Είμαι μηχανολόγος μηχανικός, υπεύθυνος για τον μηχανολογικό σχεδιασμό και τη συντήρηση σε μια τοπική επιχείρηση βαριάς βιομηχανίας. Εργάζομαι εκεί από τότε που αποφοίτησα από το κολλέγιο. Χωρίς να το καταλάβω, είχε περάσει μισός χρόνος και η δουλειά μου προχωρούσε πολύ καλά. Όποιες δυσκολίες κι αν συναντούσα στη δουλειά, ήμουν σε θέση να τις λύσω εύκολα χρησιμοποιώντας τις ικανότητές μου και τις επαγγελματικές τεχνικές, οπότε ο διευθυντής ήταν πολύ ικανοποιημένος από την απόδοσή μου και με παίνευε. Είπε πως έκανα καλή δουλειά, σχεδόν τέλεια. Λαμβάνοντας τόσο υψηλή βαθμολόγηση από τον διευθυντή μου, αμέσως ένιωσα πως ήμουν ένα σπάνιο ταλέντο.
Μια μέρα, ο διευθυντής με φώναξε στο γραφείο του και είπε: «Επειδή δεν έχουμε βρει καταρτισμένους ανθρώπους, θέλω να αναλάβεις υπεύθυνος κάποιων διαφορετικών τύπων μηχανημάτων βαριάς βιομηχανίας. Θα έχεις τον διπλάσιο φόρτο εργασίας και θα πρέπει να δουλεύεις περισσότερες ώρες. Για να διευκολύνουμε το φορτίο σου, η εταιρία μας θα σου δώσει δέκα υφισταμένους και εσύ θα είσαι υπεύθυνος γι’ αυτούς; Τι λες;» Καθώς ο αρχηγός μού εμπιστεύθηκε ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα, δεν μπορούσα να περιορίσω τον ενθουσιασμό μου. Σκέφτηκα: «Με όλα όσα έμαθα κατά τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο και τη σταθερή εμπειρία που κατέκτησα στην πρακτική άσκηση, είμαι καλά καταρτισμένος γι’ αυτήν την εργασία». Έτσι, αποδέχθηκα την πρόκληση με αυτοπεποίθηση.
Όταν ανέλαβα τη δουλειά, προσπάθησα να αναθέσω στους υφισταμένους μου κάποια καθήκοντα, για να δω πώς θα τα πήγαιναν, με την πρόθεση να κάνω περαιτέρω σχέδια ανάλογα με την απόδοσή τους. Όμως, ξαφνιάστηκα όταν βρήκα πως, παρόλο που είχαν χρόνια εργασιακής εμπειρίας, το επίπεδό τους δεν ήταν τόσο καλό. Επιπλέον, ήταν άκαμπτοι και καθόλου ευέλικτοι. Όταν χαλούσαν οι μηχανές κατά τη διάρκεια της λειτουργίας τους, στρέφονταν σε μένα σε μένα για βοήθεια αν είχαν αποτύχει να βρουν μια λύση στα εγχειρίδια χρήσης. Σκέφτηκα: «Πόσο βαρετοί είναι αυτοί οι άνθρωποι! Δεν γνωρίζουν πώς να είναι ευέλικτοι ακόμη και έπειτα από τόσα χρόνια δουλειάς». Μην έχοντας άλλη επιλογή, έπρεπε να τους λέω τι να κάνουν. Όμως, με απογοήτευσε πραγματικά το ότι δεν καταλάβαιναν όταν τους εξηγούσα μια λειτουργική διαδικασία, επειδή δεν ήταν καλά μορφωμένοι —είχαν τελειώσει μόνο το Γυμνάσιο. Γινόμουν όλο και πιο ανυπόμονος και σκέφτηκα: «Γιατί ο διευθυντής κανόνισε να είναι υφιστάμενοί μου μια τέτοια ομάδα εργαζομένων; Αυτό με βοηθάει ή μου δημιουργεί προβλήματα; Είναι τόσο βαρετοί. Πραγματικά απορώ πώς τα κατάφεραν τα προηγούμενα έξι, εφτά χρόνια. Θα προτιμούσα να το κάνω μόνος μου παρά να προσπαθήσω να τους διδάξω». Στη συνέχεια, σκεφτόμενος το μικρό τους διαμέτρημα και το χαμηλό επίπεδο της εκπαίδευσής τους, ήμουν διστακτικός στο να τους αναθέσω εργασία σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά, επειδή, ως αρχηγός, θα είχα την ευθύνη. Γι’ αυτό, τους ανέθετα μόνο ασήμαντες εργασίες, που ήταν άσχετες με τις δραστηριότητες της εταιρίας. Όσο για εκείνες που σχετίζονταν με τις δραστηριότητες της εταιρίας ή εκείνες που θα χρειάζονταν να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους, τις έκανα όλες εγώ προσωπικά και έμαθα όλα τα σχετικά με αυτές από την αρχή ως το τέλος.
