Το επόμενο πρωί, καθώς σκεφτόμουν τη δέσμευσή μου στον Θεό το προηγούμενο βράδυ, μετάνιωσα λίγο: έπρεπε πραγματικά να απολογηθώ στους υφισταμένους μου; Ναι, συνήθως τους άρεσε να κουτσομπολεύουν, όμως αν πραγματικά τους ζητήσω συγγνώμη και εκείνοι το πουν στα άλλα τμήματα, τότε πως θα τους κοιτάζω στα μάτια; Το σκέφτηκα ξανά και ξανά, αλλά εξακολουθούσα να ντρέπομαι να κάνω κάτι τέτοιο. Το τρίτο απόγευμα μετά τη δουλειά, η αδελφή μού έστειλε ένα μήνυμα και με ρώτησε αν είχα ζητήσει συγγνώμη από τους υφισταμένους μου. Κατασκεύασα μια δικαιολογία, λέγοντας πως είχα ξεχάσει να το κάνω επειδή ήμουν πολύ απασχολημένος στη δουλειά. Η αδελφή είπε: «Αυτό είναι απλώς μια δικαιολογία. Αποφεύγεις να απολογηθείς, έτσι δεν είναι;» Ένιωσα ντροπή και είπα: «Όχι, δεν το αποφεύγω. Θα τους ζητήσω συγγνώμη αύριο».
Όταν ήταν η ώρα για να φύγω για τη δουλειά την επόμενη μέρα, η αδελφή μού έστειλε ένα μήνυμα για να μου υπενθυμίσει να κάνω πράξη την αλήθεια. Ένιωσα πιεσμένος, όμως ήξερα πως δεν πρέπει να το αποφύγω άλλο, αλλιώς δεν θα είχα πια καθόλου αξιοπιστία. Όταν έφθασα στην εταιρία, κοίταξα το ρολόι μου: οι υφιστάμενοί μου θα έφθαναν σε λίγα λεπτά. Ήμουν αγχωμένος και δεν μπορούσα να μείνω ακίνητος. Και μόνο η σκέψη να απολογηθώ σ’ αυτούς μού προκαλούσε μεγάλη δυσκολία. Εξακολουθούσα να μην μπορώ να το κάνω πράξη και πραγματικά εκείνη τη στιγμή ήθελα να παρατήσω αυτήν την ιδέα: πραγματικά δεν μπορούσα να το κάνω, οπότε θα έπρεπε να πω ψέματα στην αδελφή και να πω πως είχα απολογηθεί. Σκέφτηκα πως ίσως ήταν εντάξει να πω ένα ψέμα για μια φορά. Όμως, σύντομα παραιτήθηκα από αυτήν την ιδέα γιατί, αν έλεγα ψέματα, θα γινόμουν ακόμη πιο ανήσυχος και αυτό θα χειροτέρευε το λάθος μου. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ακριβώς τότε, ο Θεός εμφανίστηκε σε μένα: «Ενόσω κάποιος κάνει την αλήθεια γίνεται πράξη, είναι αναπόφευκτο ότι θα υποφέρει μέσα του· αν, όταν οι άνθρωποι έκαναν πράξη την αλήθεια, όλα μέσα τους ήταν σωστά, τότε δεν θα ήταν ανάγκη να οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό και δεν θα υπήρχε μάχη και δεν θα υπέφεραν. Επειδή υπάρχουν πολλά πράγματα μέσα στους ανθρώπους που δεν είναι κατάλληλα για χρήση από τον Θεό, καθώς και ένα μεγάλο μέρος της επαναστατικής διάθεσης της σάρκας, οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν το μάθημα της επανάστασης ενάντια στη σάρκα πιο βαθιά. Αυτό είναι που ο Θεός αποκαλεί τα πάθη στα οποία ζήτησε από τον άνθρωπο να υποβληθεί μαζί Του». Από τα λόγια του Θεού συνειδητοποίησα πως ήμουν βαθιά διεφθαρμένος από τον Σατανά, κι αυτό έκανε τόσο δύσκολο για μένα το να κάνω πράξη την αλήθεια και να ζήσω με σωστή ανθρώπινη φύση. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως χρειαζόμαστε πάρα πολύ τη σωτηρία του Θεού και κατάλαβα πως σήμερα ο Θεός δημιούργησε μια τέτοια κατάσταση όχι για να με εξευτελίσει, αλλά για να με σώσει από τα δεσμά του Σατανά και να με βοηθήσει να βιώσω την ομοιότητα ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Γι’ αυτό, προσευχήθηκα σιωπηλά στην καρδιά μου στον Θεό για δύναμη και κουράγιο, με τα οποία θα μπορούσα να κάνω πράξη την αλήθεια για να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό. Έπειτα από την προσευχή, σιγά σιγά ηρέμησα. Μέχρι τότε όλοι οι