Η μαμά μου έγινε χριστιανή όταν ήμουν μικρή. Κάθε φορά που έβρισκε ευκαιρία, μοιραζόταν το ευαγγέλιο μαζί μου. Μου είπε πως έχουμε πλαστεί από τον Θεό, πως η μοίρα μας βρισκόταν στα χέρια του Θεού, και πως θα πρέπει να έχουμε πίστη στον Θεό και να Τον λατρεύουμε. Όμως κάθε φορά απαντούσα απότομα και χωρίς δισταγμό: «Η μοίρα μας βρίσκεται στα δικά μας χέρια, και πιστεύω πως μόνο εγώ μπορώ να φτιάξω ένα καλό μέλλον βασιζόμενη στη δική μου σκληρή δουλειά!» Ωστόσο, κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ μου, συνέβη την ώρα που πάσχιζα να πετύχω τα δικά μου ιδανικά…
Μια μέρα τον Οκτώβριο του 2015, ανακάλυψα ένα εξόγκωμα σε μέγεθος μπιζελιού στον λαιμό μου χαμηλά στη δεξιά πλευρά και μέσα σε μια νύχτα, το εξόγκωμα μεγάλωσε κι έφτασε το μέγεθος γροθιάς. Ήταν σκληρό σαν πέτρα. Μετά αναπτύχθηκε άλλο εξόγκωμα στην αριστερή πλευρά. Η οικογένειά μου με πήγε βιαστικά στο επαρχιακό νοσοκομείο για εξέταση, και οι απαντήσεις έδειχναν υποψία λεμφώματος, κάτι που απαιτούσε βιοψία. Ο γιατρός είπε ότι ο βαθμός θνησιμότητας από λέμφωμα είναι αρκετά υψηλός, ακόμα και με θεραπεία είναι απλά μια βραχυπρόθεσμη επιδιόρθωση για να παρατείνει τη ζωή κάποιου. Έμεινα αποσβολωμένη όταν άκουσα τα νέα, δεν κρατήθηκα κι άρχισα να κλαίω. Ήμουν τόσο νέα. Είχα ένα μικρό παιδί μόνο έξι μηνών-πώς θα κατάφερνε ο σύζυγός μου να διαχειριστεί ένα μικρό παιδί; Επιπλέον δεν θα ήμουν σε θέση να φροντίσω τους γονείς μου στα γεράματά τους… Δεν τόλμησα να συνεχίσω τη λίστα αυτή των σκέψεων.
Η οικογένειά μου με πήρε αργότερα σ’ ένα νοσοκομείο στην πόλη για βιοψία, και καθώς περίμενα για τα αποτελέσματα, ο όγκος εξακολουθούσε να μεγαλώνει. Με πίεζε όπως μια πέτρα και ο πόνος ήταν αφόρητος. Τα εξογκώματα και στις δύο πλευρές μεγάλωσαν τόσο, σε σημείο να φτάσουν στο ίδιο επίπεδο με τους ώμους μου και δεν φαινόταν καν ο λαιμός μου. Φοβόμουν όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα. Η μαμά μου είδε πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου και μού είπε: «Ζίντζινγκ, προσευχήσου στον Θεό και ακούμπησε πάνω Του! Δεν είναι οι γιατροί αυτοί που αποφασίζουν αν θα συνέλθεις από την αρρώστια σου, είναι ο Θεός». Ακούγοντάς την να λέει όλα αυτά και μετά σκεπτόμενη την κατάστασή μου, τελικά άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό και παρέδωσα σ’ Αυτόν το ζήτημα.
Αφού ήρθαν τα αποτελέσματα της βιοψίας, ο γιατρός μού είπε πως θα πρέπει να εισαχθώ στο νοσοκομείο αμέσως, λόγω της πολυπλοκότητας της κατάστασής μου, ώστε να υποβληθώ σε αξονική - ποζιτρονική τομογραφία (απεικόνιση ολόκληρου του σώματος). Όμως ο όγκος πίεζε την αρτηρία μου για μεγάλο χρονικό διάστημα, προκαλώντας τρομερούς πόνους στα μπράτσα μου σαν να με είχαν τρυπήσει με χιλιάδες βελόνες. Πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το ανεχτώ ούτε για ένα λεπτό, και στην τομογραφία έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη ακίνητη για 20 λεπτά. Απλώς δεν μπορούσα να το κάνω. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πραγματικά πόσο μικρή και εύθραυστη ήμουν και δεν είχα τρόπο να αντέξω αυτό το είδος της ταλαιπωρίας. Τότε ήταν που αισθάνθηκα πως μόνο ο Θεός μπορούσε να με σώσει! Έκλεισα τα μάτια μου και προσευχόμουν επανειλημμένα: «Ω Θεέ, σώσε με…» Χωρίς να το καταλάβω, είχαν περάσει τα 20 λεπτά, και προς έκπληξή μου, δεν πονούσα. Ήταν τόσο απίστευτο, ο Θεός είχε πράγματι ακούσει την προσευχή μου!
