Είμαι χριστιανή, και είμαι εβδομήντα χρόνων. Κάποια στιγμή έμεινα παράλυτη λόγω μιας ασθένειας, και σχεδόν έγινα εγκεφαλικά νεκρή. Εκείνη την περίοδο, έχασα κάθε ελπίδα πως θα επιβιώσω, αλλά σε ένα καθοριστικό σημείο, τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και μου επέτρεψαν να αναρρώσω. Αν ο Θεός δεν με είχε σώσει, θα είχα αφήσει αυτόν τον κόσμο πολύ καιρό πριν.

Λιποθύμησα ξαφνικά και έμεινα παράλυτη

Στις 19 Απριλίου του 2017, όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι, είχα έναν έντονο πονοκέφαλο. Ξαφνικά, σκόνταψα και έπεσα πάνω στο κρεβάτι. Το μισό σώμα μου δεν μπορούσε να κουνηθεί, και σταδιακά έχασα τις αισθήσεις μου.

Αργότερα, οι συγγενείς μου με πήγαν στα επείγοντα στο νοσοκομείο, όπου υποβλήθηκα σε αξονική τομογραφία. Ο γιατρός είπε πως η αιμορραγία του εγκεφαλικού επεισοδίου μου προκλήθηκε από μια ρήξη του αρτηριακού τοιχώματος, και πως αν δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε το αίμα, η ζωή μου κινδύνευε. Όταν η κόρη μου το άκουσε αυτό, άρχισε να κλαίει με λυγμούς, με την καρδιά της να έχει ραγίσει. Ο γιατρός δεν τόλμησε να καθυστερήσει τη θεραπεία, και είπε στις νοσοκόμες να με πάνε στη μονάδα έκτακτης ανάγκης.

Εκεί, ο γιατρός είπε στις νοσοκόμες: «Φροντίστε αυτήν την ηλικιωμένη γυναίκα, σε λίγο θα χάσει την ικανότητά της να αναπνέει. Βγάλτε τα σκουλαρίκια, τα δαχτυλίδια και το κολιέ της και δώστε τα στην οικογένειά της, ώστε να μπορέσουν να ετοιμαστούν πνευματικά και να ξεκινήσουν να τακτοποιούν τις τελευταίες υποθέσεις της». Παρόλο που δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου και δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου, είχα πλήρη συνείδηση. Όταν άκουσα πως σε λίγο θα πεθάνω, ένιωσα συγχρόνως φόβο και λύπη. Αν και ήξερα πως όλοι πεθαίνουν, δεν περίμενα πως θα πεθάνω τόσο γρήγορα και ξαφνικά. Δεν είχα τον χρόνο να πω αντίο στους ανθρώπους μου, δεν είχα ρίξει ακόμα την τελευταία μου ματιά σε αυτόν τον κόσμο, και παρόλο που πίστευα στον Θεό, δεν είχα αποκτήσει την αλήθεια ή την κατανόηση του Θεού… Τότε, ένιωσα πως η ζωή μου ήταν πολύ σύντομη. Η σκέψη πως έπρεπε να αφήσω αυτόν τον κόσμο τόσο ξαφνικά, με τόσα πράγματα που δεν είχα κάνει, έκανε την καρδιά μου να νιώθει βαριά, με λύπη και μετάνοια.

Αλλά εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Αφού ο προορισμός του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Δημιουργού, πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να ελέγχει εαυτόν;» Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν λίγη παρηγοριά. Αν και ο γιατρός είχε εγκαταλείψει την προσπάθεια να με σώσει, είχα τον Θεό για να στηριχθώ, οπότε δεν υπήρχε τίποτα να φοβάμαι. Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου είναι στα χέρια του Θεού, οπότε δεν έχουμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε το δικό μας πεπρωμένο. Το αν θα ζούσα ή θα πέθαινα δεν ήταν στα χέρια του γιατρού ή τα δικά μου. Μόνο ο Θεός είχε λόγο στο ζήτημα αυτό. Ξανά και ξανά, προσευχήθηκα σιωπηρά στον Θεό μέσα στην καρδιά μου: «Θεέ μου! Θεέ μου! Η ζωή και ο θάνατός μου είναι στα χέρια Σου, και είτε ζήσω είτε πεθάνω, θα υπακούσω στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις σου». Όταν προσευχήθηκα, ένιωσα πολύ πιο ασφαλής.

