Ο Ιώβ μετά τις δοκιμασίες του

Ιώβ 42:7-9 Αφού δε ο Ιεχωβά ελάλησε τους λόγους τούτους προς τον Ιώβ, είπεν ο Ιεχωβά προς Ελιφάς τον Θαιμανίτην, Ο θυμός μου εξήφθη κατά σου και κατά των δύο φίλων σου· διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν ως ο δούλος Μου Ιώβ· διά τούτο λάβετε τώρα εις εαυτούς επτά μόσχους και επτά κριούς και υπάγετε προς τον δούλον μου Ιώβ, και προσφέρετε ολοκαύτωμα υπέρ εαυτών· ο δε Ιώβ ο δούλός μου θέλει ικετεύσει υπέρ υμών· διότι θέλω δεχθή το πρόσωπον αυτού· διά να μη πράξω με σας κατά την αφροσύνην σας· διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν ως ο δούλος Μου Ιώβ· Και υπήγον Ελιφάς ο Θαιμανίτης και Βιλδάδ ο Σαυχίτης και Σωφάρ ο Νααμαθίτης, και έκαμον ως προσέταξεν εις αυτούς ο Ιεχωβά· ο δε Ιεχωβά εδέχθη το πρόσωπον του Ιώβ.

Ιώβ 42:10 Και έστρεψεν ο Ιεχωβά την αιχμαλωσίαν του Ιώβ, αφού προσηυχήθη υπέρ των φίλων αυτού· και έδωκεν ο Ιεχωβά εις τον Ιώβ διπλάσια πάντων των όσα είχε πρότερον.

Ιώβ 42:12 Και ευλόγησεν ο Ιεχωβά τα έσχατα του Ιώβ μάλλον παρά τα πρώτα· ώστε απέκτησε δεκατέσσαρας χιλιάδας προβάτων και εξακισχιλίας καμήλους και χίλια ζεύγη βοών και χιλίας όνους.

Ιώβ 42:17 και ετελεύτησεν ο Ιώβ, γέρων και πλήρης ημερών.

Ο Θεός αγαπά όσους σέβονται τον Θεό και αποφεύγουν το κακό, ενώ θεωρεί τιποτένιους όσους είναι ανόητοι