υφιστάμενοι ήταν στη δουλειά, και έτσι τους ζήτησα να έρθουν στην αίθουσα συσκέψεων. Αρχικά τους ζήτησα συγγνώμη και μετά ανοίχτηκα σ’ αυτούς, ομολογώντας πως είχα κάνει πράγματα που τους είχαν βλάψει στο παρελθόν, και ζήτησα τη συγχώρεσή τους. Ύστερα από την απολογία, ένιωσα σαν ένα πολύ μεγάλο βάρος να έφυγε από πάνω μου και ένιωσα χαλαρός. Εκείνοι ξαφνιάστηκαν από τη συμπεριφορά μου, αλλά όλοι μού έδειξαν κατανόηση εξαιτίας της μεγάλης πίεσης που είχα ως αρχηγός. Βλέποντας πως ήταν τόσο λογικοί, ντράπηκα: ήταν πραγματικά καλοί άνθρωποι, όμως εγώ τους είχα φερθεί τόσο άσχημα. Ήμουν τόσο διεφθαρμένος.
Από τότε, συχνά γευμάτιζα μαζί τους και τους ρωτούσα αν υπήρχε κάτι στη δουλειά που δεν καταλάβαινα. Τους βοηθούσα όσο περισσότερο μπορούσα. Κι εκείνοι επίσης μού μιλούσαν για τις οικογένειές τους και για τη δουλειά. Αφού συναναστράφηκα μαζί τους για κάποιο διάστημα, κατάλαβα πως ήταν όλοι τους πολύ ευγενικοί, ακριβώς όπως οι ηλικιωμένοι συγγενείς μου. Η σχέση μας έγινε αρμονική.
Επειδή πολλή δουλειά γινόταν από μένα, συχνά ένιωθα ψυχικά και σωματικά εξοντωμένος. Μια φορά, σε μια συνάθροιση, οι αδελφοί και οι αδελφές ρώτησαν πώς τα πήγαινα τον τελευταίο καιρό. Τους είπα τις απόψεις μου για τους υφισταμένους μου και για την πίεση που αντιμετώπιζα στη δουλειά. Τότε, μια αδελφή είπε: «Στην πραγματικότητα, όλα τα πράγματα της δημιουργίας του Θεού είναι τέλεια. Ο καθένας έχει τα δικά του δυνατά σημεία. Αν σκεφτόμαστε συχνά πως εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, αυτό δείχνει πως είμαστε υπερβολικά αλαζόνες. Ας διαβάσουμε δυο εδάφια από τα λόγια του Θεού: “Από όλα τα δημιουργήματα, από τα μεγάλα έως τα μικρά, από τα μικρά έως τα μικροσκοπικά, κανένα δεν δημιουργήθηκε χωρίς την εξουσία και τη δύναμη του Δημιουργού, και υπήρχε μια μοναδική και έμφυτη ανάγκη και αξία στην ύπαρξη του κάθε πλάσματος. Ανεξάρτητα από τις διαφορές τους σε μορφή και διάπλαση, δεν έπρεπε παρά να φτιαχτούν από τον Δημιουργό για να υπάρχουν υπό την εξουσία του Δημιουργού”. “Μην είσαι αυτάρεσκος· χρησιμοποίησε τα δυνατά σημεία των άλλων για να αντισταθμίσεις τις δικές σου ελλείψεις, […] Αν θεωρείς τους άλλους κατώτερους από σένα, είσαι αυτάρεσκος, επηρμένος και δεν ωφελείς κανέναν”». Αφού διαβάσαμε τα λόγια του Θεού, η αδελφή συνέχισε να συναναστρέφεται μαζί μας ως προς αυτό: «Ο Θεός είναι δίκαιος. Παρόλο που δίνει διαφορετικό διαμέτρημα και ικανότητες στον καθένα από εμάς, υπάρχει αξία στην ύπαρξη κάθε πλάσματος. Τα συναισθήματα πως είμαστε ανώτεροι από τους άλλους και υποτιμούμε τους άλλους προκύπτουν από την αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεσή μας, που μας οδηγεί να συγκρίνουμε τα δικά μας πλεονεκτήματα με τα μειονεκτήματα των άλλων. Έτσι, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους άλλους δίκαια, πολύ δε περισσότερο να τους αφήσουμε να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους. Καλύτερα θα ήταν να προσπαθούσες να τους βοηθήσεις να βρουν το δικό τους επίπεδο στη δουλειά και να φέρεις στην επιφάνεια τον καλύτερο εαυτό τους, και έτσι θα κάνουν τη δουλειά τους καλά. Συγχρόνως, εσύ μπορείς να μάθεις από τα δυνατά σημεία των άλλων για να διορθώσεις τις δικές σου ανεπάρκειες, με αποτέλεσμα να βελτιώσεις τη δική σου απόδοση στη δουλειά».
