Ένας άνθρωπος μόνος του, μια τεράστια βαλίτσα, μια διεθνής πτήση, μια άγνωστη πόλη σε μια ξένη χώρα: αυτό ήταν το σκηνικό όταν πήγα στο εξωτερικό για πρώτη φορά στη ζωή μου. Χωρίς οικογένεια, φίλους ή γνωστούς γύρω μου, δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά πριν σε μια τέτοια παράξενη κατάσταση. Καθώς μπορούσα να πω μόνο λίγα πράγματα στα κορεατικά, όπως «Γεια σας» και «Ευχαριστώ», η νευρικότητα και η ανησυχία μου υπερτερούσαν κατά πολύ της περιέργειάς μου και του ενθουσιασμού μου για τη ζωή στο εξωτερικό.

Η πρώτη μου στάση στη Νότια Κορέα ήταν η σχολή στην οποία ήρθα να σπουδάσω. Εκεί, εγκαταστάθηκα σε ένα ιδιαίτερα μικρό δωμάτιο, για το οποίο έπρεπε να πληρώνω διακόσιες πενήντα χιλιάδες γουάν, δηλαδή 1500 RMB. Δεν είχα φέρει μαζί μου πολλά χρήματα, οπότε τότε συνειδητοποίησα πως ήταν αναγκαίο να βρω μια δουλειά μερικής απασχόλησης. Όμως, όταν ζήτησα από τους νέους συμφοιτητές μου να με βοηθήσουν να βρω κάτι τέτοιο, μου είπαν πως εκείνοι που δεν μπορούσαν να μιλήσουν τη γλώσσα του τόπου μπορούσαν να βρουν μόνο δουλειές λαντζιέρη. Δεν μου άρεσε το πώς ακουγόταν αυτό το είδος δουλειάς, αλλά για να κερδίσω χρήματα, είπα αναψοκοκκινισμένη: «Εντάξει, μπορώ να το κάνω».

Ωστόσο, αφού αναζήτησα δουλειά εκεί γύρω για πολλές μέρες, οι μόνες απαντήσεις που πήρα ήταν: «Δεν έχουμε κενή θέση για λαντζιέρη πρόσφατα. Καλύτερα να ρωτήσεις εδώ γύρω». Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να πιέσω τον εαυτό μου να χαμογελάσει και να πω: «Δεν πειράζει. Αν προκύψει κάτι, σας παρακαλώ, πείτε μου».

Μετά το μάθημα, περπάτησα ως το σπίτι με βαριά καρδιά. Σκεφτόμουν πως έπρεπε να πληρώσω σύντομα το ενοίκιο και τα δίδακτρα για το επόμενο εξάμηνο, και στη συνέχεια, μετρώντας τα τελευταία λίγα χρήματα στο πορτοφόλι μου, έπεσα σε μια κατάσταση ιδιαίτερης δυσφορίας. Ο φόβος αντικατέστησε την ανησυχία στην καρδιά μου. Στους θορυβώδεις δρόμους, κοιτάζοντας τα λαμπερά χαμόγελα των άλλων και ακούγοντας τα γέλια τους, τους ζήλεψα τόσο πολύ που δεν μπόρεσα να σταματήσω έναν βαθύ αναστεναγμό. Και, συγχρόνως, ο φόβος, το παράπονο, η μοναξιά και η ανημποριά ανάβλυσαν μέσα μου και τα δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό μου ασυγκράτητα.

Εκείνη τη στιγμή, ξαφνικά θυμήθηκα πως πριν να φύγω από το σπίτι, η μητέρα μου με συμβούλεψε: «». Ναι, πιστεύω στον Θεό και έχω πάρει μια σταθερή δέσμευση ενώπιόν Του —πως όταν θα φύγω στο εξωτερικό, θα προσεύχομαι συχνά στον Θεό και θα στηρίζομαι σ’ Εκείνον για να ξεπεράσω τις δυσκολίες, έτσι ώστε κάθε πλευρά του χαρακτήρα μου να αμβλύνεται. Όμως μόλις συνάντησα δυσκολίες, τα ξέχασα όλα αυτά. Καθώς σκεφτόμουν αυτά, προσευχήθηκα στον Θεό μέσα στην καρδιά μου: «Ω, Θεέ μου, τι πρέπει να κάνω; Δεν έχω βρει μέχρι τώρα μια δουλειά. Δεν έχω πολλά χρήματα, οπότε πώς μπορώ να συνεχίσω να ζω εδώ; Καλέ μου Θεέ, φοβάμαι. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με!»