Στο Ιώβ 42:7-9, ο Θεός λέει ότι ο Ιώβ είναι υπηρέτης Του. Η χρήση του όρου «υπηρέτης» για να αναφερθεί στον Ιώβ καταδεικνύει τη σημασία που είχε ο Ιώβ στην καρδιά Του. Παρόλο που ο Θεός δεν προσφώνησε τον Ιώβ με κάποια έκφραση μεγαλύτερου κύρους, αυτός ο χαρακτηρισμός δεν είχε σχέση με τη σημασία που είχε ο Ιώβ στην καρδιά του Θεού. Η λέξη «υπηρέτης» εδώ είναι το προσωνύμιο του Θεού για τον Ιώβ. Οι πολλαπλές αναφορές του Θεού στον «υπηρέτη Μου Ιώβ» δείχνουν πώς ήταν ευχαριστημένος με τον Ιώβ και παρόλο που ο Θεός δεν είπε τίποτα για το νόημα που κρύβει η λέξη «υπηρέτης», ο ορισμός του Θεού για τη λέξη «υπηρέτης» μπορεί να φανεί από τα λόγια Του σε αυτό το εδάφιο της Γραφής. Ο Θεός είπε πρώτα στον Ελιφάς τον Θαιμανίτη: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά σου και κατά των δύο φίλων σου· διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν ως ο δούλος Μου Ιώβ». Είναι η πρώτη φορά που με αυτά τα λόγια ο Θεός είχε πει ανοιχτά στους ανθρώπους ότι δέχτηκε όλα όσα είπε και έκανε ο Ιώβ αφού υπέστη τις δοκιμασίες του Θεού και είναι η πρώτη φορά που είχε ανοιχτά επιβεβαιώσει την ακρίβεια και την ορθότητα όλων όσα είχε κάνει και είχε πει ο Ιώβ. Ο Θεός ήταν θυμωμένος με τον Ελιφάς και τους υπόλοιπους λόγω της εσφαλμένης, παράλογης συνομιλίας τους, επειδή, όπως ο Ιώβ, δεν μπορούσαν να δουν την εμφάνιση του Θεού ή να ακούσουν τα λόγια που εξέφρασε στη ζωή τους, όμως ο Ιώβ είχε μια τόσο σαφή γνώση του Θεού, ενώ αυτοί μπορούσαν μόνο να κάνουν αβάσιμες υποθέσεις για τον Θεό, παραβιάζοντας το θέλημα του Θεού και δοκιμάζοντας την υπομονή Του σε όλα όσα έκαναν. Συνεπώς, ενώ ταυτόχρονα αποδεχόταν όλα όσα έκανε και είπε ο Ιώβ, ο Θεός άρχισε να οργίζεται απέναντι στους άλλους, διότι μέσα τους όχι μόνο δεν μπόρεσε να δει κάποια πραγματικότητα του σεβασμού για τον Θεό, αλλά δεν άκουσε τίποτα περί σεβασμού για τον Θεό σε όσα είπαν. Επομένως, ο Θεός στη συνέχεια τους έθεσε τις εξής απαιτήσεις: «διά τούτο λάβετε τώρα εις εαυτούς επτά μόσχους και επτά κριούς και υπάγετε προς τον δούλον μου Ιώβ, και προσφέρετε ολοκαύτωμα υπέρ εαυτών· ο δε Ιώβ ο δούλός μου θέλει ικετεύσει υπέρ υμών· διότι θέλω δεχθή το πρόσωπον αυτού· διά να μη πράξω με σας κατά την αφροσύνην σας». Σε αυτό το εδάφιο, ο Θεός λέει στον Ελιφάς και στους άλλους να κάνουν κάτι που θα τους λυτρώσει από τις αμαρτίες τους, διότι η αφροσύνη τους ήταν αμαρτία κατά του Ιεχωβά Θεού, οπότε έπρεπε να προσφέρουν ολοκαυτώματα για να διορθώσουν τα σφάλματά τους. Τα ολοκαυτώματα προσφέρονται συχνά στον Θεό, αλλά το ασυνήθιστο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι αυτά τα ολοκαυτώματα προσφέρθηκαν στον Ιώβ. Ο Ιώβ έγινε δεκτός από τον Θεό επειδή έγινε μάρτυρας του Θεού κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών του. Αυτοί οι φίλοι του Ιώβ, εντωμεταξύ, αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών του. Εξαιτίας της αφροσύνης τους, καταδικάστηκαν από τον Θεό, και προκάλεσαν την οργή του Θεού και θα έπρεπε να τιμωρηθούν από τον Θεό —να τιμωρηθούν προσφέροντας ολοκαυτώματα ενώπιον του Ιώβ— κατόπιν τούτου, ο Ιώβ προσευχήθηκε για χάρη τους για να πάψει η τιμωρία και η οργή του Θεού εναντίον τους. Η πρόθεση του Θεού ήταν να τους κάνει να ντραπούν, γιατί δεν ήταν άνθρωποι που σέβονταν τον Θεό και απέφευγαν το κακό, και είχαν καταδικάσει την ακεραιότητα του Ιώβ. Από τη μια πλευρά, ο Θεός τούς είπε ότι δεν αποδεχόταν τις πράξεις τους, αλλά είχε αποδεχτεί και είχε ικανοποιηθεί απόλυτα από τον Ιώβ. Από την άλλη, ο Θεός τούς είπε ότι η αποδοχή του Θεού ανυψώνει τον άνθρωπο ενώπιον του Θεού, ότι ο Θεός αποστρέφεται τον άνθρωπο εξαιτίας της αφροσύνης του, η οποία Τον υβρίζει, και ο άνθρωπος είναι ποταπός και ελεεινός στα μάτια του Θεού. Αυτοί είναι οι ορισμοί που δόθηκαν από τον Θεό για δύο τύπους ανθρώπων, είναι η στάση του Θεού απέναντι σε αυτούς τους δύο τύπους ανθρώπων και είναι η έκφραση του Θεού για την αξία και το κύρος αυτών των δύο τύπων ανθρώπων. Παρόλο που ο Θεός αποκάλεσε τον Ιώβ υπηρέτη Του, στα μάτια του Θεού αυτός ο υπηρέτης ήταν αγαπητός και είχε την εξουσία να προσευχηθεί για τους άλλους και να τους συγχωρήσει τα σφάλματά τους. Αυτός ο υπηρέτης μπορούσε να μιλήσει απευθείας με τον Θεό και να έρθει απευθείας ενώπιον του Θεού, η θέση του ήταν υψηλότερη και πιο σεβάσμια από αυτή των άλλων. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της λέξης «υπηρέτης» που εκφράζει ο Θεός. Ο Ιώβ έλαβε αυτή την ιδιαίτερη τιμή εξαιτίας του σεβασμού του για τον Θεό και της αποφυγής του κακού, και ο λόγος για τον οποίο οι άλλοι δεν αποκαλούνταν υπηρέτες από τον Θεό είναι επειδή δεν σέβονταν τον Θεό ούτε απέφευγαν το κακό. Αυτή η άκρως διαφορετική διττή στάση του Θεού είναι η στάση Του προς δύο τύπους ανθρώπων: όσοι σέβονται τον Θεό και αποφεύγουν το κακό γίνονται αποδεκτοί από τον Θεό και θεωρούνται πολύτιμοι στα μάτια Του, ενώ όσοι είναι ανόητοι, δεν σέβονται τον Θεό και είναι ανίκανοι να αποφύγουν το κακό και δεν είναι σε θέση να λάβουν την εύνοια του Θεού. Συχνά ο Θεός τους αποστρέφεται και τους καταδικάζει, και είναι ποταποί στα μάτια του Θεού.