Έμεινα στο νοσοκομείο πάνω από δύο εβδομάδες και ο όγκος όλο και μεγάλωνε. Πίεζε προς τα κάτω τους πνεύμονές μου και προκαλούσε συσσώρευση υγρού στους πνεύμονες μέχρι το σημείο που η ανάσα μου γινόταν όλο και πιο δύσκολη μέρα με τη μέρα, κι ένιωθα σαν να είχα μια μεγάλη πέτρα που πίεζε το στήθος μου και δεν μπορούσα να αναπνεύσω καλά. Μ’ έπνιγε τόσο, που κάθε λίγα λεπτά με ξυπνούσε και ήμουν αναγκασμένη να καταβάλλω προσπάθεια για να ανασάνω. Καθώς η κατάστασή μου έγινε πιο σοβαρή, άρχισα να πέφτω σε φάσεις σύγχυσης. Μια φορά που ήμουν καλά, σκέφτηκα μια πρόταση από τα λόγια του Θεού, που η μητέρα μου είχε μοιραστεί μαζί μου: «Αν σου έχει μείνει μονάχα μια ανάσα, ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις». Κρατήθηκα από αυτά τα λόγια σαν να ήταν σανίδα σωτηρίας, και η καρδιά μου φώναζε συνέχεια: «Ω Θεέ, πονάω τόσο πολύ τώρα. Δεν θα καταφέρω να συνεχίσω έτσι για πολύ ακόμα! Σε ικετεύω, σώσε με…» Μετά από αυτή την προσευχή ένιωσα την αναπνοή μου να γίνεται σταδιακά πιο εύκολη και τον πόνο να σκορπίζεται. Κάποια στιγμή, με πήρε ο ύπνος.
Αργότερα ήρθαν τα αποτελέσματα που έδειξαν πως όχι μόνο είχα λέμφωμα, αλλά και φυματίωση του λεμφαδένα. Οι ειδικοί είπαν πως δεν είχαν δει ποτέ μια περίπτωση σαν τη δική μου. Απλώς μου χορήγησαν αντιφυματικά φάρμακα για λίγες ημέρες και μετά θα άρχιζα τη χημειοθεραπεία. Μόλις ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες άρχισα να βήχω και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Χρειάστηκε να βάλω μάσκα οξυγόνου για να αναπνέω, κι ακόμα μετά από αυτό κόλλησα μια λοίμωξη και ανέβασα πυρετό μέχρι 41,8 βαθμούς Κελσίου.
Αυτό το διάστημα ο γιατρός έδωσε στα μέλη της οικογένειάς μου τρεις διαφορετικές ενημερώσεις για την κρίσιμη κατάσταση, ώστε να μπορέσουν να με πάρουν στο σπίτι και να κάνουν προετοιμασίες για κηδεία, και πως αν είχαν αποφασίσει να συνεχίσουν με θεραπεία θα χρειαζόταν να με στείλουν στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Ακούγοντας αυτό, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Ω Θεέ, πιστεύω πως η ζωή μου είναι στα χέρια Σου. Αν έχεις αποφασίσει να πεθάνω, τότε είναι ανώφελο να πάω στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Αν δεν επιτρέψεις να πεθάνω, δεν θα πεθάνω όπου κι αν βρίσκομαι. Πιστεύω πως μόνο Εσύ μπορείς να με σώσεις!» Ένιωσα ισχυρό αίσθημα ειρήνης στην καρδιά μου μετά την προσευχή. Επίσης κοιμήθηκα καλύτερα από πριν, και όταν ήμουν ξύπνια προσευχόμουν δίχως σταματημό. Μετά από κάθε προσευχή αισθανόμουν πως είχα περισσότερη δύναμη.