Στη συνέχεια, είδα τα λόγια του Θεού: «Τα πάντα υπό τις διευθετήσεις και την κυριαρχία του Θεού υπακούν σε φυσικούς νόμους και, αν αποφασίσεις να αφήσεις τον Θεό να διευθετήσει και να υπαγορεύσει τα πάντα για εσένα, πρέπει να μάθεις να περιμένεις, πρέπει να μάθεις να αναζητάς, πρέπει να μάθεις να υποτάσσεσαι. Αυτή είναι η στάση που πρέπει να διατηρεί κάθε άνθρωπος που θέλει να υποταχθεί στην εξουσία του Θεού, όπως και η βασική αρετή που πρέπει να κατέχει κάθε άνθρωπος που θέλει να δεχθεί την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού». Σκέφτηκα: «Σωστά! Όλα τα πράγματα είναι κάτω από τον έλεγχο και τη διευθέτηση του Θεού, και θα εξελιχθούν φυσικά σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού. Παρόλο που έχω προβλήματα, ο Θεός είναι παντοδύναμος, και πιστεύω πως ο Θεός θα με βοηθήσει και θα κάνει τις κατάλληλες διευθετήσεις για μένα. Τώρα, το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να προσευχηθώ στον Θεό, να αναζητήσω το θέλημά Του, και να αποδεχθώ και να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις Του». Όταν κατάλαβα λίγο από το θέλημα του Θεού, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση και δεν ήμουν τόσο στενοχωρημένη όπως πριν. Έπειτα, προσευχήθηκα στον Θεό για να εμπιστευτώ τις δυσκολίες μου σ’ Εκείνον ξανά και να Του ζητήσω να με καθοδηγήσει και να με βοηθήσει.

Κάποια μέρα, όχι πολύ αργότερα από αυτό, μια συμμαθήτριά μου, μού είπε πως μια πιτσαρία εκεί κοντά χρειαζόταν κάποιον για μερική απασχόληση. Το βλέμμα μου φωτίστηκε και είπα βιαστικά: «Θέλω να προσπαθήσω». Λίγο αργότερα, πήγα στην πιτσαρία. Το αφεντικό είπε πως θα δούλευα δοκιμαστικά για μία εβδομάδα και αν τα πήγαινα καλά, θα με προσλάμβανε. Καθώς σκεφτόμουν πως το να πάρω τη δουλειά σήμαινε πως θα έχω χρήματα για να πληρώσω τα δίδακτρά μου και τα έξοδα διαβίωσής μου και στη συνέχεια θα μπορούσα να αφοσιωθώ στις σπουδές μου και στη ζωή μου εδώ, ένιωσα αρκετά χαρούμενη, παρόλο που δεν θα πληρωνόμουν εκείνη την εβδομάδα.

Ωστόσο, η πιτσαρία πουλούσε πολλά είδη πίτσας, το καθένα φτιαγμένο με διαφορετικό τρόπο. Ήμουν καινούργια στον κόσμο της δουλειάς και δεν ήμουν εξοικειωμένη με τις συνταγές, οπότε το να τις μάθω ήταν αρκετά περίπλοκο για μένα. Παρόλο που υπενθύμιζα συνεχώς στον εαυτό μου πως πρέπει να προσέχω για να μην κάνω λάθη, την πέμπτη μέρα εξακολουθούσα να μπερδεύω κάποιες συνταγές και έκανα ένα λάθος. Το αφεντικό μου, μού φώναξε μπροστά στους άλλους εργαζόμενους και με κορόιδεψε. Ντράπηκα πάρα πολύ, και η αυτοεκτίμησή μου δέχθηκε ένα σοβαρό πλήγμα, και έτσι δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω δυνατά. Αργότερα, άκουσα τους συναδέλφους μου να λένε: «Όταν ψάχνει για έναν καινούργιο υπάλληλο, το αφεντικό πάντοτε τους βρίσκει σφάλματα κατά τη δοκιμαστική περίοδο, έτσι ώστε να παραιτηθούν. Έτσι μπορεί να συνεχίζει να έχει δωρεάν εργατικά χέρια». Ακούγοντάς το, ένιωσα φοβερά απογοητευμένη και σκέφτηκα πως δεν θα μπορούσα να μείνω εκεί.

Όταν πήγα σπίτι, κάθισα στο κρεβάτι αφηρημένα, ξέροντας πως τα χρήματά μου δεν ήταν αρκετά ούτε για το νοίκι μου, και σκεφτόμενη πως εξακολουθούσα να μην έχω μια δουλειά. Καθώς κοίταξα τον άδειο νυχτερινό ουρανό μέσα από το μικρό παράθυρο, με βρήκε ξαφνικά μια αίσθηση δυστυχίας και μοναξιάς. Δεν μπορούσα παρά να πω στον Θεό για όλον τον πόνο στην καρδιά μου: «Ω, Θεέ μου, τι πρέπει να κάνω; Δεν έχω πουθενά για να πάω. Ω, Θεέ μου, πού είσαι; Σε παρακαλώ, οδήγησέ με στο μονοπάτι που πρέπει να πάρω».

