Το 2005, έπασχα από μια σοβαρή ασθένεια. Ο σύζυγός μου αναζήτησε τρόπους για να θεραπευτώ, αλλά ήταν μάταιο. Όταν δεν είχα πού αλλού να πάω, άκουσα πως ίσως η ασθένειά μου μπορούσε να βελτιωθεί αν πίστευα στον Κύριο Ιησού, οπότε πήγα σε μια εκκλησία και ζήτησα βοήθεια από έναν πάστορα. Αφότου ο πάστορας προσευχήθηκε για μένα πολλές φορές, ανάρρωσα σταδιακά από την ασθένειά μου. Από τότε και στο εξής, πίστεψα πως ο Κύριος Ιησούς είναι ο αληθινός Θεός. Στον ελεύθερο χρόνο μου, πήγαινα στην εκκλησία για να αποδώσω λατρεία, όμως δεν διάβαζα τη Βίβλο ούτε και προσευχόμουν συχνά. Τον Αύγουστο του 2013, ξαφνικά συνέλαβαν τον σύζυγό μου και τον έριξαν στη φυλακή εξαιτίας μιας επιχειρηματικής συμφωνίας, και αντιμετώπιζε την πιθανότητα να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή. Ήταν σαν κεραυνός εν αιθρία, και ένιωθα χαμένη. Καθώς ήμουν ανήμπορη, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να νηστεύω σταθερά και να εμμένω στις προσευχές μου στον Κύριο. Ευχαριστώ τον Κύριο που άκουσε τις προσευχές μου. Δυο μήνες αργότερα, ο σύζυγός μου αφέθηκε ελεύθερος.

Η εμπειρία αυτή χτύπησε μια χορδή μέσα μου. Βίωσα προσωπικά πως ο Κύριος είναι η πανταχού παρούσα βοήθεια για μένα, και πως Εκείνος είναι το στήριγμά μου κάθε φορά. Από εκείνη τη στιγμή, έπαιρνα συχνά τον πάστορα για να πάμε να διαδώσουμε το ευαγγέλιο και να καταμαρτυρήσουμε, μέσα στο χωριό. Δεν έλειπα ποτέ από την εβδομαδιαία συγκέντρωση, και επίσης πρόσφερα και το δέκα τοις εκατό του μισθού μου. Αν δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα, όταν ήμουν σπίτι καλούσα όλη την οικογένειά μου μαζί για να προσευχηθούμε και να διαβάσουμε τη Βίβλο πρωί και βράδυ. Επειδή ήμασταν αρκετά ευκατάστατοι, οι μικρότεροι αδελφοί μου, οι ανιψιοί και οι ανιψιές, καθώς και μερικά ορφανά, όλοι στράφηκαν σε εμάς. Στο αποκορύφωμα μιας τέτοιας συγκέντρωσης, ήμασταν είκοσι δύο άτομα στο σπίτι μου. Παρόλο που υστερούσα σε μόρφωση και δεν μπορούσα να κηρύξω, έδινα το παράδειγμα με την πίστη μου για τον Κύριο. Εκείνο το διάστημα, η μεγαλύτερη ευχή μου ήταν να μπορέσει κάθε μέλος της οικογένειάς μου να είναι ένας καλός πιστός εν Κυρίω και να υπηρετήσει ειλικρινώς τον Κύριο. Γι’ αυτό, πάσχιζα να ενεργώ στην πραγματική ζωή σύμφωνα με τις διδαχές του Κυρίου, ελπίζοντας πως η συμπεριφορά μου θα ενθάρρυνε ολόκληρη την οικογένειά μου. Συγχρόνως, θεωρούσα πως εφόσον επεδίωκα και δαπανούσα τον εαυτό μου μ’ αυτόν τον τρόπο, και επέμενα και άντεχα ως το τέλος, θα εισερχόμουν σίγουρα στη βασιλεία των ουρανών.

