«Λι-τσι, κάτι κακό έχει συμβεί. Όταν ο Σιάο-ντονγκ δούλευε στην οικοδομή, ένας τόνος ατσάλινες ράβδοι έπεσαν από ψηλά και τον συνέθλιψαν. Έχει χάσει πολύ αίμα και η ζωή του τώρα κρέμεται από μια κλωστή. Τον έχουν μεταφέρει στο νοσοκομείο, γι’ αυτό καλύτερα να βιαστείς». Ήμουν στη δουλειά όταν απάντησα στην κλήση του συναδέλφου του μικρότερου αδελφού μου. Χωρίς να έχω χρόνο ούτε για να σκεφτώ, πήρα βιαστικά ένα ταξί και έτρεξα στο νοσοκομείο. Όσο ήμουν στο ταξί, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και σκεφτόμουν: Πώς είναι τα τραύματα του αδελφού μου; Υπάρχει πιθανότητα να πεθάνει; Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο τρόμαζα. Ακριβώς τότε, τα λόγια του Θεού ήρθαν στο μυαλό μου:«Μη φοβάσαι· ο Παντοδύναμος Θεός των δυνάμεων θα είναι σίγουρα μαζί σου· φυλάει τα νώτα σας και είναι η ασπίδα σας». Τα λόγια του Θεού με έκαναν ικανή να καταλάβω, και σκέφτηκα: Ναι, ο Θεός είναι παντοδύναμος, και Εκείνος είναι το σταθερό στήριγμά μας. Ο Θεός είναι μαζί μας και εγώ δεν πρέπει να φοβάμαι. Ό,τι κι αν συμβεί, πρέπει να στηρίζομαι στον Θεό. Έπειτα προσευχήθηκα βιαστικά στον Θεό μέσα στην καρδιά μου: «Ω, Θεέ! Τον αδελφό μου τον βρήκε ξαφνικά μια καταστροφή κι εγώ δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Ω, Θεέ! Σε παρακαλώ, σώσε τον!» Συνέχισα να επικαλούμαι τον Θεό και εν τω μεταξύ, όσο ήμουν μέσα στον πόνο και το βάσανό μου, το ταξί έφθασε στο νοσοκομείο.
Όρμησα μέσα, και ο σύζυγός μου είπε πως τα τραύματα του αδελφού μου ήταν πολύ σοβαρά, πως έπρεπε να κάνει μια μεγάλη επέμβαση και πως ήταν στο χειρουργείο ήδη εδώ και δύο ώρες. Η καρδιά μου αναπήδησε αμέσως και νόμιζα ότι θα μου βγει από το στόμα, και ο φόβος και η ανησυχία πλημμύρισαν το μυαλό μου: ο πατέρας μας έχει μόνο αυτόν τον γιο. Αν κάτι του συνέβαινε, θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει ο πατέρας μου σ’ αυτήν την ηλικία; Αν ο αδελφός μου έβλεπε πως έχασε τα χέρια του ή τα πόδια του, θα έχανε το κουράγιο να συνεχίζει να ζει; Και πώς πρέπει να το αντιμετωπίσω όταν έρθει εκείνη η ώρα; Ακριβώς τότε, ο σύζυγός μου μού έφερε τα ρούχα του αδελφού μου, και είδα πως τα παπούτσια του και το κουρελιασμένο και φθαρμένο παντελόνι του ήταν καλυμμένα παντού με αίματα, και πως πάνω τους είχαν κολλήσει μερικά κομμάτια σάρκας. Ένιωσα σαν κάποιος να στριφογύριζε ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Με πόνεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να ανασάνω, και τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Αν δεν ήταν δίπλα μου ο σύζυγός μου για να με στηρίξει, θα είχα λιποθυμήσει και θα είχα πέσει στο πάτωμα. Μου ήταν αδύνατον να φανταστώ τη σκηνή όταν ο αδελφός μου τραυματίστηκε. Σκεφτόμουν πώς τον είχα δει να είναι καλά μόλις μια μέρα πριν, και τώρα η ζωή του κρεμόταν σε μια κλωστή, και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω δυνατά με λυγμούς. Καθώς έκλαιγα, προσευχήθηκα στον Θεό λέγοντας: «Ω, Θεέ! Σε παρακαλώ, σώσε τη ζωή του αδελφού μου! Αν συνεχίσει να αναπνέει, δεν πειράζει ακόμη κι αν δεν θα μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι του. Ω, Θεέ! Νιώθω τόσο πόνο στην καρδιά μου αυτήν τη στιγμή και δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω».