Ήμουν στη δουλειά λιγότερο από δύο εβδομάδες όταν ένα νέο μηχάνημα άρχισε να μη λειτουργεί σωστά. Όλα όσα ήξερα, ήταν θεωρητικές γνώσεις, έτσι δεν ήξερα πώς να λύνω προβλήματα που παρουσιάζονταν σε ένα νέο μηχάνημα εν ώρα λειτουργίας. Όταν σκέφτηκα την εμπιστοσύνη που μου είχαν δείξει οι υπεύθυνοι της εταιρίας, ένιωσα μεγάλη πίεση. Για να κατακτήσω τις σωστές τεχνικές, συχνά δούλευα υπερωρίες και έμενα ξύπνιος ως αργά για να μελετήσω εγώ ο ίδιος το εγχειρίδιο λειτουργίας του μηχανήματος. Έπειτα από διάστημα παραπάνω από έναν μήνα, μου έλειπε πολύς ύπνος και ένιωθα πως δεν απέδιδα καλά στη δουλειά. Επιπλέον, γινόμουν πολύ νευρικός όταν άκουγα πως ο διευθυντής ήθελε να με δει. Ένα πρωινό, το μηχάνημα σταμάτησε ξαφνικά να λειτουργεί. Οι υφιστάμενοί μου κι εγώ ξοδέψαμε πολύ χρόνο προσπαθώντας να το επισκευάσουμε, αλλά αποτύχαμε. Συνεπώς, το μηχάνημα δεν μπορούσε να λειτουργήσει όλο εκείνο το πρωινό, κάτι που καθυστερούσε σημαντικά την πρόοδο των λειτουργιών της εταιρίας. Ο διευθυντής με επέπληξε και με κορόιδεψε λέγοντας: «Στις μέρες μας τα κολεγιόπαιδα δεν έχουν πολλές ικανότητες. Πόσο αξίζουν οι γνώσεις σου τώρα;» Ακούγοντας τον σαρκασμό του, ένιωσα πως με προκαλούσε: αυτό που συνέβαινε δεν ήταν απλώς επειδή δεν είχα εμπειρία; Ποιο ήταν το μεγάλο θέμα; Χρειαζόμουν απλώς να κατακτήσω κάποιες νέες δεξιότητες και μετά θα μπορούσα οπωσδήποτε να μην ξανακάνω ένα τέτοιο λάθος. Στο τέλος του μήνα, ο διευθυντής έκανε μια συνάντηση εργασίας. Με στόχο να τους δείξω τις ικανότητές μου, εξήγησα με ευφράδεια την πρότασή μου, χρησιμοποιώντας κάποιες επαγγελματικές γνώσεις. Ακριβώς τη στιγμή που εξέφραζα με ενθουσιασμό τις ιδέες μου, δυο σχετικά έμπειροι υφιστάμενοι κατέδειξαν επιτόπου τις ατέλειες της πρότασής μου, κάτι το οποίο με νευρίασε πολύ. Σκέφτηκα: «Πόσα χρόνια εκπαίδευσης έχετε λάβει; Απλώς έχετε εργαστεί μερικά χρόνια περισσότερο από εμένα. Τι σας κάνει κατάλληλους να δίνετε συμβουλές σε μένα; Επιπλέον, ο διευθυντής διάλεξε εμένα γι’ αυτή τη θέση. Αυτό αποδεικνύει πως δεν είμαι λιγότερο ικανός από εσάς». Έτσι, μάλωσα μαζί τους. Για να τους ταπεινώσω, δεν μπορούσα να μην υψώσω τη φωνή μου, και χρησιμοποίησα κάποιες δυσνόητες λέξεις και θεωρίες, τις οποίες δεν καταλάβαιναν. Τελικά, σιώπησαν επειδή σκέφτηκαν πως ήμουν ένας πραγματικός επαγγελματίας και πως έπρεπε να με ακούσουν. Βλέποντας πως όσα είπα ήταν σαφή και λογικά, ο διευθυντής επίσης δέχθηκε την πρότασή μου.