Ωστόσο, για κάποιον λόγο, ξαφνικά η πίστη μου αποδυναμώθηκε το 2016, και ζούσα συχνά μέσα στην άρνηση και την αδυναμία. Δεν μπορούσα να νιώσω τον Κύριο κοντά μου, πολύ δε λιγότερο να κάνω πράξη τις διδαχές Του. Κάθε φορά που έβλεπα πως αυτά που έκαναν τα μέλη της οικογένειάς μου δεν ευθυγραμμίζονταν με το δικό μου θέλημα, δεν μπορούσα να συγκρατηθώ και έχανα την ψυχραιμία μου. Ακόμα και για ασήμαντα θέματα, όπως το σκούπισμα και το σφουγγάρισμα, αν δεν μου φαινόταν καλό, γκρίνιαζα στους άλλους. Επίσης, συχνά μάλωνα με τον σύζυγό μου για ασήμαντα θέματα του σπιτιού. Σαν αποτέλεσμα, όλοι κουράστηκαν από μένα και με φοβόντουσαν, και συχνά με απέφευγαν. Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που ήμουν θυμωμένη ή μάλωνα με την οικογένειά μου, ένιωθα πολύ λυπημένη και κατηγορούμενη, και σκεφτόμουν: «Πιστεύω στον Κύριο. Πώς μπορώ να αμαρτάνω με τα λόγια;» Όμως εξακολουθούσα να μην αλλάζω κάθε φορά που εξομολογούμουν τις αμαρτίες μου. Αυτό που με έθλιβε ακόμη περισσότερο ήταν πως, επηρεασμένοι από μένα, τα μέλη της οικογένειά μου δεν έδειχναν πια κανένα ενδιαφέρον να μαζευτούν και να διαβάσουν τη Βίβλο. Όχι μόνο δεν τους ωθούσα προς τα εμπρός, αλλά τους αποθάρρυνα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές προσήλθα ενώπιον του Κυρίου για να προσευχηθώ ως εξής: «Ω, Κύριε, συνεχώς σε στενοχωρώ και σε απογοητεύω. Είχα πει ξεκάθαρα πως δεν θα κάνω απολύτως τίποτε που δεν θα άρεσε σε Εσένα. Όμως τώρα, συχνά δεν μπορώ να συγκρατηθώ και αμαρτάνω. Καταπατώ συνεχώς τις υποσχέσεις μου, οπότε σε κάνω επανειλημμένως να θλίβεσαι. Ω, Κύριε, μακάρι να με βοηθήσεις. Πραγματικά δεν θέλω να ζω έτσι, και δεν θέλω να είμαι υποχρεωμένη σε καμία ψυχή, πολύ δε λιγότερο είμαι πρόθυμη να είμαι ένα άτομο που θα εγκαταλειφθεί από Εσένα».

Για να μην αγχώνομαι, αποφάσισα να ενδυναμώσω τις προσπάθειές μου στην ανάγνωση της Βίβλου, και έφτασα ακόμη και στο σημείο να πάω σε ένα βουνό για να νηστέψω και να προσευχηθώ. Όμως, υπήρχαν στιγμές, όταν μόλις είχα διαβάσει κάποιους στίχους από τη Βίβλο και τότε τα μάτια μου θόλωναν∙ με έπαιρνε ο ύπνος πριν να πω τις προσευχές μου. Δεν ήθελα να τα παρατήσω, κι έτσι πήγα να επισκεφθώ κάποιες τοπικές εκκλησίες, ελπίζοντας να βρω μια εκκλησία που να έχει το έργο του Αγίου Πνεύματος. Απροσδόκητα, η κατάσταση στις περισσότερες εκκλησίες ήταν η ίδια. Παντού οι πιστοί γίνονταν αρνητικοί και αδύναμοι, λαχταρώντας τις κοσμικές απολαύσεις. Αντιμέτωπος με την κατάσταση της εκκλησίας, ο πάστορας μού είπε πως τον Κύριο δεν τον πείραζε η αδυναμία μας∙ εφόσον δεν απομακρυνόμασταν από τον δρόμο του Θεού, ούτε Τον προδίδαμε, αλλά δαπανούσαμε και θυσιάζαμε περισσότερο για Εκείνον, και αντέχαμε ως το τέλος, εμείς οι πιστοί μπορούσαμε σίγουρα να εισέλθουμε στη βασιλεία των ουρανών. Επιφανειακά, αυτά τα λόγια φαίνονταν να είναι σωστά, όμως ποτέ δεν ένιωσα σίγουρη.