Ύστερα από την προσευχή, σκέφτηκα ένα εδάφιο της Βίβλου: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν λέγοντες, Τι να φάγωμεν ή τι να πίωμεν ή τι να ενδυθώμεν; Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί· επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή. Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής» (Ματθ. 6:31-34). Εκείνη τη στιγμή, βίωσα μια ξαφνική αποκάλυψη και είπα στον εαυτό μου ενδόμυχα: «’ Εκείνον, και να αναζητώ το θέλημά Του. Ο Θεός θα διευθετήσει τα πάντα».

Τότε ένιωσα ιδιαίτερα ανακουφισμένη και διαφωτισμένη. Δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι συνεχώς πως είχα βιώσει το έργο του Θεού και είχα δει τις θαυματουργές πράξεις Του από την ώρα που πρωτοξεκίνησα να πιστεύω στον Θεό μέχρι σήμερα. Κάποτε, στην Κίνα, έπρεπε να βρω ένα καινούργιο μέρος για να μείνω, μέσα σε μια μέρα. Φαινόταν πολύ δύσκολο, και σκέφτηκα πως είχα μικρές πιθανότητες να το βρω. Όμως, καλώντας ακατάπαυστα και προσευχόμενη στον Θεό, και καθώς ειλικρινά στηριζόμουν σ’ Εκείνον και είχα το βλέμμα μου στραμμένο προς Εκείνον, νοίκιασα ένα σπίτι εκείνο το ίδιο βράδυ, και ήταν και πολύ βολικό. Ευχαρίστησα και δοξολόγησα τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου. Επιπλέον, πριν έρθω στο εξωτερικό, έπρεπε να καταθέσω 70.000 RMB στο όνομά μου σε συνεργασία με το ταξιδιωτικό γραφείο, όμως η οικογένειά μου δεν είχε τόσα χρήματα. Ήμασταν πολύ αγχωμένοι σχετικά μ’ αυτό. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, και τότε ο θείος μου, μού δάνεισε 70.000 RMB με δική του πρωτοβουλία, και έτσι μπόρεσα να έρθω στο εξωτερικό χωρίς κανένα πρόβλημα.

Το κάθε τι που συνέβη στο παρελθόν παρέμενε ολοζώντανο στη μνήμη μου, κάτι το οποίο με έκανε να νιώσω πως ο Θεός ανέκαθεν με οδηγούσε και με καθοδηγούσε. Τώρα ο Θεός με είχε οδηγήσει εδώ για να με κάνει να μάθω να στηρίζομαι σ’ Εκείνον και να έχω το βλέμμα μου στραμμένο προς Εκείνον σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου, για να με κάνει να έχω ισχυρή θέληση και να ωριμάζω συνεχώς ως προς το ανάστημά μου. Αυτό ήταν ο Θεός που επένδυε με όλη Του τη δύναμη στη σωτηρία μου. Καθώς το σκέφτηκα αυτό, άρχισα να κλαίω. Τα δάκρυά μου δεν ήταν δάκρυα στενοχώριας, αλλά μάλλον επειδή ήμουν τόσο συγκινημένη. Εξαιτίας της αγάπης του Θεού, δεν ανησυχούσα πια για το μέλλον μου και πίστευα πως ο Θεός θα μου άνοιγε τον δρόμο για να υπερνικήσω όλες τις δυσκολίες.

Στη συνέχεια, κατά τύχη, με σύστησαν για να διδάξω κινεζικά σε μια ακαδημία της κινεζικής γλώσσας. Πριν από τη συνέντευξη, ήμουν λίγο αγχωμένη. Οπότε, γονάτισα στο έδαφος και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που κανόνισες αυτήν τη συνέντευξη για μένα. Είμαι πρόθυμη να στηριχθώ σ’ Εσένα και να στρέψω το βλέμμα μου προς Εσένα. Το αν η συνέντευξη θα έχει επιτυχία ή όχι, βρίσκεται στα δικά Σου χέρια, κι εγώ θα υπακούσω στον δικό Σου έλεγχο και τις διευθετήσεις». Στο λεωφορείο για την ακαδημία, αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού: «Η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου κρατιούνται από το χέρι του Θεού και όλη η ζωή του ανθρώπου γίνεται αντιληπτή στα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις ή όχι αυτό, ο καθένας και όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα». Πράγματι! Το αν θα με ενέκρινε ο κοσμήτορας και το αν η συνέντευξη θα είχε επιτυχία, ήταν στα χέρια του Θεού και αποφασισμένο από τον Θεό, επειδή ο Θεός κυβερνά και ελέγχει την καρδιά και το πνεύμα όλων μας. Εκείνη τη στιγμή, το άγχος και η ανησυχία έσβησαν σιγά σιγά, και εγώ ήμουν σε θέση να αντιμετωπίσω τη συνέντευξη με ηρεμία.

