθεί. Εάν πληρούν τις προδιαγραφές, μπορούν να παραμείνουν για να αναλάβουν κάποιον ρόλο και, αντίθετα από τους ανθρώπους στη γη, δεν θα μετενσαρκωθούν με έναν απλό τρόπο ή σύμφωνα με τις συμβάσεις.

Μεταξύ όλων αυτών των θρησκειών, το τέλος, για το οποίο μιλούν και αγωνίζονται, είναι το ίδιο με την επίτευξη της αθανασίας στον βουδισμό — απλώς επιτυγχάνεται με διαφορετικά μέσα. Ανήκουν όλα στο ίδιο είδος. Για τη μερίδα των ανθρώπων των θρησκειών αυτών που είναι σε θέση να τηρούν αυστηρά τις θρησκευτικές αρχές στη συμπεριφορά τους, ο Θεός τούς δίνει έναν κατάλληλο προορισμό, έναν κατάλληλο τόπο για να πάνε, και τους χειρίζεται κατάλληλα. Όλα αυτά είναι λογικά, αλλά δεν είναι όπως φαντάζονται οι άνθρωποι, σωστά; Τώρα, έχοντας ακούσει τι συμβαίνει στους χριστιανούς, πώς νιώθετε; Ανησυχείτε γι’ αυτούς; Συμπάσχετε μαζί τους; (Λίγο.) Δεν μπορεί να γίνει τίποτα — μόνο τον εαυτό τους μπορούν να κατηγορήσουν. Γιατί το λέω αυτό; Το έργο του Θεού είναι αληθινό, ο Θεός είναι ζωντανός και πραγματικός, και το έργο Του απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα και σε κάθε άνθρωπο — άρα γιατί οι χριστιανοί δεν το δέχονται αυτό; Γιατί αντιτίθενται και διώκουν τον Θεό μανιωδώς; Είναι τυχεροί αν έχουν τέτοιο τέλος, άρα γιατί τους λυπάστε; Ο χειρισμός τους κατ’ αυτόν τον τρόπο δείχνει μεγάλη ανοχή. Βάσει του βαθμού στον οποίο αντιτίθενται στον Θεό, θα έπρεπε να καταστραφούν — εντούτοις, ο Θεός δεν το κάνει αυτό και απλώς χειρίζεται τον χριστιανισμό το ίδιο με μια άλλη θρησκεία. Χρειάζεται λοιπόν να μπω σε λεπτομέρειες για τις άλλες θρησκείες; Το ήθος όλων αυτών των θρησκειών είναι οι άνθρωποι να υποφέρουν περισσότερα δεινά, να μην κάνουν κακό, να λένε ωραία πράγματα, να κάνουν καλές πράξεις, να μη εξυβρίζουν τους άλλους, να μην βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα για τους άλλους, να αποστασιοποιούνται από διαμάχες, να κάνουν καλά πράγματα, να είναι καλοί άνθρωποι — οι περισσότερες θρησκευτικές διδασκαλίες είναι έτσι. Συνεπώς, εάν αυτοί οι άνθρωποι της πίστης — αυτοί οι άνθρωποι διαφόρων θρησκειών και δογμάτων — είναι σε θέση να τηρούν αυστηρά τις θρησκευτικές αρχές, τότε δεν θα διαπράξουν μεγάλα σφάλματα ή αμαρτίες κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στη γη και αφού μετενσαρκωθούν τρεις έως επτά φορές, τότε, σε γενικές γραμμές, αυτοί οι άνθρωποι, οι άνθρωποι που είναι σε θέση να τηρούν αυστηρά τις θρησκευτικές αρχές, θα παραμείνουν για να αναλάβουν έναν ρόλο στον πνευματικό κόσμο. Και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι, δεν υπάρχουν πολλοί.) Πού βασίζεται η απάντησή σας; Δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος καλό, ή να τηρεί τους θρησκευτικούς κανόνες και νόμους. Ο βουδισμός δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να τρώνε κρέας — θα μπορούσες να το κάνεις αυτό; Εάν έπρεπε να φοράς γκρίζο μανδύα και να ψέλνεις σούτρες σε έναν βουδιστικό ναό όλη την ημέρα, θα μπορούσες να το κάνεις; Δεν θα ήταν εύκολο. Ο χριστιανισμός έχει τις Δέκα Εντολές, τις εντολές και τους νόμους, είναι εύκολη η τήρησή τους; Δεν είναι! Μην παίρνετε ως παράδειγμα τις βωμολοχίες προς τους άλλους: Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τηρήσουν αυτόν τον κανόνα. Δεν μπορούν να συγκρατηθούν, βωμολοχούν — και αφού ξεστομίσουν βωμολοχίες, δεν μπορούν να τις πάρουν πίσω, οπότε τι κάνουν; Τη νύχτα ομολογούν τις αμαρτίες τους. Μερικές φορές, αφού εξυβρίσουν τους άλλους, εξακολουθεί να υπάρχει μίσος στην καρδιά τους και μάλιστα φτάνουν μέχρι το σημείο να προγραμματίζουν το πότε θα τους βλάψουν. Εν ολίγοις, είναι εύκολο για όσους ζουν σ’ αυτό το νεκρό δόγμα να μην αμαρτάνουν ούτε να διαπράττουν κακό. Συνεπώς, σε κάθε θρησκεία, μόνο κάποιοι άνθρωποι είναι σε θέση να επιτύχουν την αθανασία. Πιστεύεις ότι επειδή τόσοι πολλοί άνθρωποι ακολουθούν αυτές τις θρησκείες, πολλοί θα μπορούν να παραμείνουν για να αναλάβουν κάποιον ρόλο στο πνευματικό βασίλειο. Ωστόσο, δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί, μόνο μερικοί είναι ικανοί να το επιτύχουν αυτό. Αυτά αφορούν γενικά τον κύκλο ζωής και θανάτου των ανθρώπων της πίστης. Αυτό που τους ξεχωρίζει είναι ότι μπορούν να επιτύχουν αθανασία, και αυτή είναι η διαφορά τους από τους άπιστους.

Συνιστώμενο:

Η ανάσταση του Λαζάρου δοξάζει τον Θεό

Μουσικό ντοκιμαντέρ – Αυτός που κυριαρχεί επί των πάντων