Αδελφοί και αδελφές, ειρήνη σε εσάς εν Κυρίω. Σήμερα ας συναναστραφούμε για την αλήθεια σχετικά με την προσευχή. Όπως είναι γνωστό σε όλους τους πιστούς στον Κύριο, η προσευχή είναι απαραίτητη για εμάς τους πιστούς. Εάν ένας Χριστιανός δεν προσεύχεται, δεν αξίζει να ονομάζεται Χριστιανός. Μέσω της προσευχής έχουμε πίστη να κάνουμε πράξη τη διδασκαλία του Κυρίου· μέσω της προσευχής είμαστε διαφωτισμένοι και καθοδηγούμαστε από Εκείνον· μέσω της προσευχής το έργο και η αφοσίωσή μας μπορεί να γίνει αυτό που επιθυμεί η καρδιά Του· μέσω της προσευχής μπορούμε να βγούμε από τον καιρό της αδυναμίας, και πάλι, μέσα από την προσευχή μπορούμε να έχουμε αρκετή δύναμη για να σηκώσουμε τον σταυρό και να πιούμε από το πικρό ποτήρι… Προφανώς, ολόκληρη η ζωή ενός Χριστιανού δε μπορεί να χωριστεί από την προσευχή. Ωστόσο, πολλοί πιστοί λένε: «Γιατί δεν μπορούν οι προσευχές μου να λάβουν την απάντηση του Κυρίου; Γιατί δεν ακούει τις προσευχές μου; Γιατί δεν μπορώ να αισθανθώ την παρουσία Του στις προσευχές μου;» Αν έχετε την ίδια σύγχυση, τότε είναι πιθανό ότι κάτι δεν πάει καλά με τις προσευχές σας.
Γιατί δεν μπορούν οι προσευχές των Φαρισαίων να γίνουν δεκτές από τον Κύριο;
Όσο για αυτή την ερώτηση, μπορούμε να βρούμε την απάντηση στη Βίβλο, η οποία καταγράφει τις προσευχές δύο τύπων ανθρώπων. Ο ένας εισακούστηκε από τον Κύριο, ενώ ο άλλος δεν εισακούστηκε. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές που είναι εξοικειωμένοι με τις Γραφές γνωρίζουν για ποιους δύο μιλώ. Ας διαβάσουμε πρώτα τα παρακάτω εδάφια. Έχει γραφεί στο κατά Λουκάν 18:9-14: «Είπε δε και προς τινάς, τους θαρρούντας εις εαυτούς ότι είναι δίκαιοι και καταφρονούντας τους λοιπούς, την παραβολήν ταύτην· Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν διά να προσευχηθώσιν, ο εις Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προσηύχετο καθ’ εαυτόν ταύτα· Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης· νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω. Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων· Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Σας λέγω, Κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος· διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή, ο δε ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθή» (Λουκ. 18:9-14). Από αυτά τα εδάφια μπορούμε να δούμε ότι ο Θεός δε δέχτηκε την προσευχή του Φαρισαίου, αλλά δέχτηκε αυτή του τελώνη.
Αδελφοί και αδελφές, ξέρετε γιατί η προσευχή του Φαρισαίου δεν έγινε δεκτή από τον Κύριο, αλλά, αντ’ αυτού, Του ήταν απεχθής; Στην πραγματικότητα, ο Κύριος Ιησούς μάς είπε τον λόγο πριν από πολύ καιρό. Είπε: «Και όταν προσεύχησαι, μη έσο ως οι υποκριταί, διότι αγαπώσι να προσεύχωνται ιστάμενοι εν ταις συναγωγαίς και εν ταις γωνίαις των πλατειών, διά να φανώσιν εις τους ανθρώπους» (Ματθ. 6:5). Αυτό δείχνει ότι οι προσευχές των Φαρισαίων ήταν υποκριτικές. Όταν οι Φαρισαίοι στέκονταν στα σταυροδρόμια, οι περαστικοί θα τους ζήλευαν ακούγοντας τις εύγλωττες προσευχές από το στόμα τους. Το έκαναν με σκοπό να αναδειχθούν οι ίδιοι, να επιδείξουν τον εαυτό τους, κερδίζοντας τους επαίνους των άλλων, και εσκεμμένα χτίζοντας την καλή εικόνα τους στις καρδιές των ανθρώπων. Προσεύχονταν όχι για να χτίσουν μια σωστή σχέση με τον Θεό, αλλά για να επιδειχτούν στους άλλους. Εκτός αυτού, δεν θεωρούσαν ποτέ τους εαυτούς τους αμαρτωλούς ενώπιον του Θεού, μέχρι που ταπείνωναν άλλους για να φανούν οι ίδιοι ανώτεροι. Έτσι ακριβώς όπως προσεύχονταν: «Δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή καθώς ούτως ο τελώνης· νηστεύω δις φορές της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω». Έτσι, ο Κύριος μισούσε και καταδίκαζε τις προσευχές τους όπως αυτή.