Ο χρόνος σερνόταν δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο, λεπτό με λεπτό, και η πόρτα του χειρουργείου δεν άνοιγε. Δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω αγωνία, και σκέφτηκα: έχει περάσει τόσο πολλή ώρα, γιατί δεν τον έχουν βγάλει έξω ακόμη; Πήγε κάτι λάθος; Σκέφτηκα το λαμπερό χαμόγελο του αδελφού μου, έπειτα κοίταξα τα ματωμένα ρούχα του, και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω με αναφιλητά. Ο σύζυγός μου ήρθε και προσπαθούσε να με παρηγορήσει, όμως τα λόγια του δεν είχαν καμία επίδραση πάνω μου εκείνη τη στιγμή. Καθώς αισθανόμουν αδύναμη, μια αδελφή από την εκκλησία άκουσε τα νέα πως ο αδελφός μου είχε ένα ατύχημα, και μου έστειλε από το κινητό της τηλέφωνο ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία. Αν ο άνθρωπος τρέφει άτολμες και φοβισμένες σκέψεις, είναι γιατί ο Σατανάς τον έχει ξεγελάσει, φοβούμενος πως θα διασχίσουμε τη γέφυρα της πίστης για να εισέλθουμε στον Θεό. Ο Σατανάς προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να μας στείλει τις σκέψεις του. Θα πρέπει να προσευχόμαστε ανά πάσα στιγμή να μας φωτίζει ο Θεός με το φως Του, να στηριζόμαστε ανά πάσα στιγμή στον Θεό για να μας εξαγνίζει από το δηλητήριο του Σατανά που έχουμε μέσα μας, να κάνουμε πράξη στο πνεύμα μας ανά πάσα στιγμή πώς να πλησιάζουμε τον Θεό και να αφήσουμε τον Θεό να κυριαρχήσει σε όλο μας το είναι». Τα λόγια του Θεού έκαναν την πανικόβλητη και αβοήθητη καρδιά μου να ησυχάσει. Είδα πως ο σταθερός φόβος και η ανησυχία μου ήταν ιδέες που τις έβαλε μέσα στο κεφάλι μου ο Σατανάς, και πως έδειχναν πως δεν είχα αληθινή πίστη στον Θεό. Οι ζωές μας βρίσκονται πραγματικά στα χέρια του Θεού, και ο Θεός προκαθορίζει και ελέγχει τον χρόνο στον οποίο θα γεννηθούμε και θα πεθάνουμε. Εκείνος είχε τον τελικό λόγο, κι εγώ κατάλαβα τότε πως πρέπει να έχω πίστη στον Θεό. Σκέφτηκα τον Ιώβ όταν αντιμετώπιζε τις δοκιμασίες του∙ έχασε όλη του την περιουσία και τα παιδιά του, και ωστόσο δεν παραπονέθηκε ποτέ ούτε κατηγόρησε τον Θεό, κι αυτό συνέβαινε επειδή είχε αληθινή πίστη στον Θεό. Αν και σε καμιά περίπτωση δεν ήμουν τόσο καλή όσο ο Ιώβ, ήθελα ωστόσο να τον μιμηθώ. Ανεξάρτητα από το αν ο αδελφός μου πέθαινε ή έμενε ανάπηρος, ήξερα ότι πρέπει να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού χωρίς παράπονα, και, πολύ λιγότερο, να έχω παράλογες απαιτήσεις από τον Θεό. Την ίδια ώρα, ήξερα πως πρέπει να προσεύχομαι στον Θεό σε κάθε περίσταση και να έχω εμπιστοσύνη πως ο Θεός θα με καθοδηγήσει. Και έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω, Θεέ! Το αν ο αδελφός μου θα το ξεπεράσει αυτό με ασφάλεια είναι στα χέρια Σου. Σου ζητώ να μου δώσεις πίστη και δύναμη, ώστε να αντιμετωπίσω ήρεμα όποιο αποτέλεσμα κι αν προκύψει». Καθώς σκεφτόμουν τα λόγια του Θεού ξανά και ξανά, ο πόνος μέσα στην καρδιά μου ελαττώθηκε κάπως.