Με σκοπό να δείξω σε όλους τις διευθυντικές μου ικανότητες, άρχισα να είμαι σκληρός με τους υφισταμένους μου. Κάθε φορά που τους έβλεπα να λουφάρουν στη δουλειά ή να εργάζονται με μισή καρδιά, θύμωνα πολύ μαζί τους και τους τιμωρούσα, έτσι ώστε δεν τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι. Μια μέρα, όταν είδα έναν υφιστάμενό μου στο Facebook εν ώρα εργασίας, θύμωσα πολύ. Σκέφτηκα: «Είσαι ανεύθυνος. Έχεις το θράσος να παίζεις στο κινητό σου τηλέφωνα, ενώ η δουλειά δεν έχει τελειώσει». Όταν είδα εκεί και συναδέλφους από άλλα τμήματα, ένιωσα ακόμη περισσότερο πως προκαλούσαν το αξίωμά μου: η συμπεριφορά των υφισταμένων μου εκπροσωπεί εμένα, και εκείνος ήταν τόσο ανυπάκουος! Πώς θα με έβλεπαν τα άλλα τμήματα; Σίγουρα θα γελούσαν με την ανικανότητά μου! Έτσι, επέπληξα τους υφισταμένους μου δυνατά: «Πρέπει να τηρείτε τους κανόνες μου αν δουλεύετε υπό τις διαταγές μου. Μην παίζετε στα τηλέφωνά σας, ούτε να απαντάτε σε προσωπικές κλήσεις την ώρα της δουλειάς. Οποιοσδήποτε παραβαίνει τους κανόνες, θα φεύγει». Όταν τον επέπληξα, αυτός ο συγκεκριμένος υφιστάμενος δεν τόλμησε να σηκώσει κεφάλι. Εκείνη τη στιγμή, αναρωτήθηκα αν είχα πει πάρα πολλά, αλλά μόλις θυμήθηκα ότι εγώ ήμουν ο αρχηγός τους και πως ήταν καθήκον μου να τους διευθύνω και να τους κάνω να συμπεριφέρονται σωστά, ένιωσα πως ήταν εντάξει που το έκανα αυτό.
Λίγους μήνες αργότερα, μια αδελφή κήρυξε το ευαγγέλιο της βασιλείας του Παντοδύναμου Θεού σε μένα. Μέσα από τη συναναστροφή της αδελφής, έμαθα πως, από τη στιγμή που εμείς οι άνθρωποι διαφθαρήκαμε από τον Σατανά, υπάρχει μέσα μας διεφθαρμένη σατανική διάθεση. Ζούμε εξαρτημένοι από τη διεφθαρμένη σατανική φύση μας, κι έτσι όλο και περισσότερο δεν έχουμε την ομοιότητα με ανθρώπους. Ο Παντοδύναμος Θεός έχει τώρα ενσαρκωθεί και εκφράζει την αλήθεια στις έσχατες ημέρες για να μας σώσει και να μας εξαγνίσει. Μόνο αν αποδεχθούμε το νέο έργο του Θεού, και κάνουμε πράξεις σύμφωνα με τα λόγια Του, μπορούμε να απελευθερωθούμε από τη διεφθαρμένη διάθεσή μας και να βιώσουμε την ομοιότητα των κανονικών ανθρώπινων πλασμάτων. Η αδελφή συχνά μοιράστηκε μαζί μου την μαρτυρία της ως προς τη δική της εμπειρία από την κρίση και τη συμμόρφωση του Θεού. Ένιωσα πως η συναναστροφή της ήταν πολύ πρακτική και μου άρεσε πάρα πολύ να επικοινωνώ μαζί της.