Όταν άκουσα τη συναναστροφή της αδελφής, ένιωσα με κάποιον τρόπο διαφωτισμένος: πάντοτε εξύψωνα τον εαυτό μου και υποτιμούσα τους άλλους εξαιτίας του ακαδημαϊκού μου βαθμού και της εμπειρίας που είχα. Αποδεικνύεται ότι αυτό προέκυπτε από την αλαζονική και ματαιόδοξη φύση μου. Ακόμη και άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό, όλοι λένε πως «όλοι μπορούν να κάνουν κάτι», εγώ όμως γιατί δεν μπορούσα να δω τα δυνατά σημεία των άλλων; Αν ήταν πραγματικά ανάξιοι, πώς μπορούσαν να δουλεύουν στην εταιρία για τόσο μεγάλο διάστημα; Ίσως εγώ έκανα λάθος. Πρέπει να προσπαθήσω να αναδείξω τα δυνατά τους σημεία και να μοιραστώ το έργο και να συνεργαστώ μαζί τους για να κάνουμε τη δουλειά μαζί. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα λίγο ανακουφισμένος. Την επόμενη μέρα, άρχισα σταδιακά να τους αναθέτω καθήκοντα.
Ένα απόγευμα πολλές μέρες αργότερα, είχα κάτι άλλο να κάνω, οπότε έπρεπε να σχολάσω από τη δουλειά νωρίς. Όμως, υπήρχαν ακόμη κάποια προβλήματα που έπρεπε να επεξεργαστώ. Ενώ ήμουν ανήσυχος σχετικά με το τι να κάνω, ξαφνικά θυμήθηκα πως η αδελφή κάποια φορά μού είπε πως το κάθε άτομο έχει τα δυνατά του σημεία και πως πρέπει να εμπιστευόμαστε τους άλλους και να μην τους υποτιμούμε. Έτσι, έφυγα και εμπιστεύτηκα τις εκκρεμότητες στους υφισταμένους μου, και τους πρόσφερα πολλές πιθανές λύσεις για να έχουν ως σημείο αναφοράς. Την επόμενη μέρα, ο διευθυντής ζήτησε να πάω στο γραφείο του. Ένιωσα νευρικός: έγινε κάτι λάθος με το έργο που είχα αφήσει να κάνουν οι υφιστάμενοί μου χθες; Όταν μπήκα στο γραφείο του διευθυντή και είδα τη σοβαρή του έκφραση, ένιωσα ακόμη πιο νευρικός και σκέφτηκα: «Πρέπει κάτι να έγινε λάθος με τη χθεσινή δουλειά. Αυτή τη φορά σίγουρα θα με κατσαδιάσει ξανά». Κοίταζα τριγύρω και δεν ήξερα τι να κάνω, όταν ξαφνικά ο διευθυντής άπλωσε το χέρι του για να κάνουμε χειραψία. Πριν καταλάβω τι συνέβαινε, ο διευθυντής έσφιξε το χέρι μου και μου χαμογέλασε: «Ο πελάτης τηλεφώνησε σήμερα το πρωί και είπε πως η ομάδα μας τα πήγε περίφημα. Όλα τους τα προβλήματα λύθηκαν επαρκώς. Κι όλα αυτά χάρη σε σένα». Εξεπλάγην όταν άκουσα τα λόγια του. Ήξερα πως τα εύσημα πρέπει να τα πάρουν οι υφιστάμενοί μου και όχι εγώ. Έτσι, είπα με εντιμότητα στον διευθυντή: «Ανέθεσα το έργο στους υφισταμένους μου χθες και έφυγα νωρίς, γιατί έπρεπε να αντιμετωπίσω κάτι άλλο. Όλα έγιναν χάρη σ’ αυτούς». Όμως, ο διευθυντής είπε: «Αυτό έγινε επειδή εσύ ήσουν καλός ηγέτης». Δεν περίμενα πως ο διευθυντής θα με παίνευε, και αυτό με έκανε πολύ χαρούμενο. Αλλά αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο ήταν πως αληθινά είδα τις πράξεις του Θεού και βίωσα πως τα λόγια Του είναι η αλήθεια. Όσο έκανα πράξη σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έβλεπα την εξουσία στα λόγια Του. Δόξα τω Θεώ!
