Το όνομά μου είναι Λίου Μέι και είμαι 62 ετών. Νωρίτερα φέτος, με βρήκε μια ξαφνική ασθένεια και ήμουν ανήμπορη. Σε αυτήν την κρίση ζωής και θανάτου, δεν είχα την οικογένεια δίπλα μου και μπορούσα μόνο να προσευχηθώ στον Θεό και να βασιστώ επάνω Του για να με σώσει. Μέσα από την εμπειρία, είδα ότι η ζωή κι ο θάνατος είναι στα χέρια του Θεού κι ο Θεός είναι ο μόνος μας βράχος.

Περίπου τα μεσάνυχτα στις 10 Φεβρουαρίου 2018, η αρτηριακή μου πίεση αυξήθηκε ξαφνικά και προκάλεσε εγκεφαλική θρόμβωση. Εκείνη τη στιγμή, η καρδιά μου παλλόταν βίαια κι ένιωσα πανικό. Επίσης, ένιωθα τέτοιο σφίξιμο στο στήθος που σχεδόν δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Σε αυτήν την κατάσταση, ένιωθα ότι θα μπορούσα να πεθάνω ανά πάσα στιγμή. Ήμουν πολύ φοβισμένη και ήθελα να καλέσω την κόρη μου και τον γαμπρό μου για βοήθεια, όμως δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, εντελώς ανίκανη να κινηθώ αφού ήμουν τόσο αδύναμη. Σκέφτηκα: «Τι μπορώ να κάνω; Με χτύπησε ξαφνικά μια ασθένεια και κανένας από τους δυο δεν το ξέρει. Θέλει πολύ για να ξημερώσει. Αν πεθάνω, κανείς δεν θα το μάθει…» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο περισσότερο φοβόμουν. Γι’ αυτό, προσευχήθηκα βιαστικά στον Θεό: «Θεέ μου! Τώρα που δεν έχω τη δυνατότητα να κινηθώ ή να καλέσω την οικογένειά μου, μπορώ να βασιστώ μόνο επάνω Σου. Είτε πεθάνω είτε επιζήσω αυτήν τη νύχτα, είμαι πρόθυμη να το αφήσω στα χέρια Σου και να Σε αφήσω να τα κυβερνήσεις και να τα ρυθμίσεις όλα». Μετά τη προσευχή, θυμήθηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ένας πανίσχυρος γιατρός! Αν παραμένεις στην αρρώστια, είσαι άρρωστος, αλλά αν παραμένεις στο πνεύμα, είσαι καλά. Αν σου έχει μείνει μονάχα μια ανάσα, ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις». Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη. Αν και η κόρη μου δεν ήταν δίπλα μου, σκέφτηκα: «Εκείνος στον οποίο πιστεύω είναι ο Παντοδύναμος Θεός. Η ζωή μου είναι στα χέρια του Θεού, έτσι και το αν θα πεθάνω ή όχι θα αποφασιστεί από τον Θεό». Σκεπτόμενη αυτό, δεν φοβόμουν τόσο κι έμεινα να κείτομαι εκεί χωρίς να γνωρίζω για πόσο χρόνο, μέχρι που σιγά-σιγά έχασα τις αισθήσεις μου.

Το επόμενο πρωί, η κόρη μου είδε ότι δεν είχα βγει ακόμη από το δωμάτιό μου στις 8 περίπου, οπότε μπήκε στο δωμάτιό μου για να με ξυπνήσει. Όταν με είδε να κείτομαι κάτωχρη σε κωματώδη σχεδόν κατάσταση, φοβήθηκε πολύ και φώναξε δυνατά: «Μαμά, τι συμβαίνει; Μαμά! Τι έχεις πάθει;…» Τότε άκουσα αμυδρά την κόρη μου να κλαίει και τον γαμπρό μου να μιλάει και στη συνέχεια σταδιακά ανέκτησα τις αισθήσεις μου κι άνοιξα τα μάτια μου αδύναμα. Βλέποντάς με ξύπνια, η κόρη μου με σήκωσε γρήγορα. Ωστόσο, το μυαλό μου δεν ήταν καθαρό. Επιπλέον, η γλώσσα μου ήταν άκαμπτη, οπότε δεν μπορούσα να πω λέξη, και τα μάτια μου ήταν τόσο θολά που δεν μπορούσα να τους δω ξεκάθαρα. Μέσα στη ζάλη μου, τους άκουσα να λένε ότι επρόκειτο να με στείλουν στο νοσοκομείο. Μετά έχασα και πάλι τις αισθήσεις μου.