Ο Θεός δίνει εξουσία στον Ιώβ

Ο Ιώβ προσευχήθηκε για τους φίλους του και αργότερα, ως αποτέλεσμα των προσευχών του Ιώβ, ο Θεός δεν τους αντιμετώπισε όπως ταίριαζε στην αφροσύνη τους — δεν τους τιμώρησε ούτε τους εκδικήθηκε. Και για ποιον λόγο δεν το έκανε; Επειδή οι προσευχές του υπηρέτη του Θεού, του Ιώβ, γι’ αυτούς είχαν φτάσει στα αυτιά Του. Ο Θεός τούς συγχώρησε, επειδή δέχτηκε τις προσευχές του Ιώβ. Και τι βλέπουμε εδώ; Όταν ο Θεός ευλογεί κάποιον, του δίνει πολλές ανταμοιβές και όχι μόνο υλικές: ο Θεός τού δίνει εξουσία και το δικαίωμα να προσεύχεται για τους άλλους και ο Θεός ξεχνάει και παραβλέπει τα αμαρτήματα αυτών των ανθρώπων, επειδή εισακούει αυτές τις προσευχές. Αυτή είναι η εξουσία που ο Θεός έδωσε στον Ιώβ. Μέσα από τις προσευχές του Ιώβ για να σταματήσει την καταδίκη τους, ο Ιεχωβά Θεός ντρόπιασε αυτούς τους ανόητους ανθρώπους — κάτι που, φυσικά, ήταν η ειδική τιμωρία Του για τον Ελιφάς και τους άλλους.

Ο Ιώβ ευλογείται από τον Θεό για άλλη μια φορά, και δεν κατηγορείται ποτέ ξανά από τον Σατανά

Μεταξύ των ομιλιών του Ιεχωβά Θεού είναι και τα λόγια: «διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν ως ο δούλος μου Ιώβ». Τι είπε ο Ιώβ; Μιλήσαμε γι’ αυτό προηγουμένως, καθώς και τις πολλές σελίδες των λόγων στο Βιβλίο του Ιώβ, όπου καταγράφονται όσα είπε ο Ιώβ. Σε όλες αυτές τις πολυάριθμες σελίδες λόγων, ο Ιώβ δεν εξέφρασε ποτέ παράπονα ή αμφιβολίες για τον Θεό. Απλώς περιμένει το αποτέλεσμα. Αυτή η αναμονή είναι η στάση της υπακοής, ως αποτέλεσμα της οποίας, και ως αποτέλεσμα των όσων είπε στον Θεό, ο Ιώβ κέρδισε την αποδοχή από τον Θεό. Όταν υπέμεινε δοκιμασίες και υπέφερε τα δεινά, ο Θεός ήταν στο πλευρό του και, παρόλο που τα δεινά του δεν τα απάλυνε η παρουσία του Θεού, ο Θεός είδε όσα ήθελε να δει και άκουσε όσα ήθελε να ακούσει. Όλες οι πράξεις και τα λόγια του Ιώβ έφθασαν στα μάτια και στα αυτιά του Θεού. Ο Θεός άκουσε και είδε — και αυτό είναι γεγονός. Η γνώση του Ιώβ για τον Θεό και οι σκέψεις του για τον Θεό στην καρδιά του την εποχή εκείνη, κατά την περίοδο εκείνη, δεν ήταν τόσο συγκεκριμένες όσο αυτές των σημερινών ανθρώπων, αλλά στο πλαίσιο της εποχής, ο Θεός αναγνώριζε όλα όσα είχε πει, επειδή η συμπεριφορά του και οι σκέψεις στην καρδιά του, και όσα είχε εκφράσει και αποκαλύψει, κάλυπταν τις απαιτήσεις Του. Κατά τη διάρκεια του χρόνου που ο Ιώβ υποβλήθηκε σε δοκιμασίες, αυτό που σκέφτηκε στην καρδιά του και αποφάσισε να κάνει, έδειξε στον Θεό ένα αποτέλεσμα, ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα για τον Θεό και, κατόπιν, ο Θεός έληξε τις δοκιμασίες του Ιώβ, ο Ιώβ εξήλθε από τα προβλήματά του, και οι δοκιμασίες του εξαφανίστηκαν και δεν τις υπέστη ποτέ ξανά. Επειδή ο Ιώβ είχε ήδη υποβληθεί σε δοκιμασίες και είχε παραμείνει σταθερός κατά τη διάρκεια αυτών των δοκιμασιών, και θριάμβευσε απόλυτα κατά του Σατανά, ο Θεός τού έδωσε τις ευλογίες που τόσο δικαίως του άξιζαν. Όπως καταγράφηκε στο Ιώβ 42:10, 12, ο Ιώβ ευλογήθηκε για άλλη μια φορά και περισσότερο από την πρώτη. Εκείνη τη στιγμή, ο Σατανάς είχε αποσυρθεί και δεν είπε ούτε έκανε τίποτα πια, και από τότε, ο Ιώβ δεν δέχτηκε ποτέ ξανά τις παρεμβάσεις ή τις επιθέσεις του Σατανά, και ο Σατανάς δεν εκτόξευσε ποτέ πια κατηγορίες εναντίον των ευλογιών του Θεού για τον Ιώβ.