Έπειτα από αυτό, άλλαξα την τεχνική μου στην άσκηση της διεύθυνσης. Κατ’ αρχάς, διάλεξα δυο άνδρες από την ομάδα των δέκα, ως αρχηγούς της ομάδας. Όσο για τους υφισταμένους με κατώτερες ικανότητες, τους ζήτησα να μάθουν ό,τι μπορούσαν από τους αρχηγούς τους. Εγώ ανέλαβα την ευθύνη να εκπαιδεύσω τους αρχηγούς της ομάδας. Έτσι, θα είχα περισσότερο χρόνο για να κάνω τα δικά μου πράγματα. Αφού εφάρμοσα αυτή τη διευθέτηση, έμαθα πως ο καθένας έβαλε τα δικά του προσόντα στο παιχνίδι. Κάποιοι ήταν πεπειραμένοι και μπορούσαν να φθάσουν στο κομβικό σημείο των προβλημάτων και να τα λύσουν. Κάποιοι δούλευαν αργά, αλλά ήταν προσεκτικοί και σταθεροί, οπότε σπάνια έκαναν λάθη. Σε κάποιους άρεσε να μελετούν, οπότε όταν συναντούσαν ένα πρόβλημα που δεν το καταλάβαιναν, έψαχναν στο διαδίκτυο και έβλεπαν βίντεο για να βρουν λύσεις. Πιο σημαντικό, όταν οι υφιστάμενοί μου ήταν απασχολημένοι στη δουλειά, δεν έπαιζαν πια στα κινητά τους τηλέφωνα. Βλέποντας αυτά τα αποτελέσματα, συγκινήθηκα πολύ. Συνειδητοποίησα πως είχα υπάρξει πολύ αδαής και ανόητος στο παρελθόν. Αν τους είχα εκπαιδεύσει νωρίτερα, δεν θα είχα κουραστεί τόσο πολύ. Πόσο επιζήμια ήταν η αλαζονική και αυτάρεσκη διεφθαρμένη διάθεση!
Μια φορά σε μια συνάθροιση, μια αδελφή μοιράστηκε μαζί μας το εξής: «Ύστερα από τη διαφθορά μας από τον Σατανά, στάλαξε όλων των ειδών τα σατανικά δηλητήρια μέσα στις καρδιές μας. Καθώς ζούμε με αυτά τα σατανικά δηλητήρια μέσα μας, ό,τι αποκαλύπτουμε είναι μια διεφθαρμένη διάθεση. Για παράδειγμα, όταν ζούμε με τη σατανικά δηλητηριασμένη ιδέα πως “Εγώ είμαι ο δικός μου αφέντης”, η διάθεσή μας είναι γεμάτη με αλαζονεία και ματαιοδοξία. Σε οτιδήποτε, είμαστε εγωκεντρικοί, προσπαθούμε συνεχώς να κάνουμε τους άλλους να μας υπακούσουν και είμαστε ανίκανοι να δεχθούμε με ευκολία τις προτάσεις άλλων. Γι’ αυτό, αν θέλουμε να λύσουμε τη διεφθαρμένη διάθεση της αλαζονείας και της ματαιοδοξίας, πρέπει να αποδεχθούμε την κρίση και τη συμμόρφωση των λόγων του Θεού, να στοχαστούμε πάνω στη διεφθαρμένη μας διάθεση, και στη συνέχεια να κάνουμε πράξη την αλήθεια και να ζήσουμε σύμφωνα με τα λόγια του Θεού».