Δεν ήξερα πόση ώρα πέρασε προτού ανακτήσω ξανά τις αισθήσεις μου. Συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε ασθενοφόρο. Όμως και πάλι δεν μπορούσα να κινηθώ, ασφυκτιούσα και ήμουν ανίκανη να μιλήσω, σαν να πέθαινα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να προσευχηθώ σιωπηλά στον Θεό: «Αγαπημένε μου Θεέ! Σώσε με Σε παρακαλώ. Θεέ μου! Μόνο Εσύ μπορείς να με σώσεις». Μετά από λίγο, λιποθύμησα ξανά.

Την επόμενη φορά που συνήλθα κι άνοιξα τα μάτια μου, είδα τον γαμπρό μου να επαγρυπνεί στο προσκέφαλό μου. Τον ρώτησα με μεγάλη δυσκολία: «Που είμαι;» Βλέποντάς με να ξυπνώ από το κώμα, χάρηκε πολύ και μου απάντησε γρήγορα: «Μαμά, τελικά συνήλθατε. Βρισκόμαστε στο νοσοκομείο κι είστε σε κώμα για τρεις μέρες». Εκείνη την ώρα, το κεφάλι μου ήταν ακόμη ζαλισμένο κι ένιωθα σαν να είχα κοιμηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήμουν ασθενική κι αδύναμη παντού στο σώμα και δεν μπορούσα να κουνηθώ, κι όταν μιλούσα είχα μεγάλη δυσκολία στην αναπνοή και τα λόγια μου ήταν άναρθρα λόγω της άκαμπτης γλώσσας μου. Τουλάχιστον όμως το μυαλό μου ήταν διαυγές.

Όταν άκουσα τι είπε ο γαμπρός μου, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ο Θεός ήταν δίπλα μου να με παρακολουθεί και να με προστατεύει. Συνήλθα επανειλημμένα από το κώμα κατά τη διάρκεια αυτών των τριών ημερών επειδή ο Θεός είχε ακούσει την προσευχή μου και με είχε σώσει. Όταν το σκεφτόμουν αυτό, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα που έτρεχαν στο πρόσωπό μου κι ευχαριστούσα συνεχώς τον Θεό μέσα από την καρδιά μου. Εκείνο το απόγευμα, ένιωσα λίγο καλύτερα και μπορούσα να γυρίσω πλευρό.

Αργότερα, ο γιατρός ήλθε κι είπε στον γαμπρό μου: «Το στόμα της μητέρας σας είναι στραβό και μιλάει τραυλίζοντας. Αυτές είναι οι ενδείξεις του εγκεφαλικού. Ίσως να υποφέρει από Αλτσχάιμερ στο μέλλον». Ακούγοντάς το αυτό, ο γαμπρός μου δεν μίλησε για ώρα. Δεν μπορούσα παρά να ανησυχώ σκεπτόμενη: «Αλτσχάιμερ; Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είμαι ηλίθια; Τι θα κάνω αν συμβεί αυτό;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο πιο φοβισμένη ήμουν και τόσο πιο απαίσια ένιωθα. Τότε όμως σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Από όσα συμβαίνουν στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο δεν έχω τον τελικό λόγο. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκεται στα χέρια Μου;» Τα λόγια του Θεού με ηρέμησαν. Προσευχήθηκα στον Θεό σιωπηλά: «Θεέ μου! Ακούγοντας τι είπε ο γιατρός, ένιωσα λίγο φοβισμένη. Πιστεύω όμως ότι τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Σου, όπως και η μοίρα μου. Είμαι πρόθυμη να εμπιστευτώ τη ζωή μου σε Σένα». Μετά την προσευχή, φοβόμουν λιγότερο από πριν. Προς έκπληξή μου, η κατάστασή μου βελτιώθηκε γρήγορα. Την τέταρτη ημέρα νοσηλείας μου, μπορούσα να σηκωθώ και να κάνω βόλτες μόνη μου.