Ο Ιώβ περνάει το τελευταίο ήμισυ της ζωής του εν μέσω των ευλογιών του Θεού

Αν και οι ευλογίες Του εκείνη την εποχή περιορίζονταν μόνο στα πρόβατα, τα βόδια, τις καμήλες, τα υλικά αγαθά και ούτω καθεξής, οι ευλογίες που ο Θεός θέλησε να δώσει στον Ιώβ από την καρδιά Του ήταν πολύ περισσότερες από αυτές. Εκείνον τον καιρό, καταγράφηκαν ποιες αιώνιες υποσχέσεις θέλησε να δώσει ο Θεός στον Ιώβ; Στις ευλογίες Του προς τον Ιώβ, ο Θεός δεν ανέφερε ούτε άγγιξε το θέμα του τέλους του και, ανεξάρτητα από το ποια σημασία ή θέση έλαβε ο Ιώβ στην καρδιά του Θεού, εν κατακλείδι, ο Θεός ήταν επιλεκτικός όσον αφορά τις ευλογίες Του. Ο Θεός δεν ανακοίνωσε το τέλος του Ιώβ. Τι σημαίνει αυτό; Εκείνη τη στιγμή, όταν το σχέδιο του Θεού δεν είχε ακόμη φτάσει στο σημείο της διακήρυξης του τέλους του ανθρώπου, το σχέδιο δεν είχε ακόμη εισέλθει στο τελικό στάδιο του έργου Του, ο Θεός δεν αναφέρθηκε στο τέλος, δίνοντας απλώς υλικές ευλογίες στον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι το δεύτερο ήμισυ της ζωής του ο Ιώβ το πέρασε εν μέσω των ευλογιών του Θεού, κάτι που τον διαφοροποιούσε από τους άλλους ανθρώπους — αλλά όπως οι άλλοι, γέρασε κι αυτός και όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, ήρθε η μέρα που αποχαιρέτισε τα εγκόσμια. Έτσι, καταγράφεται ότι «και ετελεύτησεν ο Ιώβ, γέρων και πλήρης ημερών» (Ιώβ 42:17). Ποια είναι η σημασία της φράσης «ετελεύτησεν ... πλήρης ημερών» εδώ; Την εποχή που ο Θεός διακήρυττε το τέλος των ανθρώπων, ο Θεός έθεσε ένα προσδόκιμο ζωής για τον Ιώβ και, όταν ο καιρός είχε έρθει, επέτρεψε στον Ιώβ να αναχωρήσει με φυσικό τρόπο από αυτόν τον κόσμο. Από τη δεύτερη ευλογία του Ιώβ μέχρι τον θάνατό του, ο Θεός δεν πρόσθεσε άλλα δεινά. Για τον Θεό, ο θάνατος του Ιώβ ήταν φυσικός, και επίσης αναγκαίος, ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό, και δεν συνιστούσε κρίση ούτε καταδίκη. Ενόσω ήταν ζωντανός, ο Ιώβ λάτρευε και σεβόταν τον Θεό. Όσον αφορά το είδος του τέλους που είχε μετά τον θάνατό του, ο Θεός δεν είπε τίποτα, ούτε έκανε κανένα σχόλιο επ’ αυτού. Ο Θεός είναι συνετός σε ό,τι λέει και κάνει, και το περιεχόμενο και οι αρχές των λόγων και των πράξεών Του συνάδουν με το στάδιο του έργου Του και την περίοδο κατά την οποία εργάζεται. Τι είδους τέλος είχε κάποιος όπως ο Ιώβ στην καρδιά του Θεού; Είχε καταλήξει σε κάποια απόφαση ο Θεός στην καρδιά Του; Φυσικά! Αυτό όμως δεν το γνώριζε ο άνθρωπος. Ο Θεός δεν ήθελε, ούτε είχε καμία πρόθεση να το πει στον άνθρωπο. Συνεπώς, εκ πρώτης όψεως, ο Ιώβ πέθανε πλήρης ημερών, και αυτή ήταν η ζωή του Ιώβ.