Από τη συναναστροφή της, συνειδητοποίησα πως η διεφθαρμένη διάθεση της αλαζονείας και της ματαιοδοξίας είναι βαθιά ριζωμένη στον καθένα από εμάς και διαφεντεύει κάθε λέξη και πράξη μας. Είναι μια σατανική διάθεση που πρέπει να καταλυθεί επειγόντως. Γνωρίζοντας αυτό, στη συνέχεια, όταν ήμουν με άλλους, έμαθα να βάζω στον εαυτό μου στην άκρη. Όταν συζητούσα για τη δουλειά, έδινα σε κάθε εργάτη την ευκαιρία να πει την άποψή του. Και όταν διαφωνούσαμε μεταξύ μας, δεν επέμενα πλέον στις δικές μου απόψεις, αλλά έθετα το θέμα σε ψηφοφορία για να αποφασιστεί ποιο σχέδιο ήταν καλύτερο για την εταιρία. Όταν το έκανα αυτό, κατάλαβα πως, παρόλο που οι προτάσεις των υφισταμένων μου ήταν συμβατικές, άξιζε να τις ακούσω. Το να συνδυάζω τις δικές τους προτάσεις με τις δικές μου, συχνά ήταν απόλυτα λογικό.
Μια μέρα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Στη ζωή του, εάν ο άνθρωπος επιθυμεί να εξαγνιστεί και να επιτύχει αλλαγές στη διάθεσή του, αν θέλει να βιώσει μια ζωή με νόημα και να εκπληρώσει το καθήκον του ως πλάσμα, τότε πρέπει να δεχτεί την παίδευση και την κρίση του Θεού και δεν πρέπει να επιτρέψει στην πειθαρχία και στα πλήγματα του Θεού να απομακρυνθούν απ’ αυτόν, ώστε να μπορεί να απελευθερωθεί από τη χειραγώγηση και την επιρροή του Σατανά και να ζήσει υπό το φως του Θεού. Να γνωρίζεις ότι η παίδευση και η κρίση του Θεού είναι το φως και το φως της σωτηρίας του ανθρώπου, και ότι δεν υπάρχει καλύτερη ευλογία, χάρη ή προστασία για τον άνθρωπο». Από την κρίση και τη συμμόρφωση στα λόγια του Παντοδύναμου Θεού, είδα πως ήμουν ένα αλαζονικό και αυτάρεσκο άτομο, που δεν ήξερε πώς να σεβαστεί και να λάβει υπ’ όψιν του τους άλλους, και δεν είχε αγάπη για τους άλλους. Ως αποτέλεσμα αυτής της διεφθαρμένης διάθεσης, έβαζα εμπόδια, περιορισμούς και ακόμη και πλήγωνα τους άλλους. Εν τω μεταξύ, είδα επίσης πως η διάθεση της ταπεινότητας και της απόκρυψης του Θεού είναι τόσο όμορφη και αξιοθαύμαστη. Ήμουν τώρα πρόθυμος να κάνω πράξη την αλήθεια και να βιώσω την κανονική ανθρώπινη φύση σύμφωνα με τα λόγια Του. Αργότερα, η καρδιά μου ένιωσε ειλικρινά ανακούφιση όταν έμαθα να βάζω τον εαυτό μου στην άκρη και να συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους δίκαια, σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Έπειτα από αυτές τις εμπειρίες, κατάλαβα πως η κρίση και η συμμόρφωση είναι το φως, η μεγαλύτερη ευλογία και προστασία για τους ανθρώπους. Μόνο η κρίση Του και η συμμόρφωσή Του μπορεί να με κάνει ικανό να γνωρίσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και να την εξορκίσω. Είμαι πρόθυμος να αποδεχθώ ακόμη παραπάνω από την κρίση Του και τη συμμόρφωσή Του και να ζήσω σαν ένας γνήσιος άνθρωπος για να καθησυχάσω την καρδιά Του. Όλη η δόξα στον Παντοδύναμο Θεό!
Τέλος