Ενώ βρισκόμουν σε σύγχυση, μια μέρα του Νοεμβρίου το 2017, γνωρίστηκα στο Facebook με την αδελφή Κουάν από τη Γερμανία. Μια μέρα, της έστειλα ένα μήνυμα επειδή ένιωθα πολύ αγχωμένη και σκοτεινή μέσα μου, στο οποίο της έλεγα πως ήμουν πρόθυμη να ανακτήσω την πίστη μου και την αγάπη μου προς τον Κύριο. Εκείνη συναναστράφηκε μαζί μου ως εξής: «Τώρα, η ερήμωση έχει απλωθεί παντού στον κόσμο της θρησκείας και όλοι λιμοκτονούν. Οι πιστοί δεν μπορούν να νιώσουν την παρουσία του Κυρίου και έχουν γίνει σκοτεινοί και αδύναμοι μέσα τους. Έχουν χάσει την καρδιά τους που αγαπά τον Κύριο, και είναι όλο και ευκολότερο γι’ αυτούς να ακολουθούν την οδό της σάρκας για να αμαρτήσουν, και δεν μπορούν να τηρήσουν τις διδαχές του Κυρίου. Αυτές οι καταστάσεις είναι πολύ επικίνδυνες. Αν είμαστε στερημένοι από την παρουσία του Κυρίου στο πλαίσιο της πίστης μας προς Εκείνον, δεν μπορούμε να κερδίσουμε την αναγνώρισή Του. Οπότε, δεν μπορούμε έτσι απλά να πέσουμε σε μια αρνητική και αδύναμη κατάσταση, αλλά αντίθετα, πρέπει να αναζητούμε την παρουσία Του και να εργαζόμαστε θετικά. Μόνο αν ανακαλύψουμε τα βήματα του Κυρίου και την αιώνια πηγή του ζώντος ύδατος, μπορεί η διψασμένη μας ψυχή να αποκτήσει τροφή, και μπορούν να αποκατασταθούν η πίστη και η αγάπη μας. Τώρα είναι οι έσχατες ημέρες, και οι προφητείες στη Βίβλο για την επιστροφή του Κυρίου έχουν βασικά εκπληρωθεί. Σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή που θα υποδεχθούμε τον Κύριο, πρέπει να κάνουμε περισσότερες συναθροίσεις, να αναζητούμε την αλήθεια και να αναζητούμε την εμφάνιση του Κυρίου μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές που επιδιώκουν την αλήθεια. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ίσως ανακαλύψουμε τα βήματα του Κυρίου και δεν εγκαταλειφθούμε από τον Κύριο».

Στη συνέχεια, η αδελφή Κιν μού σύστησε την αδελφή Λούσι και την αδελφή Σίλινγκ. Όταν οι αδελφές με προσκάλεσαν να έχουμε συναθροίσεις, σκέφτηκα πως θα ερμηνεύαμε μαζί τη Βίβλο. Αλαζόνας καθώς ήμουν, σκέφτηκα πως εγώ ήδη γνώριζα αυτά για τα οποία θα μιλούσαν. Ως εκ τούτου, δεν ήμουν συχνά στο διαδίκτυο και, παρόλο που κάποιες φορές είχα μια σύντομη συνάντηση μαζί τους, εγώ ήμουν αφηρημένη. Όσο ανυπάκουη κι αν ήμουν, ο Θεός δεν είχε εγκαταλείψει το έργο της σωτηρίας μου, αλλά εξακολουθούσε να με κινητοποιεί. Ένα πρωί, ένιωσα ξαφνικά κενή και βαριεστημένη, οπότε άνοιξα το YouTube και έβαλα στην αναζήτηση τις λέξεις «Η Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού», που την είχαν αναφέρει οι αδελφές. Δεν περίμενα πως στις σελίδες που εμφανίστηκαν θα έβλεπα τόσο πολλές ευαγγελικές ταινίες και βίντεο. Επέλεξα τα βίντεο «Αφύπνιση μέσα στις αντιξοότητες των διωγμών» και «Η γλυκύτητα μέσα στις αντιξοότητες», και άρχισα να παρακολουθώ. Κατά τη διάρκεια, ένιωσα να με ελκύουν βαθιά και να με συγκινούν οι εμπειρίες των πρωταγωνιστών. Οι πρωταγωνιστές, αντιμετωπίζονταν σκληρά βασανιστήρια, εξακολουθούσαν να μπορούν να διατηρήσουν την πίστη και την αγάπη τους για τον Θεό, κάτι που ήταν αυτό που λαχταρούσα. Έκλαψα βλέποντας τις ταινίες. Προς έκπληξή μου, στο βίντεο είδα τα λόγια που μου είχαν στείλει πρωτύτερα οι αδελφές, σχετικά με το πώς να προσεύχομαι. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα πως αυτά τα λόγια ήταν από ένα βιβλίο της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού. Συγχρόνως, θυμήθηκα αόριστα τα λόγια που είχαν διαβάσει οι αδελφές για μένα, που έλεγαν πως ο Θεός κάποτε αποκαλούνταν Ιεχωβάς, και επίσης Ιησούς, και σήμερα αποκαλείται ο ισχυρός, Παντοδύναμος Θεό. Υπό το φως αυτό, ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο Κύριος Ιησούς που έχει επιστρέψει. Αμέσως κάθισα στο κρεβάτι και έστειλα μηνύματα στην αδελφή Κιν, προγραμματίζοντας ένα ραντεβού για συνάντηση. Σ’ αυτήν τη συνάντηση, είπα ευθέως στις αδελφές: «Αυτό που καταμαρτυρήσατε σε μένα είναι το έργο του Παντοδύναμου Θεού; Βλέποντας τις ταινίες, κατάλαβα πως ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο Κύριος Ιησούς που ενσαρκώθηκε και πάλι». Όταν το άκουσε αυτό, η αδελφή Λούσι μού είπε ενθουσιασμένη: «Αδελφή, επιτέλους αφυπνίστηκες! Πριν, είπαμε τόσο πολλά σε σένα, αλλά εσύ δεν απορρόφησες τίποτα, ούτε και κατανόησες. Σήμερα, επιτέλους αφυπνίστηκες. Δόξα τω Θεώ για τη χάρη Του». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα συγχρόνως και χαρά και ντροπή. Από εκείνη τη μέρα, είχα τρεις με τέσσερις συναντήσεις την εβδομάδα με τις αδελφές, και παρακολουθούσα ταινίες και βίντεο με ύμνους από το πρωί ως το βράδυ. Όσο περισσότερο παρακολουθούσα, τόσο πιο φωτεινά ένιωθα μέσα στην καρδιά μου, και ούτε κουραζόμουν ούτε βαριόμουν. Επιπλέον, ένιωθα ότι είχα ξανά πίστη και αγάπη για τον Θεό. Ήταν σαν να είχα επιστρέψει στις αγκάλες του Θεού, και ένιωθα πολύ χαρούμενη.