Το τίμημα που βίωσε ο Ιώβ κατά τη διάρκεια της ζωής του

Άξιζε άραγε η ζωή που έζησε ο Ιώβ; Ποια ήταν η αξία της; Γιατί λέγεται ότι έζησε μια ζωή που άξιζε; Ποια ήταν η αξία του για τον άνθρωπο; Από την σκοπιά του ανθρώπου, αντιπροσώπευε την ανθρωπότητα, την οποία ο Θεός επιθυμεί να σώσει, εφόσον έγινε ηχηρός μάρτυρας του Θεού ενώπιον του Σατανά και των ανθρώπων του κόσμου. Ο ίδιος εκπλήρωσε το καθήκον που όφειλε να εκπληρώσει ένα πλάσμα του Θεού και έγινε παράδειγμα και έπαιξε τον ρόλο του πρότυπου για όλους όσoυς ο Θεός επιθυμεί να σώσει, επιτρέποντας στους ανθρώπους να δουν ότι είναι απολύτως δυνατό να θριαμβεύσουν κατά του Σατανά βασιζόμενοι στον Θεό. Και ποια ήταν η αξία του για τον Θεό; Για τον Θεό, η αξία της ζωής του Ιώβ έγκειτο στην ικανότητά του να σέβεται τον Θεό, να λατρεύει τον Θεό, να μαρτυρεί για τα έργα του Θεού και να δοξολογεί τα έργα του Θεού, προσφέροντας στον Θεό παρηγοριά και ευχαρίστηση. Για τον Θεό, η αξία της ζωής του Ιώβ έγκειτο επίσης στον τρόπο που πριν από τον θάνατό του ο Ιώβ βίωσε τις δοκιμασίες και θριάμβευσε κατά του Σατανά και έγινε ηχηρός μάρτυρας του Θεού ενώπιον του Σατανά και των ανθρώπων του κόσμου, δοξάζοντας τον Θεό στην ανθρωπότητα, παρηγορώντας την καρδιά του Θεού και επιτρέποντας στην ανυπόμονη καρδιά του Θεού να δει ένα αποτέλεσμα και να δει την ελπίδα. Η μαρτυρία του δημιούργησε προηγούμενο όσον αφορά την ικανότητα να παραμένει κανείς σταθερός στη μαρτυρία του προς τον Θεό, και όσον αφορά την ταπείνωση του Σατανά για λογαριασμό του Θεού στο έργο του Θεού για τη διαχείριση της ανθρωπότητας. Δεν είναι αυτή η αξία της ζωής του Ιώβ; Ο Ιώβ έφερε παρηγοριά στην καρδιά του Θεού, έδωσε στον Θεό μια πρόγευση της χαράς του να δοξάζεται και παρείχε μια θαυμάσια αρχή για το σχέδιο διαχείρισης του Θεού. Και από αυτό το σημείο και στο εξής, το όνομα του Ιώβ έγινε σύμβολο της δόξας του Θεού και σημείο του θριάμβου της ανθρωπότητας κατά του Σατανά. Αυτά που βίωσε ο Ιώβ κατά τη διάρκεια της ζωής του και ο αξιοσημείωτος θρίαμβος του κατά του Σατανά θα χαίρουν πάντα της αγάπης του Θεού, και η τελειότητα, η ακεραιότητά του και ο σεβασμός του για τον Θεό θα τυγχάνουν σεβασμού και μίμησης από τις επόμενες γενιές. Ο Θεός θα αγαπά πάντα τον Ιώβ σαν ένα άψογο, λαμπερό μαργαριτάρι, και γι’ αυτό αξίζει την απεριόριστη εκτίμηση του ανθρώπου!