Η συνέντευξη πήγε καλά, και τη στιγμή που μου είπαν πως θα εργαστώ εκεί σαν δασκάλα κινεζικών, έκλαψα. Ευχαρίστησα τον Θεό ξανά και ξανά μέσα από την καρδιά μου, και κατάλαβα πραγματικά το νόημα των λέξεων: «Εκεί που σταματούν οι ικανότητες του ανθρώπου, εκεί ξεκινά ο Θεός».

Ωστόσο, τα δίδακτρα και το κόστος διαβίωσης ήταν πολύ υψηλά στην Κορέα, οπότε δεν μπορούσα να συντηρηθώ μόνο μ’ αυτή τη δουλειά. Όμως τώρα δεν ήμουν ανήσυχη και αγχωμένη όπως πριν. Αντίθετα, κάθε μέρα, προσευχόμουν στον Θεό και διάβαζα τα λόγια του Θεού κανονικά, και μουρμούριζα ύμνους από τα λόγια του Θεού όταν περπατούσα. Ένιωθα πιο πλούσια μέσα στην καρδιά μου.

Το θαυμάσιο ήταν πως ένας μαθητής μου σύντομα με συνέστησε ως δασκάλα σε έναν διεθνή παιδικό σταθμό. Ήταν κοντά στην ακαδημία, και έτσι ήταν βολικό για μένα να δουλεύω με μερική απασχόληση εκεί. Αυτό που ήταν ακόμη πιο αναπάντεχο ήταν πως, όταν εργαζόμουν στον παιδικό σταθμό, όλο και περισσότεροι γονείς με προσελάμβαναν για να κάνω στα παιδιά τους ιδιαίτερα μαθήματα, οπότε άρχισα να διδάσκω επίσης και σε ιδιαίτερα μαθήματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, κέρδιζα αρκετά χρήματα για τα έξοδά μου και τα δίδακτρα εκείνου του εξαμήνου, και ακόμη και τα δίδακτρα για το επόμενο εξάμηνο. Και σταδιακά, τα κορεατικά μου βελτιώθηκαν κάπως, έτσι ώστε μπορούσα να επικοινωνώ με τους άλλους όταν έπαιρνα το λεωφορείο, πήγαινα για ψώνια, διεκπεραίωνα τις υποθέσεις μου στην τράπεζα, και ούτω καθεξής. Μερικές φορές, στον δρόμο για τη δουλειά, καθώς κοιτούσα τον γαλανό ουρανό, μύριζα τα λουλούδια και άκουγα τα πουλιά να τραγουδούν, ένιωθα τόσο ικανοποιημένη και χαρούμενη που δεν μπορούσα να σταματήσω να μουρμουρίζω σιγανά κάποιους δοξαστικούς ύμνους προς τον Θεό.

Στο μέσο της νύχτας, όταν όλα ήταν ήσυχα, ήμουν ξαπλωμένη ξύπνια στο κρεβάτι μου και στοχαζόμουν όλο το διάστημα που ήμουν στο εξωτερικό. Κάθε γεγονός παρουσιαζόταν μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία, παραμένοντας ολοζώντανο στο μυαλό μου. Στο παρελθόν, είχα κλάψει πολλές φορές από θλίψη και φόβο, όμως με την αναζήτηση και την προσευχή είχα κερδίσει την ηγεσία και την καθοδήγηση του Θεού βήμα προς βήμα. Ένιωσα αληθινά την αγάπη του Θεού και την παρουσία Του στο πλευρό μου, και είδα πολλές θαυμάσιες πράξεις του Θεού, και έτσι κέρδισα κάποια κατανόηση της παντοδυναμίας Του και της κυριαρχίας Του και απέκτησα περισσότερη πίστη σ’ Εκείνον.

Στο μέλλον, ανεξάρτητα από το τι δυσκολίες ή εμπόδια θα συναντήσω, θα επιμένω πάντα σε μια απόφαση: όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα στο μέλλον, δεν θα φοβηθώ, γιατί έχω τον Θεό μαζί μου.

Από τη Λίλι, Νότια Κορέα