Η επόμενη μέρα έτυχε να είναι η παραμονή της κινεζικής Πρωτοχρονιάς. Βλέποντας ότι η κατάστασή μου είχε βελτιωθεί, ο γαμπρός μου δεν ήθελε να περάσω την Πρωτοχρονιά στο νοσοκομείο, οπότε ζήτησε από τον γιατρό να μου συνταγογραφήσει φάρμακα για μια εβδομάδα για να τα παίρνω σπίτι εκείνο το διάστημα. Ο γιατρός είπε: «Η κατάστασή της είναι σοβαρή κι απλώς τα πάει λίγο καλύτερα. Δεν θα έχει δίχτυ ασφαλείας στο σπίτι». Τελικά, λόγω των επανειλημμένων αιτημάτων του γαμπρού μου, ο γιατρός συμφώνησε να μου συνταγογραφήσει φάρμακα για πέντε ημέρες και μου ζήτησε να επιστρέψω σίγουρα στο νοσοκομείο την έκτη μέρα.

Αφού επέστρεψα σπίτι μου, η μικρότερη κόρη μου ήρθε από το σπίτι της που ήταν μακριά για να με φροντίσει. Γύρω στη 1 το πρωί τη δεύτερη μέρα αφού έφτασα σπίτι, η καρδιά μου άρχισε και πάλι να χτυπά σαν τρελή. Φοβήθηκα υποτροπή, ζήτησα λοιπόν από τη μικρότερη κόρη μου να μου φέρει το φάρμακο. Ωστόσο, ενώ σηκωνόταν από το κρεβάτι για να φέρει το φάρμακο, ξαφνικά κάθισε ακίνητη στην άκρη του κρεβατιού. Το πρόσωπό της ήταν πολύ χλωμό κι ήταν κάθιδρη σε όλο το κεφάλι. Αισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, οπότε τηλεφώνησα γρήγορα στη μεγάλη κόρη μου. Μετά από λίγο, η μεγάλη κόρη μου κι ο γαμπρός μου μπήκαν τρέχοντας στο δωμάτιό μου και στη συνέχεια πήραν τη μικρή μου κόρη βιαστικά στο νοσοκομείο.

Εκείνη τη στιγμή, ήταν τόσο ταραγμένοι που ξέχασαν ότι ήμουν κι εγώ ασθενής. Αφού έφυγαν, προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό: «Θεέ μου! Τώρα δεν υπάρχει κανείς να φροντίσει για μένα. Το εάν θα υποτροπιάσω είναι στα χέρια Σου. Μπορώ να βασιστώ μόνο επάνω Σου κι είμαι πρόθυμη να εμπιστευτώ την ασθένεια της κόρης μου στα χέρια Σου». Μετά την προσευχή, σιγά-σιγά ηρέμησα, εξακολουθούσα όμως ν’ ανησυχώ για την κατάσταση της κόρης μου, οπότε δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να επικαλεστώ τον Θεό, κι έπειτα θυμήθηκα τα λόγια Του: «Ποιος μπορεί να προστατευθεί; Μπορούν οι άνθρωποι να αυτοσυντηρηθούν; Ποιοι είναι οι δυνατοί στη ζωή; Ποιος μπορεί να Με εγκαταλείψει και να ζήσει μόνος του;» Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι τα πάντα στη ζωή μας εξουσιάζονται από τον Θεό. Στο παρελθόν, πάντα πίστευα ότι μπορούμε να βασιζόμαστε μόνο στην οικογένεια σε μια κρίση. Ωστόσο, όταν ήμουν πολύ άρρωστη και βρισκόμουν στο χείλος του θανάτου, η οικογένειά μου δεν ήταν δίπλα μου και κανείς δεν μπορούσε να με σώσει. Όταν όμως επικαλέστηκα τον Θεό, ο Θεός με προστάτευε μυστικά όλη την ώρα. Αν και η μικρότερη κόρη μου επέστρεψε για να με φροντίσει, αρρώστησε απροσδόκητα κι αυτή. Κατά συνέπεια, όχι μόνο δεν μπόρεσε να με φροντίσει, αλλά χρειάστηκε κι εκείνη περίθαλψη. Μέχρι τότε δεν είχα βιώσει πραγματικά ότι μόνον ο Θεός είναι το στήριγμά μου κι ότι εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να ελέγξουμε ούτε τον εαυτό μας, πόσω μάλλον να ελέγξουμε τους άλλους. Σκεπτόμενη αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό μέσα από την καρδιά μου: «Θεέ μου! Είμαι πρόθυμη να εμπιστευθώ την ασθένειά μου στα χέρια Σου. Το πώς θα εξελιχθεί η κατάστασή μου κυβερνάται και ρυθμίζεται από Σένα. Είμαι πρόθυμη να Σε υπακούσω. Η ασθένεια της κόρης μου είναι κι αυτή στα χέρια Σου, άρα το άγχος μου για εκείνη είναι μάταιο. Είμαι πρόθυμη να Σου τα εμπιστευτώ όλα». Μετά από αυτήν την προσευχή, δεν ένιωθα πλέον τόσο άγχος. Εκείνο το πρωί, η μικρότερη κόρη μου μού τηλεφώνησε για να μου πει ότι πήγαινε καλύτερα. Το ίδιο απόγευμα πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο.