Όταν είμαι απελπισμένη, τα λόγια του Θεού μού δίνουν αυτοπεποίθηση και ελπίδα

Παρέμεινα στη μονάδα έκτακτης ανάγκης για εφτά μέρες, χάνοντας και ξαναβρίσκοντας τις αισθήσεις μου. Όταν ξυπνούσα, επικαλούμουν τον Θεό. Την έβδομη μέρα, ο γιατρός με μετέφερε από τη μονάδα έκτακτης ανάγκης στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Σε εκείνο το σημείο, ήμουν παράλυτη στο κρεβάτι σαν ένας ζωντανός νεκρός, και έπεσα μέσα στην αρνητικότητα και την αδυναμία: ο σύζυγός μου έπασχε από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο, και τώρα εγώ ήμουν παράλυτη. Δεν μπορούσαμε να φροντίσουμε τους εαυτούς μας ή να κινηθούμε ελεύθερα, και η κόρη μας είχε τις δικές της δουλειές, οπότε πώς θα μπορούσε να φροντίσει εμάς τους δύο ζωντανούς νεκρούς; Δάκρυα κύλησαν μέσα στα αυτιά μου από τις γωνίες των ματιών μου, και δεν μπορούσα να τα σκουπίσω με τα χέρια μου. Ποιο ήταν το νόημα της ζωής; Θα ήμουν καλύτερα νεκρή, σκέφτηκα, και το συναίσθημα πως θα προτιμούσα να πεθάνω αντί να ζήσω ήταν πολύ πικρό. Θεέ μου! Πώς θα μπορούσα να υποφέρω μια τόσο σοβαρή ασθένεια; Θεέ! Ποιο είναι το θέλημά Σου σε αυτό;

Αφού ένιωθα δυστυχισμένη για ένα διάστημα, ξαφνικά συνειδητοποίησα πως η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη, και προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό: «Θεέ μου! Τώρα νιώθω ιδιαίτερα αρνητική και αδύναμη, και έχω χάσει την πίστη και το κουράγιο να ζήσω. Θεέ μου, σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και επίτρεψέ μου να κατανοήσω το θέλημά Σου».

Όταν ολοκλήρωσα τη προσευχή, θυμήθηκα μερικά από τα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι υποβάλλονται σε δοκιμασίες, είναι φυσιολογικό να είναι αδύναμοι, ή να έχουν αρνητικότητα μέσα τους, ή να στερούνται διαύγειας όσον αφορά το θέλημα του Θεού ή το μονοπάτι άσκησής τους. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να έχεις πίστη στο έργο του Θεού και να μην Τον αρνείσαι, όπως ακριβώς έκανε κι ο Ιώβ. Παρόλο που ο Ιώβ ήταν αδύναμος και αναθεμάτισε την ημέρα που γεννήθηκε, δεν αρνήθηκε πως τα πάντα στην ανθρώπινη ζωή τα παρείχε ο Ιεχωβά και πως ο Ιεχωβά είναι, επίσης, Αυτός που μπορούσε να τα πάρει όλα πίσω. Όπως κι αν δοκιμάστηκε, διατήρησε την πίστη του. […] Ο Θεός επιτελεί το έργο της τελείωσης πάνω στους ανθρώπους και αυτοί δεν μπορούν να το δουν ή να το νιώσουν· υπό αυτές τις συνθήκες, απαιτείται η πίστη σου». Τα λόγια του Θεού ηρέμησαν πολύ την καρδιά μου, και με έκαναν να καταλάβω πως ο Θεός θέλει να έχουμε πίστη σε Εκείνον, τόσο όταν είμαστε καλά όσο και στα βάσανα, χωρίς να παραπονιόμαστε ή να απαρνιόμαστε τον Θεό, και να μπορούμε να διατηρήσουμε τον σεβασμό μας προς τον Θεό και την υπακοή στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Ακριβώς όπως ο Ιώβ, του οποίου τα τεράστια κοπάδια βοοειδών και αρνιών κλάπηκαν από ληστές, του οποίου τα παιδιά σκοτώθηκαν από το σπίτι που κατέρρευσε, και του οποίου το σώμα καλύφθηκε με πληγές. Μέσα σε αυτήν τη δοκιμασία, αν και ο Ιώβ βασανίστηκε πολύ, δεν αμάρτησε με το στόμα του κατηγορώντας τον Θεό, δεν έχασε ποτέ την πίστη στον Θεό, υποτάχθηκε σε ό,τι ο Θεός παραχώρησε και αφαίρεσε, και δοξολογούσε το άγιο όνομα του Θεού. Ντράπηκα πολύ καθώς σκέφτηκα ότι η κατάστασή μου με έκανε αδύναμη και απογοητευμένη, αυτοκαταστροφική, και να θέλω ακόμη και να χρησιμοποιήσω τον θάνατο για να ανακουφίσω τον πόνο μου. Αυτό συνέβη όταν είδα πως ήταν πολύ σημαντικό να έχω πίστη όπως ο Ιώβ αν ήθελα να συνεχίσω να βιώνω αυτήν την ασθένεια. Αλλά πως θα μπορούσα να έχω την ίδια εμπιστοσύνη με τον Ιώβ;