Ένα απόγευμα, όταν μιλούσα με την αδελφή στο διαδίκτυο, εκείνη παρατήρησε πως είχα βραχνή φωνή, οπότε με ρώτησε τι συνέβαινε. Εγώ είπα: «Έκανα μια γερή κατσάδα στους υφισταμένους μου σήμερα. Ήταν αφηρημένοι και αναβλητικοί στη δουλειά. Έκαναν συχνά λάθη, τα οποία με βάζουν στα μαύρα κατάστιχα του διευθυντή». Όταν άκουσε τα παράπονά μου, είπε: «Στα μάτια του Θεού είμαστε όλοι δημιουργημένα πλάσματα. Είμαστε ίσοι∙ απλώς έχουμε διαφορετικές δουλειές και καθήκοντα. Σαν αρχηγός, θα πρέπει να προσπαθήσεις να νοιάζεσαι γι’ αυτούς αντί να είσαι απλώς θυμωμένος μαζί τους και να τους επιπλήττεις. Αυτά που έδειξες ήταν αλαζονεία, ξιπασιά και έλλειψη αγάπης». Ακούγοντας τα λόγια της, ένιωσα άσχημα και δεν είπα λέξη. Βλέποντας αυτό, η αδελφή μού έστειλε ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Μόλις κάποιος άνθρωπος αποκτήσει θέση, το βρίσκει συχνά δύσκολο να ελέγχει τη διάθεσή του, και έτσι απολαμβάνει να αρπάζει τις ευκαιρίες για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του και να δώσει διέξοδο στα συναισθήματά του· συχνά εξοργίζεται χωρίς προφανή λόγο, έτσι ώστε να αποκαλύψει την ικανότητά του και να αφήσει τους άλλους να μάθουν ότι η θέση και η ταυτότητά του είναι διαφορετικές από εκείνες των απλών ανθρώπων. Φυσικά, και οι διεφθαρμένοι, χωρίς θέση, άνθρωποι χάνουν κι αυτοί συχνά τον έλεγχο. Ο θυμός τους συχνά προκαλείται από ζημία στα προσωπικά τους οφέλη. Προκειμένου να προστατεύσει την προσωπική θέση και αξιοπρέπειά της, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα συχνά δίνει διέξοδο στα συναισθήματά της και αποκαλύπτει την αλαζονική φύση της. Ο άνθρωπος θα εξοργιστεί και θα δώσει διέξοδο στα συναισθήματά του, προκειμένου να υπερασπιστεί την ύπαρξη της αμαρτίας, και οι ενέργειες αυτές αποτελούν τους τρόπους, με τους οποίους ο άνθρωπος εκφράζει τη δυσαρέσκειά του· ξεχειλίζουν από ανηθικότητα, από σκευωρίες και μηχανορραφίες, από τη διαφθορά και την κακία του ανθρώπου και, πάνω απ’ όλα, βρίθουν από τις παράλογες φιλοδοξίες και επιθυμίες του ανθρώπου». Έπειτα, μοιράστηκε μαζί μου: «Αφού διαφθαρήκαμε από τον Σατανά, η φύση μας έγινε αλαζονική. Ειδικά, όταν έχουμε αξιώματα, νιώθουμε ακόμη περισσότερο πως είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους. Γι’ αυτό, η αλαζονική διάθεσή μας απλώνεται ακόμη περισσότερο. Όταν συναντούμε κάτι που δεν μας ικανοποιεί, θα δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας με θυμό. Στην πραγματικότητα, ενεργώντας μ’ αυτόν τον τρόπο, απλώς θέλουμε να προσέξουν οι άλλοι το αξίωμά μας και να είναι υπάκουοι σε εμάς. Όταν τα συμφέροντά μας ζημιωθούν, δεν μπορούμε παρά να χάσουμε την ψυχραιμία μας για να υπερασπιστούμε το αξίωμά μας και να κάνουμε τους άλλους να μας σέβονται. Ανεξάρτητα από την κατάσταση, είναι εξαιτίας της αλαζονικής διάθεσης που ξεσπάμε με μανία για να υπερασπίσουμε το προσωπικό μας κύρος, το όφελός μας και το αξίωμά μας».
Ακούγοντας τη συναναστροφή της αδελφής, σκέφτηκα: «Για να υπερασπιστώ το κύρος μου και το αξίωμά μου σαν αρχηγός τους, θύμωσα για να κάνω τους υφισταμένους μου και το προσωπικό των άλλων τμημάτων να καταλάβουν την εξουσία μου. Και όταν συζητώ για σχέδια με τους υφισταμένους μου, αν κάποιος εναντιωθεί στα σχέδιά μου και νιώσω πως προκαλεί το αξίωμά μου, θα μαλώσω μαζί του δυνατά, με την πρόθεση να κάνω τους άλλους υφισταμένους να καταλάβουν πως το να μαλώσουν μαζί μου θα τους κάνει απλώς να ρεζιλευτούν. Νόμιζα πάντοτε πως σαν αρχηγός, πρέπει να δείχνω το αξίωμα του αρχηγού και να κάνω τους υφισταμένους να με ακούν. Αποδεικνύεται πως οι πράξεις μου ήταν η αποκάλυψη ενός είδους διεφθαρμένης διάθεσης, απλώς για να διατηρήσω το κύρος και το αξίωμά μου».