Τις επόμενες ημέρες, η κατάστασή μου πήρε μια στροφή προς το καλύτερο και μπορούσα σταδιακά να φροντίζω τον εαυτό μου. Την πέμπτη μέρα μετά την επιστροφή μου σπίτι, η κόρη μου ανησυχούσε μάλλον για την υγεία μου κι έτσι με πήγε πίσω στο νοσοκομείο. Αφού με εξέτασε, ο γιατρός μού είπε: «Έχετε ανακάμψει σε αξιοσημείωτο βαθμό. Απλά μείνετε εδώ για λίγες μέρες και μετά μπορείτε να πάρετε εξιτήριο». Μια γυναίκα που ήταν ασθενής στον ίδιο θάλαμο μού είπε θαυμάζοντας: «Όταν ήλθα στο νοσοκομείο, ένιωθα απλώς λίγη ναυτία και τώρα δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι, ενώ εσάς σας έστειλαν εδώ με ασθενοφόρο και τώρα τα πάτε τόσο καλά αναρρώνοντας, ώστε μπορείτε να σηκωθείτε από το κρεβάτι και να περπατήσετε μόνη σας. Δεν μοιάζετε καθόλου με ασθενή. Είναι πραγματικά θαύμα!» Ένας άλλος ασθενής είπε κι αυτός: «Στο χωριό μας, υπήρχαν δύο άτομα που έπασχαν από την ίδια ασθένεια με σας. Ο ένας κατέληξε με Αλτσχάιμερ κι ο άλλος δεν συνήλθε ποτέ από το κώμα μετά από αρκετές ημέρες. Άρα, είστε πολύ τυχερή». Ακούγοντας αυτά τα λόγια, χαμογέλασα και ευχαρίστησα τον Θεό μέσα από την καρδιά μου. Στη συνέχεια σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμένου προορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή;» Τα λόγια του Θεού με έκαναν να καταλάβω ότι η ζωή, ο θάνατος, η καλή τύχη και η ατυχία των ανθρώπων, είναι όλα στα χέρια Του. Λογικά, δεν θα έπρεπε να επιζήσω από την ασθένεια, όταν όμως επικαλέστηκα τον Θεό, ο Θεός με προστάτευσε ώστε να το ξεπεράσω. Δεν οφείλετο στην καλή μου τύχη, αλλά στην προστασία και την αγάπη του Θεού για μένα.

Αφού έφυγα από το νοσοκομείο, η οικογένειά μου εξακολουθούσε να ανησυχεί για την κατάστασή μου, με πήγαν λοιπόν για εξετάσεις σε ένα νοσοκομείο που ειδικεύονταν στην αποπληξία. Αφού έλεγξε το ιστορικό της περίπτωσης και την αρχική διάγνωσή μου, ο θεράπων ιατρός με κοίταξε με έκπληξη και είπε: «Είστε πραγματικά τυχερή! Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να μιλήσουν καθαρά ή να περπατήσουν κανονικά μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Εσείς όμως έχετε αναρρώσει καλά και δεν υπάρχουν επιπτώσεις». Ακούγοντάς το αυτό, ευχαρίστησα ξανά την αγάπη του Θεού από την καρδιά μου.