Δέκα ώρες αργότερα, η πόρτα του χειρουργείου επιτέλους άνοιξε. Η καρδιά μου κόντεψε να βγει από το στόμα μου και όρμησα προς τα εκεί. Ο γιατρός μάς μίλησε, λέγοντας: «Ο αδελφός σας ήταν πραγματικά τυχερός. Όταν τον έφεραν, δεν ήμασταν σίγουροι αν θα κάναμε την επέμβαση. Τα πόδια του είχαν συντριπτικά κατάγματα και η σάρκα και το αίμα του είχαν ανακατευθεί με πολλά ιζήματα. Τα αιμοφόρα αγγεία ήταν όλα σπασμένα, και τα τραύματα είχαν μολυνθεί. Στο μεγαλύτερο μέρος του μυώδους ιστού είχε επέλθει νέκρωση και, εξαιτίας της μεγάλης καθυστέρησης και επειδή είχε χάσει τόσο πολύ αίμα, είναι απίστευτα τυχερός που μπορέσαμε να τον κρατήσουμε στη ζωή». Ακούγοντας τον γιατρό να το λέει αυτό και βλέποντας πως ο αδελφός μου ήταν εκτός κινδύνου, ήμουν ενθουσιασμένη και συνέχισα να ευχαριστώ τον Θεό.
Λίγο αργότερα, ο γιατρός μάς είπε να πάμε να δούμε τον αδελφό μου στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Μόλις μπήκα μέσα, είδα τον αδελφό μου να κείτεται σε ένα κρεβάτι, σε κωματώδη κατάσταση, με σωληνάκια στο στόμα και τη μύτη του. Ήταν δεμένος με επιδέσμους παντού∙ το ένα του πόδι το είχαν σταθεροποιήσει με ατσάλινες πλάκες και το πέλμα του ήταν πρησμένο σαν το πέλμα μιας αρκούδας. Όταν τον εξέτασα από πιο κοντά, είδα πως δεν υπήρχε ούτε ένα σημείο στο σώμα του που να μην ήταν χτυπημένο, και δεν άντεχα να τον κοιτάζω πια. Κλαίγοντας, πήγα δίπλα στο κρεβάτι και έπιασα το χέρι του. Με απαλή φωνή, του ψιθύρισα στο αυτί: «Σιάο-ντονγκ, είμαι η αδελφή σου. Μπορείς να με ακούσεις; Επέζησες χάρη στην προστασία του Θεού. Μη φοβάσαι. Πρέπει να εμπιστευτείς τον Θεό και σίγουρα θα καλυτερεύσεις». Ακριβώς τότε, σαν από θαύμα, ο αδελφός μου άνοιξε τα πρησμένα μάτια του και, κλαίγοντας, έγνεψε ελαφρά με το κεφάλι του. Ένιωσα έναν ανείπωτο ενθουσιασμό και σκέφτηκα: αν ο μικρότερος αδελφός μου μπορέσει να αποδεχτεί τη σωτηρία του Θεού εξαιτίας αυτού που του συνέβη, τότε αυτό πράγματι θα πρέπει να είναι μια μεταμφιεσμένη ευλογία! Κρατούσα σφιχτά το χέρι του, δείχνοντάς του να συνεχίσει νε επιμένει, και ακόμη μια φορά δόξασα και ευχαρίστησα τον Θεό μέσα στην καρδιά μου: «Ω, Θεέ! Σε ευχαριστώ. Ο αδελφός μου ζει χάρη στο έλεός Σου. Όταν θα γίνει καλύτερα, θα του κηρύξω το ευαγγέλιο και θα γίνω μάρτυρας της χάρης της σωτηρίας Σου!»
Μετά την επέμβαση, ο αδελφός μου ανάρρωσε γρήγορα από τα τραύματά του και, μία εβδομάδα αργότερα, μεταφέρθηκε σε έναν κανονικό θάλαμο. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, του κήρυξα το ευαγγέλιο μαζί με την αδελφή μου από την εκκλησία. Κάποια στιγμή, ο αδελφός μου είπε βαθιά συγκινημένος: «Όταν συνέβη αυτό, αν δεν υπήρχε μια χοντρή σανίδα που προστάτεψε τα πόδια μου, αυτός ο τόνος από ατσάλινες ράβδους που έπεσαν από ψηλά θα με είχε σκοτώσει. Ήταν η θαυμαστή προστασία του Θεού! Έχοντας την εμπειρία αυτού του ατυχήματος, τελικά έφτασα στο σημείο να εκτιμήσω πως η ζωή μου και ο θάνατός μου είναι στα χέρια του Θεού, και πως ο Θεός είναι πράγματι ακριβώς στο πλευρό μου!» Ακούγοντας τον αδελφό μου να το λέει αυτό, συνεχίσαμε όλοι να προσφέρουμε τις ευχαριστίες μας και τις δοξολογίες μας στον Θεό. Έπειτα από αρκετές μέρες κατά τις οποίες διαβάζαμε τα λόγια του Θεού, ο αδελφός μου επίσης αποδέχτηκε το έργο του Θεού των εσχάτων ημερών και άκουγε συχνά συναυλίες με τα λόγια του Θεού και παρακολουθούσε βίντεο με τραγούδια και χορούς στον θάλαμο του νοσοκομείου. Το πνεύμα του συνέχισε να βελτιώνεται και η ομιλία του ενδυναμώθηκε. Ο γιατρός και οι υπόλοιποι ασθενείς στον θάλαμο τού είπαν έκπληκτοι: «Δεν θα το πίστευε κανείς πως έχεις κάνει μια μεγάλη επέμβαση! Ποιο θαυματουργό ελιξίριο σου δίνει η αδελφή σου για να σε κάνει να αναρρώσεις τόσο γρήγορα;» Κάθε φορά που άκουγε κάποιον να λέει κάτι ανάλογο, καταμαρτυρούσε σ’ αυτούς με ποιον τρόπο ο Θεός τον έσωσε με τη θαυματουργή Του σωτηρία.