Χάρη στην καθοδήγηση του Θεού, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Ο Ιώβ δεν μιλούσε για συναλλαγές με τον Θεό και δεν υπέβαλε αιτήματα ούτε έθετε απαιτήσεις στον Θεό. Δοξολογούσε το όνομα του Θεού εξαιτίας της μεγάλης δύναμης και της εξουσίας του Θεού να κυβερνά τα πάντα […]Αυτό που απαιτούσε από τον ίδιο του τον εαυτό ήταν να περιμένει, να αποδέχεται, να αντιμετωπίζει και να υπακούει σε όλες τις ρυθμίσεις που προέρχονταν από τον Θεό. Ο Ιώβ πίστευε ότι αυτό ήταν το καθήκον του και ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε ο Θεός». Κατάλαβα πως η πίστη του Ιώβ ήταν βασισμένη στο ότι γνώριζε την παντοδυναμία και την εξουσία του Θεού. Δηλαδή, μπορούσε να σταθεί και να καταθέσει μαρτυρία για τον Θεό εν μέσω των δοκιμασιών και να έχει πίστη στον Θεό επειδή κατανοούσε την κυριαρχία του Θεού και ήξερε πως τα παιδιά του, η ιδιοκτησία του, και ακόμη και η ζωή του όλα βρισκόταν υπό την εξουσία και τη διακυβέρνηση του Θεού, οπότε όταν έχασε την περιουσία του και τα παιδιά του, και όταν επώδυνες πληγές εμφανίστηκαν σε όλο το σώμα του, μπορούσε να αποδεχτεί και να υπακούσει στις διευθετήσεις του Θεού και να μην εγείρει απαιτήσεις από τον Θεό. Ενώ, η δική μου κατανόηση για την κυριαρχία του Θεού ήταν μόνο μια επιφανειακή αποδοχή, αντί να πιστεύω αποφασιστικά και χωρίς αμφιβολίες πως η ζωή μου ήταν στα χέρια του Θεού, και αυτός είναι ο λόγος που, κατά τη διάρκεια της ασθένειας, δεν ήμουν σε θέση να αποθέσω πλήρως τη ζωή μου στον Θεό ούτε μπορούσα να βιώσω την κατάσταση αυτή με συμπεριφορά που θα δήλωνε υπομονή και υπακοή. Επιτέλους, κατάλαβα πώς να αντιμετωπίσω αυτήν την ασθένεια. Πρέπει να αποθέσω πλήρως τη ζωή μου στον Θεό, να μην γίνω αυτοκαταστροφική και παραιτηθώ από τη ζωή μου, να μην ζητάω από τον Θεό να διατηρήσει τη ζωή μου, και ειδικά να μην κατηγορώ τον Θεό για αυτήν την κατάσταση. Αντί για αυτό, πρέπει να περιμένω υπομονετικά και να βιώσω αυτό που θα έρθει με αυτοπεποίθηση. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, πρέπει να υπακούσω στην κυριαρχία και στους διακανονισμούς του Θεού, ώστε να μπορώ να έχω ειλικρινή πίστη στον Θεό και να σταθώ ακλόνητη και να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό.

Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, η αρνητικότητα, η αδυναμία και οι παράλογες απαιτήσεις μου από τον Θεό εξαφανίστηκαν, και στη θέση τους είχα υπακοή και εμπιστοσύνη στον Θεό. Μέσα στην καρδιά μου, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου! Σε αυτό το περιβάλλον που Εσύ δημιούργησες, είδα πως όταν βρεθώ σε συνθήκες που δεν ταιριάζουν με τις δικές μου συλλήψεις, δεν μπορώ να υπακούσω και εξακολουθώ να έχω απαιτήσεις από Εσένα. Πραγματικά δεν έχω ούτε συνείδηση ούτε λογική. Τώρα, θέλω να μετανοήσω και να αλλάξω, και να επιδιώξω να Σε κατανοήσω και να Σε ικανοποιήσω, έτσι ώστε να μπορώ να σταθώ ακλόνητη και να καταθέσω μαρτυρία για Εσένα σε αυτήν την επώδυνη κατάσταση. Ανεξάρτητα από το αν ανακάμψω από την ασθένειά μου, θα είμαι υπάκουη». Αφού προσευχήθηκα, ένιωσα πολύ πιο ήρεμη…

Ένα θαύμα και μια πλήρης ανάρρωση

Αναπάντεχα, μετά από μερικές μέρες, μπορούσα να κουνήσω λίγο τα χέρια και τα πόδια μου. Όταν ο διευθυντής της μονάδας αποκατάστασης είδε πως μπορούσα να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια μου, μου είπε: «Υπάρχει μια πιθανότητα να μπορείς να ανακάμψεις, και ίσως ακόμα και να περπατήσεις». Όταν το άκουσα αυτό, ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, και ευχαριστούσα τον Θεό ξανά και ξανά. Όταν πρωτοήρθα στο νοσοκομείο, ο γιατρός είπε πως σύντομα θα σταματούσα να αναπνέω, και πως δεν υπήρχε ελπίδα για εμένα. Τώρα, όχι μόνο δεν ήμουν νεκρή, εξακολουθούσα να έχω πλήρως τις αισθήσεις μου, μπορούσα ακόμη και να φάω κανονικά, και έδειχνα σημάδια ανάκαμψης. Ήξερα πως αν δεν ήταν το θαυματουργό έργο του Θεού, κανένας δεν θα μπορούσε να με βγάλει με ασφάλεια από την ασθένειά μου. Ειλικρινά και πραγματικά, βίωσα την εξουσία του Θεού, και ήμουν σε θέση να βιώσω αυτό που ακολούθησε με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη.

Τέσσερις ή πέντε μέρες μετά από αυτό, μεταφέρθηκα στο τμήμα αποκατάστασης. Όταν με πήγαν στο δωμάτιό μου, είδα μια γυναίκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι απέναντί μου, περίπου πενήντα χρονών, που επίσης είχε παραλύσει από εγκεφαλικό. Δεν μπορούσε καν να αναγνωρίσει την οικογένειά της, και σωλήνες ήταν περασμένοι παντού στο σώμα της. Όταν το είδα αυτό, έχυσα δάκρυα ευγνωμοσύνης για τον Θεό. Η ασθένειά της ήταν η ίδια με τη δικιά μου, και εγώ ήμουν εβδομήντα χρονών, αλλά μπορούσα να καθίσω στο κρεβάτι μου και το μυαλό μου εξακολουθούσε να λειτουργεί. Εκείνη, μόλις πενήντα χρονών, ήταν εγκεφαλικά νεκρή και σε κωματώδη κατάσταση. Για ακόμη μια φορά προσέφερα ευχαριστίες και δοξολογίες στον Θεό μέσα στην καρδιά μου.