Στη συνέχεια, η κόρη μου μού είπε πολλές φορές: «Τη μέρα που αρρώστησες φαινόταν ότι πέθαινες και φοβήθηκα πάρα πολύ και δεν ήξερα τι να κάνω. Σε στείλαμε στο νοσοκομείο της πόλης, αλλά όταν οι γιατροί σε είδαν σε κώμα, είπαν ότι η κατάστασή σου είναι πολύ σοβαρή κι αρνήθηκαν να σε υποβάλουν σε θεραπεία. Μας είπαν να καλέσουμε ασθενοφόρο για να σε μεταφέρει στο νομαρχιακό νοσοκομείο για θεραπεία έκτακτης ανάγκης. Όταν φτάσαμε στο νομαρχιακό νοσοκομείο, σε εξέτασε ο γιατρός και είπε ότι έχεις εγκεφαλική θρόμβωση και τα συμπτώματα εγκεφαλικού επεισοδίου. Ποιος θα το πίστευε ότι θα ανάρρωνες τόσο γρήγορα; Είναι πραγματικά θαύμα!» Της είπα: «Όλα αυτά ήταν οι υπέροχες πράξεις του Θεού. Αν δεν είχα βασιστεί στον Παντοδύναμο Θεό, ίσως να ήμουν νεκρή. Ο Παντοδύναμος Θεός μού επέτρεψε να επιζήσω».

Σήμερα, το σώμα μου έχει αναρρώσει καλά, όποτε λοιπόν έχω χρόνο ακούω απαγγελίες λόγων και ύμνων του Θεού και βλέπω σπίτι διάφορα βίντεο παραγωγής της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού. Επίσης, παρίσταμαι σε εκκλησιαστικές συναντήσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές μου κι εκτελώ το καθήκον μου στην εκκλησία. Νιώθω πολύ χαρούμενη και ήσυχη την καρδιά μου.

Χωρίς την προσωπική μου εμπειρία, η γνώση μου για την εξουσία και την παντοδυναμία του Θεού θα εξακολουθούσε να είναι απλώς ένα θέμα λέξεων και δογμάτων, χωρίς καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μέσω αυτής της εμπειρίας, είδα πραγματικά τις θαυμαστές πράξεις του Θεού κι ένιωσα ότι είναι όντως στο πλευρό μας, ελέγχοντας τα πάντα και παρακολουθώντας και προστατεύοντάς μας ανά πάσα στιγμή. Όπως λέει κι ο λόγος του Θεού: «Μιλά ήσυχα στην ανθρωπότητα και σε όλη τη δημιουργία με τα σιωπηλά λόγια Του: Βρίσκομαι στους ουρανούς, και βρίσκομαι ανάμεσα στη δημιουργία Μου. Παρακολουθώ· περιμένω· βρίσκομαι στο πλευρό σου… Τα χέρια Του είναι ζεστά και δυνατά· τα βήματά Του, ελαφρά· η φωνή Του, απαλή και χαριτωμένη· η μορφή Του πηγαινοέρχεται, αγκαλιάζοντας ολόκληρο το ανθρώπινο γένος· η φυσιογνωμία Του είναι ωραία και ευγενής. Δεν έφυγε ποτέ, ούτε και εξαφανίστηκε. Μέρα και νύχτα, είναι ο μόνιμος σύντροφος της ανθρωπότητας, ο οποίος δεν φεύγει ποτέ το πλευρό της».

Η αξία της σωτηρίας μου από τον Θεό είναι ανυπολόγιστη, συνεπώς δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να ξεπληρώσω τον Θεό. Η μόνη μου επιθυμία είναι να κάνω το καλύτερο δυνατό ώστε να εκπληρώνω τα καθήκοντα που μου εμπιστεύεται. Δόξα τω Θεώ!

Από τη Λίου Μέι, Κίνα

Εκτεταμένη ανάγνωση:

Η σωτηρία του Θεού: Ο Θεός είναι η υποστήριξή μου!