Έναν μήνα αργότερα, βλέποντας την υγεία του αδελφού μου να επανέρχεται καλά, ο γιατρός ετοιμάστηκε να εκτελέσει μια επέμβαση για να συρράψει τα σπασμένα αιμοφόρα αγγεία στα πόδια του. Χωρίς να το περιμένουμε, αφού ο γιατρός έκανε μια περαιτέρω εξέταση, μου είπε νιώθοντας αβοήθητος: «Φοβάμαι πως πρέπει να ακρωτηριάσουμε τα πόδια του αδελφού σας. Επειδή τα τραύματά του ήταν τόσο σοβαρά, οι μυς πετάχθηκαν έξω από τα πόδια, κάτι το οποίο οδήγησε σε νέκρωση του μεγαλύτερου μέρους του μυώδους ιστού. Αν δεν τα ακρωτηριάσουμε μπορεί να κινδυνεύσει η ζωή του». Όταν ο γιατρός το είπε αυτό, το μυαλό μου άδειασε τελείως και δεν ήμουν σε θέση να αποδεχτώ το γεγονός πως τα πόδια του αδελφού μου έπρεπε να ακρωτηριαστούν. Αν ο αδελφός μου έμενε ανάπηρος, πώς θα ζούσε για το υπόλοιπο της ζωής του; Όμως, αν δεν ακρωτηρίαζαν τα πόδια του, υπήρχε η πιθανότητα να πεθάνει∙ πώς θα του το έλεγα αυτό; Θα ήταν σε θέση να το αποδεχτεί; Καθώς ήμουν χαμένη, τα λόγια του Θεού ήρθαν στο μυαλό μου: «Η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου κρατιούνται από το χέρι του Θεού και όλη η ζωή του ανθρώπου γίνεται αντιληπτή στα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις ή όχι αυτό, ο καθένας και όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα». Τα λόγια του Θεού με έκαναν να καταλάβω πως ο Θεός έχει την κυριαρχία των πάντων, πως το μέλλον και η μοίρα του αδελφού μου ήταν ενορχηστρωμένα και διευθετημένα από τον Θεό, και πως η ανησυχία μου ήταν άσκοπη. Προηγουμένως, όταν η ζωή του αδελφού μου κρεμόταν από μια κλωστή, είχα ήδη γίνει μάρτυρας της παντοδυναμίας και της κυριαρχίας του Θεού. Αυτήν τη φορά, πρέπει να εμπιστευτώ τα πάντα στον Θεό ακόμη περισσότερο και, ανεξάρτητα από την έκβαση της επέμβασης, από το αν θα ακρωτηριάζονταν τα πόδια του αδελφού μου ή όχι, δεν θα κατηγορήσουμε τον Θεό.
Στη συνέχεια, μάζεψα όλο το κουράγιό μου και είπα στον αδελφό μου τι επρόκειτο να συμβεί. Σ’ εκείνο το σημείο, εξακολουθούσα να ανησυχώ πως δεν θα μπορούσε να εμπεδώσει αυτά τα νέα. Απροσδόκητα ωστόσο, έμεινε σιωπηλός για λίγο και έπειτα είπε ήρεμα: «Είναι ένα θαύμα το ότι είμαι ακόμη ζωντανός. Δεν θα έχω πλέον υπερβολικές απαιτήσεις αλλά επιθυμώ να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού». Ο αδελφός μου κι εγώ στη συνέχεια είπαμε μια προσευχή υπακοής στον Θεό, και ήμασταν πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε ήρεμα την επέμβαση ακρωτηριασμού.