Ξεκίνησα ως η ασθενής με τη χειρότερη κατάσταση σε ολόκληρο το θάλαμο, όμως αναπάντεχα, τρεις ημέρες αργότερα ο πυρετός έπεσε σαν από θαύμα. Μετά από αυτό οι χημειοθεραπείες εξελίσσονταν όλο και καλύτερα κάθε φορά, και μετά από τέσσερις θεραπείες υποβλήθηκα πάλι σε αξονική-ποζιτρονική τομογραφία. Μια μέρα, την ώρα που ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου με τον ορό της χημειοθεραπείας στο μπράτσο μου, ο γιατρός ήρθε και μού είπε χαμογελώντας: «Συγχαρητήρια. Έχεις καθαρίσει τώρα από τους μεγάλους όγκους και θα είσαι καλά μόνο με τέσσερις ακόμα ενισχυτικές χημειοθεραπείες. Αυτή η ανάκαμψη είναι πραγματικά ένα θαύμα! Είχαμε μια φορά κάποιον διάσημο που ήταν στην ίδια κατάσταση με σένα και είχε πάρα πολλά χρήματα, όμως παρόλα αυτά τελικά πέθανε». Ήμουν φοβερά ενθουσιασμένη όταν το άκουσα αυτό. Πραγματικά, δεν είχα ποτέ φανταστεί πως μια τόσο σοβαρή ιατρική περίπτωση θα εξελισσόταν προς το καλύτερο, πως θα είχα μια ευκαιρία επιβίωσης! Γνώριζα πως αυτή ήταν η θαυμαστή προστασία του Θεού. Ευχαριστούσα τον Θεό ξανά και ξανά. Όταν η μητέρα μου άκουσε τα καλά νέα, μού είπε ενθουσιασμένη: «Ζίντζινγκ, συνήλθες τόσο γρήγορα, εξολοκλήρου λόγω της αγάπης του Θεού! Η πιο μεγάλη κυρία σ’ αυτόν το θάλαμο έχει την ίδια ασθένεια με εσένα και βρίσκεται ακόμα στο αρχικό στάδιο, όμως εξακολουθεί να χειροτερεύει, ακόμα και με τις χημειοθεραπείες. Όταν σε φέραμε, οι γιατροί είπαν πως δεν αξίζει να σου δώσουν θεραπεία, πως θα ήταν σπατάλη χρημάτων. Όμως τώρα είπαν πως η αποθεραπεία σου είναι ένα θαύμα, δεν είναι αυτό έργο του Θεού;» Έγνεψα καταφατικά και παραδέχτηκα τα λόγια της, και αποφάσισα σιωπηλά: Όταν θα βγω από το νοσοκομείο θα έχω πίστη και θα ακολουθώ τον Θεό για να ξεπληρώσω την αγάπη Του για μένα!
Αφού βγήκα, άρχισα να παρακολουθώ επισήμως τις συνάξεις, και όταν οι αδελφοί και οι αδελφές άκουσαν την ιστορία μου, όλοι ευχαρίστησαν και δοξολόγησαν την παντοδυναμία του Θεού. Μια μέρα είδα αυτά τα λόγια από τον Θεό: «Όπως το καθετί, ο άνθρωπος λαμβάνει ήσυχα και εν αγνοία του την τροφή της γλυκύτητας και της βροχής και της δροσιάς από τον Θεό. Όπως το καθετί, ο άνθρωπος ζει εν αγνοία του κάτω από την ενορχήστρωση του χεριού του Θεού. Η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου κρατιούνται από το χέρι του Θεού και όλη η ζωή του ανθρώπου γίνεται αντιληπτή στα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις ή όχι αυτό, ο καθένας και όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα».
Δεν θα μπορούσαν να είναι πιο σωστά τα λόγια Του, ήμουν απόλυτα πεπεισμένη. Η μοίρα μου βρίσκεται σίγουρα στα χέρια του Θεού. δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’ αυτό! Η μητέρα μου είχε μοιραστεί μαζί μου το ευαγγέλιο τόσες πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά δεν έδινα καμία προσοχή, κάθε φορά αρνιόμουν τη σωτηρία του Θεού και ζούσα με βάση την ιδέα ότι «η μοίρα μου βρίσκεται στα δικά μου χέρια», νομίζοντας πως μπορούσα να φτιάξω ένα ευτυχισμένο σπιτικό βασιζόμενη στα δυο μου χέρια. Το μόνο που σκεφτόμουν πάντα, ήταν πώς θα κερδίσω περισσότερα χρήματα. Όμως όταν αρρώστησα, δεν υπήρχε τρόπος να σώσω τον εαυτό μου, και ούτε τα χρήματα που είχα κερδίσει μπορούσαν να με σώσουν. Ακόμα και τα χέρια των γιατρών ήταν δεμένα και είχαν πει πως δεν υπήρχε ελπίδα. Ωστόσο, ο Θεός δεν αμέλησε να με σώσει απλά και μόνο επειδή ήμουν σκληρή και επαναστατική, όταν προσευχήθηκα και Τον φώναξα, ενδιαφέρθηκε για μένα και ήταν ελεήμονας προς εμένα. Με έσωσε από το χείλος του θανάτου και μου επέτρεψε να βιώσω πραγματικά την παντοδυναμία και τη σωτηρία Του. Μπροστά στην ασθένεια και το θάνατο, μόνο ο Θεός ήταν ο βράχος μου. Από τώρα και στο εξής θα υπακούω στους κανόνες και στις διευθετήσεις του Θεού, και δεν θα βασίζομαι πλέον στα δυο μου χέρια και τον δικό μου αγώνα για τη μοίρα μου.
Από την Ζίντζινγκ