Έπειτα, η αδελφή διάβασε ένα εδάφιο από τα λόγια του Κυρίου, για μένα: «Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, εμφύσησε ζωή μέσα του, και του έδωσε και λίγη από τη δική Του νοημοσύνη, τις ικανότητές Του, και το τι έχει και είναι. Αφού ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο όλα αυτά, ο άνθρωπος ήταν ικανός να πράττει μερικά πράγματα ανεξάρτητα και να κάνει τις δικές του σκέψεις. Αν αυτό που σκαρφίζεται και πράττει είναι σωστό στα μάτια του Θεού, τότε ο Θεός το δέχεται και δεν παρεμβαίνει. Αν αυτό που πράττει ο άνθρωπος είναι ορθό, τότε ο Θεός θα επιτρέψει να παραμείνει έτσι για πάντα. Τι υποδεικνύει, λοιπόν, η φράση “και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ σε παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού”; Υποδεικνύει ότι ο Θεός δεν πραγματοποίησε καμία διόρθωση στα ονόματα των διαφόρων ζωντανών πλασμάτων. Όποιο όνομα επέλεγε ο Αδάμ, ο Θεός έλεγε “Ναι” και κατέγραφε το όνομα όπως ήταν. Μήπως ο Θεός εξέφρασε οποιαδήποτε άποψη; Σίγουρα όχι. Τι καταλαβαίνετε, λοιπόν, από αυτό; Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τη νοημοσύνη και ο άνθρωπος χρησιμοποίησε τη χαρισμένη από τον Θεό νοημοσύνη του για να κάνει διάφορα πράγματα. Αν αυτό που πράττει ο άνθρωπος είναι θετικό στα μάτια του Θεού, τότε επιβεβαιώνεται, αναγνωρίζεται και γίνεται αποδεκτό από τον Θεό χωρίς καμία αξιολόγηση ή κριτική. […] αν με τον Αδάμ βρισκόταν ένας διεφθαρμένος άνθρωπος ή ο Σατανάς, θα είχαν σίγουρα απορρίψει αυτό που έκανε ο Αδάμ. Προκειμένου να αποδείξουν ότι έχουν την ικανότητα να κάνουν τις δικές τους σκέψεις και να έχουν τις δικές τους μοναδικές διαισθήσεις, θα είχαν αρνηθεί απόλυτα όλα όσα έπραττε ο Αδάμ: “Θες να το πεις έτσι; Λοιπόν, εγώ δεν θα το πω έτσι, θα το πω αλλιώς· εσύ το είπες Γιώργο, αλλά εγώ θα το πω Κώστα. Πρέπει να επιδείξω την ευφυΐα μου”. Τι είδους φύση είναι αυτή; Δεν είναι άγρια αλαζονική; Έχει, όμως, ο Θεός τέτοια διάθεση; Είχε ο Θεός κάποιες ασυνήθιστες αντιρρήσεις σε αυτό που έπραξε ο Αδάμ; Η απάντηση είναι αδιαμφισβήτητα όχι! Μέσα από τη διάθεση που αποκαλύπτει ο Θεός, δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος επιχειρηματολογίας, αλαζονείας ή φαρισαϊσμού. Τούτο είναι απολύτως ξεκάθαρο εδώ».
Έπειτα η αδελφή μοιράστηκε μαζί μου: «Ο Θεός είναι υπέρτατος, και η θέση Του και η ταυτότητά Του είναι αξιοσέβαστες, όμως από την αποκάλυψη της διάθεσης του Θεού μπορούμε να καταλάβουμε την ταπεινότητά Του και το ότι είναι άξιος να τον λατρεύουμε. Δεν υπάρχει αλαζονεία στη διάθεση του Θεού. Εφόσον ο άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, Εκείνος θα το αποδεχθεί και δεν θα το αλλάζει ούτε θα το αρνηθεί. Συγκρίνοντας την αποκάλυψη της διάθεσης του Θεού με τη δική μας συμπεριφορά προς τους υφισταμένους, μπορούμε να δούμε τη διεφθαρμένη διάθεση που εκδηλώνουμε. Είμαστε πάρα πολύ αλαζονικοί, αυτάρεσκοι και ματαιόδοξοι, ενώ η διάθεση του Θεού είναι τόσο όμορφη, κι αυτό μας κάνει να ντρεπόμαστε». Η συναναστροφή της με έκανε να ντραπώ τόσο για τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να εμφανιστώ. Σκέφτηκα: «Είμαι ένας διεφθαρμένος. Από τότε που πήρα υψηλό αξίωμα στην εταιρία, άρχισα να κάνω ό,τι θέλω και να χρησιμοποιώ τη δύναμή μου για να καταπιέσω τους άλλους». Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με την ταπεινότητα και τη μυστικότητα του Θεού, ντράπηκα πολύ. Εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα να απολογηθώ στους υφισταμένους μου και να παραδεχθώ με γενναιότητα τα λάθη μου.
Συνεχίζεται…
Αϊμού, Μαλαισία