Στη συνέχεια, άρχισα να υποβάλλομαι στο σχέδιο θεραπείας του γιατρού στο τμήμα αποκατάστασης. Έκανα ασκήσεις γέρνοντας προς μια πόρτα. Όμως, αφού στεκόμουν για σαράντα λεπτά, πάντα ένιωθα ανείπωτο πόνο, και πραγματικά δεν είχα την εμπιστοσύνη για να συνεχίσω τις ασκήσεις μου. Η νοσοκόμα είπε: «Συνέχισε να ασκείσαι. Αυτό είναι ένα κρίσιμο στάδιο στην αποκατάστασή σου, και αν το χάσεις, δεν θα ανακάμψεις ποτέ». Αργότερα, προσευχήθηκα στον Θεό για να ζητήσω για τη δύναμη και την εμπιστοσύνη, και κατάφερα να επιμείνω. Επίσης έκανα πολλές άλλες ασκήσεις, ανύψωση ποδιών για είκοσι λεπτά, κινήσεις των καρπών για σαράντα λεπτά, και μετά μισή ώρα μασάζ από τον γιατρό. Όποιες ασκήσεις κι αν κανόνιζε ο γιατρός, εγώ βασιζόμουν στον Θεό για να συνεχίσω να τις κάνω.

Μετά από μερικές μέρες, μπορούσα να κινηθώ τριγύρω. Οι γιατροί με είδαν και είπαν με έκπληξη: «Η ανάκαμψή σου είναι ένα θαύμα. Οι άνθρωποι με την κατάστασή σου, μερικοί δεν μπορούν να μιλήσουν ή να περπατήσουν, και κάποιοι έχουν μείνει φυτά. Προξενεί πραγματικά έκπληξη το ότι μπόρεσες να ανακάμψεις τόσο καλά». Οι άλλοι ασθενείς επίσης με κοιτούσαν με ζήλεια. Όταν είδα όλα αυτά, ήξερα ξεκάθαρα μέσα στην καρδιά μου πως αυτό δεν ήταν η δική μου φυσική κατάσταση, αλλά το θαυματουργό έργο του Θεού και η ευλογία του Θεού.

Δεν πέρασε πολύς καιρός ως τη μέρα που μου έδωσαν εξιτήριο. Όταν έφτασα στο σπίτι μου, μπορούσα να αυτοεξυπηρετηθώ, και δεν χρειαζόμουν βοήθεια για να πλύνω ρούχα ή για να μαγειρέψω.

Ύστερα από αυτήν την ασθένεια, έχω μια πιο πρακτική κατανόηση της παντοδυναμίας και της κυριαρχίας του Θεού, και είδα πως, κατά τη διάρκεια της ασθένειάς μου, ο Θεός νοιαζόταν για εμένα και με προστάτευε. Όταν ήμουν αδύναμη και αρνητική, ήταν τα λόγια του Θεού που με διαφώτισαν και μου έδωσαν εμπιστοσύνη και δύναμη. Όταν ήμουν παράλυτη, ήταν η προστασία του Θεού που μου επέτρεψε, βήμα βήμα, να αποκτήσω ξανά την υγεία μου. Όταν μου έλειπε η επιμονή για να συνεχίσω να ασκούμαι, ο Θεός μού έδωσε την εμπιστοσύνη και τη δύναμη να συνεχίσω. Είδα τις καλές προθέσεις του Θεού για να με σώσει, και είδα την εξουσία και τη δύναμη του Θεού, κι αυτό μεγάλωσε την πίστη μου στον Θεό. Θέλω να χρησιμοποιήσω τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μου για να επιδιώξω την αλήθεια και να εκπληρώσω το καθήκον ενός δημιουργημένου πλάσματος για να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού! Δόξα στον Θεό!

Σουν Χονγκ