Στις συναντήσεις που ακολούθησαν, πάσχιζα να αναζητήσω περαιτέρω τον λόγο που η κατάστασή μου του κύκλου αμαρτίας-εξομολόγησης δεν μπορούσε να λυθεί και ποια ήταν η ρίζα του προβλήματος. Μίλησαν μαζί μου λεπτομερώς σχετικά και σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Ο Θεός λέει: «Τον καιρό εκείνον, το έργο του Ιησού ήταν το έργο της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας. Οι αμαρτίες όλων όσοι πίστευαν σ’ Αυτόν συγχωρέθηκαν. Εφόσον πίστευες σε Αυτόν, θα σε λύτρωνε· αν πίστευες σε Αυτόν, δεν ήσουν πλέον αμαρτωλός, είχες απαλλαγεί από τις αμαρτίες σου. Αυτή ήταν η σημασία της σωτηρίας και της δικαίωσης μέσω πίστης. Εντούτοις, όσοι πίστευαν, είχαν ακόμα μέσα τους το επαναστατικό στοιχείο και το στοιχείο της αντίστασης στον Θεό —στοιχεία τα οποία έπρεπε σιγά-σιγά να απομακρυνθούν. Η σωτηρία δεν σήμαινε ότι ο άνθρωπος είχε κερδηθεί πλήρως από τον Ιησού, αλλά ότι ο άνθρωπος δεν ήταν πια αμαρτωλός, ότι οι αμαρτίες του είχαν συγχωρεθεί. Εφόσον πίστευες, δεν θα ήσουν ποτέ πια αμαρτωλός».

«Αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει λυτρωθεί και να έχει συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του, αυτό μπορεί να οφείλεται μόνο στο ότι ο Θεός δεν ενθυμείται τις παραβάσεις του ανθρώπου και δεν φέρεται στον άνθρωπο σύμφωνα με τις παραβάσεις του. Ωστόσο, όταν ο άνθρωπος, ο οποίος ζει σε ένα σώμα από σάρκα, δεν έχει απελευθερωθεί από την αμαρτία, μπορεί μόνο να συνεχίσει να αμαρτάνει, αποκαλύπτοντας ασταμάτητα τη διεφθαρμένη σατανική διάθεσή του. Αυτή είναι η ζωή που διάγει ο άνθρωπος —ένας ατελείωτος κύκλος αμαρτίας και συγχώρεσης. Η πλειονότητα των ανθρώπων αμαρτάνει την ημέρα, κι απλώς εξομολογείται το βράδυ. Έτσι, παρόλο που η προσφορά περί αμαρτίας είναι αενάως αποτελεσματική για τον άνθρωπο, δεν θα μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Έχει ολοκληρωθεί μόνο το ήμισυ του έργου της σωτηρίας, γιατί ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει διεφθαρμένη διάθεση».

Συνεχίζεται…

Μέρος Δεύτερο: Βρίσκω το μονοπάτι να καθαριστώ από την αμαρτία (ΙΙ)

Από την Κεμού, Μιανμάρ

Μέρος Δεύτερο: Όταν ενώθηκα με έναν θαυμαστό τρόπο ξανά με τον Κύριο, βρήκα τον δρόμο να απελευθερωθώ από την αμαρτία (ΙΙ)