Τρεις μέρες αργότερα, ο γιατρός ετοιμάστηκε να εγχειρήσει τον αδελφό μου. Πριν ξεκινήσει η επέμβαση, ο γιατρός είπε: «Έπειτα από παρατήρηση, είχαμε μια τελική συζήτηση και, με τα δεδομένα της κατάστασης του αδελφού σας, θα θέλαμε να δοκιμάσουμε μια νέα προσέγγιση. Δεν έχουμε ποτέ πριν δοκιμάσει αυτήν την προσέγγιση και θα θέλαμε να τη δοκιμάσουμε στον αδελφό σας για να δούμε αν μπορούμε να σώσουμε τα πόδια του. Ωστόσο, δεν μπορούμε να εγγυηθούμε για το τελικό αποτέλεσμα». Τα λόγια του γιατρού μού έδωσαν μια ανάσα ελπίδας. Τουλάχιστον υπήρχε ακόμη μια πιθανότητα πως ο αδελφός μου θα μπορούσε να κρατήσει τα πόδια του, κι έτσι έδωσα τη συγκατάθεσή μου. Όταν η επέμβαση τελείωσε, ο γιατρός είπε χαρούμενος: «Ο αδελφός σας είναι πολύ τυχερός! Η επέμβαση για τη συρράψουμε τα αιμοφόρα αγγεία είχε επιτυχία, και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλη ελπίδα πως θα είμαστε σε θέση να κρατήσουμε τα πόδια του». Ακούγοντας αυτά τα νέα, ένιωσα υπερευτυχισμένη και συνέχισα να προσφέρω τις ευχαριστίες μου στον Θεό. Ήταν πράγματι ακριβώς όπως λένε τα εξής λόγια του Θεού: «Όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα». Είχα γίνει για ακόμη μια φορά μάρτυρας των πράξεων του Θεού.
Στη συνέχεια, ο αδελφός μου έκανε δυο ακόμη μεγάλες επεμβάσεις και συνάντησε πολλά εμπόδια. Παρόλο που εξακολουθούσαμε να ανησυχούμε και να αγχωνόμαστε, ωστόσο ο αδελφός μου κι εγώ μπορούσαμε μαζί να στηριζόμαστε στον Θεό και, με τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, κάθε επέμβαση πήγαινε καλά. Έπειτα από τις τρεις αυτές επεμβάσεις, τελικά τα πόδια του αδελφού μου σώθηκαν. Τρεις μήνες έπειτα από την τελική επέμβαση, ο αδελφός μου ήταν σε θέση να χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι και, πέντε μήνες αργότερα, μπορούσε να περπατήσει. Οι γιατροί που τον παρακολουθούσαν έβλεπαν τον αδελφό μου να αναρρώνει τόσο γρήγορα και ήταν έκπληκτοι. Χρειάζεται πάντοτε πολύς χρόνος για την αποθεραπεία των καταγμάτων, αλλά, όπως είπαν, το ότι ο αδελφός μου περπάτησε ξανά μόνο έπειτα από πέντε μήνες από τη στιγμή που τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, ήταν κάτι που δεν το είχαν δει ποτέ πριν στο νοσοκομείο τους. Όμως εγώ ήξερα μέσα στην καρδιά μου πως αυτό ήταν πράξη του Θεού.
Έχοντας την εμπειρία από το ατύχημα του αδελφού μου, ένιωσα πραγματικά πως ο Θεός είναι στο πλευρό μου. Όταν ένιωθα αγωνία και φόβο τη στιγμή που αντιμετώπισα την κατάσταση του αδελφού μου, ήταν τα λόγια του Θεού που μου έδωσαν πίστη και δύναμη και με έκαναν ικανή να μην κλονιστώ∙ όταν στηρίχθηκα στον Θεό και έστρεψα το βλέμμα μου στον Θεό με την επιθυμία να Τον υπακούσω, έγινα μάρτυρας των θαυμαστών πράξεων Του και η πίστη μου στον Θεό μεγάλωσε. Στην οδό της πίστης μου προς τον Θεό, αυτή η εμπειρία ήταν ένας πολύτιμος θησαυρός. Στη ζωή μου από εδώ και στο εξής, ανεξάρτητα από το αν συμβαίνουν καλά ή άσχημα πράγματα, επιθυμώ πάντοτε να στηρίζομαι στον Θεό για να τα αντιμετωπίζω. Με τον Θεό στο πλευρό μου, τι υπάρχει για να φοβηθώ; Δόξα τω θεώ. Όλη η δόξα ανήκει στον Θεό!
Λι-τσι, Κορέα