Ας δούμε πώς ο τελώνης προσευχήθηκε στον Θεό. Είπε: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Από την προσευχή του, μπορεί να θεωρηθεί ότι, αν και η προσευχή του ήταν σύντομη, ήταν πραγματικά ειλικρινής και μίλησε από την καρδιά του στον Θεό. Είπε τι είχε στο μυαλό του και όχι κάτι για να επιδειχτεί. Επιπλέον, ήταν σε θέση να γνωρίζει την άθλια ταπεινότητά του ενώπιον του Κυρίου, και να προσευχηθεί σε Αυτόν από τη θέση ενός αμαρτωλού. Ο τελώνης λάτρευε τον Θεό εν πνεύματι και αληθεία, και το στόμα και η καρδιά του ήταν σαν ένα. Δεν προσευχήθηκε σε μέρος όπου υπήρχαν πολλοί άνθρωποι, ούτε είχε δώσει προσοχή στο πώς οι άλλοι τον κοίταζαν. Μάλλον, έδωσε προσοχή στο πώς ο Θεός τον κοίταζε. Ο σκοπός της προσευχής του στον Θεό ήταν να καθιερώσει μια σωστή σχέση μαζί Του, παρά να τον δουν οι άλλοι. Γι’ αυτό ο Θεός δέχτηκε την προσευχή του.
Πώς θα πρέπει να προσευχόμαστε για να έχουμε την αποδοχή του Κυρίου;
Ο Κύριος Ιησούς μάς είπε: «Συ όμως, όταν προσεύχησαι, είσελθε εις το ταμείον σου, και κλείσας την θύραν σου προσευχήθητι εις τον Πατέρα σου τον εν τω κρυπτώ, και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ. Όταν δε προσεύχησθε, μη βαττολογήσητε ως οι εθνικοί· διότι νομίζουσιν ότι με την πολυλογίαν αυτών θέλουσιν εισακουσθή» (Ματθ. 6:6-7). «Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία· διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν. Ο Θεός είναι Πνεύμα, και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι» (Ιωάν. 4:23-24).
Τα λόγια του Κυρίου Ιησού και η σύγκριση της προσευχής του Φαρισαίου με αυτήν του τελώνη, μας επιτρέπουν να βρούμε έναν τρόπο να έχουμε μια σωστή προσευχή και να κατανοήσουμε τον λόγο για τον οποίο οι προσευχές μας δεν έχουν εγκριθεί από τον Θεό. Αν θέλουμε να ακουστούμε και να καθοδηγηθούμε από Εκείνον, θα πρέπει να αρθούν οι μάταιες προσευχές, οι προσευχές όπου υποτιμούμε τους άλλους για να αναδείξουμε τους εαυτούς μας, οι προσευχές που επιδεικνύουν τους εαυτούς μας σκόπιμα, οι προσευχές που δε γνωρίζουμε τους εαυτούς μας, οι επαναλαμβανόμενες προσευχές όπως θεωρίες, οι απρόθυμες προσευχές, προσευχές για επίδειξη, προσευχές γεμάτες ψέματα και υπερβολικές και κενές λέξεις, κλπ. Για παράδειγμα, όταν προσευχόμαστε σε συναντήσεις, συχνά λέμε ωραία λόγια για το πόσα έχουμε δώσει και ξοδέψει, έτσι ώστε να θεωρούμαστε ως καλοί πιστοί από τους ανθρώπους γύρω μας. Αυτή είναι μια προσευχή υποκριτή. Πολλές φορές, επαναλαμβάνουμε τις ίδιες λέξεις ενώ προσευχόμαστε στον Κύριο. Αν και ξοδεύουμε πολύ χρόνο προσευχόμενοι, θα μπορούσαμε ακόμη και να ξεχάσουμε τι έχουμε πει στον Κύριο μετά την προσευχή. Αυτή η απρόθυμη προσευχή ονομάζεται τυπική προσευχή. Πολλές φορές, αναπτύσσουμε προκαταλήψεις προς τους άλλους, γι’ αυτό γονατίζουμε ενώπιον του Κυρίου για να μην αναζητήσουμε το θέλημά Του ή πώς να κάνουμε πράξη τις διδασκαλίες Του, αλλά να διαμαρτυρηθούμε, να επικρίνουμε τους άλλους, και να πούμε πως είμαστε ανεκτικοί και μακρόθυμοι προς τους άλλους. Αυτό το είδος της προσευχής υποτιμάει τους άλλους για να αναδείξει τους εαυτούς μας. Πολλές φορές, όταν βλέπουμε τη χάρη του Κυρίου προς εμάς, κάνουμε μια υπόσχεση με την πρόθεση να Τον ικανοποιήσουμε. Ωστόσο, εξακολουθούμε να μιλάμε και να ενεργούμε με τον παλιό μας εαυτό και τη σάρκα μας όταν αντιμετωπίζουμε θέματα. Αυτή είναι μια προσευχή εξαπάτησης του Θεού με ψέματα και υπερβολικές και κενές λέξεις. Στην καθημερινή μας ζωή, έχουμε συχνά τέτοιες προσευχές που δεν επιθυμεί η καρδιά του Θεού. Ως αποτέλεσμα, δεν ακούει τις προσευχές μας. Αν θέλουμε να μας καθοδηγήσει Εκείνος στις προσευχές μας, πρέπει να αφαιρέσουμε αυτές τις προσευχές που αποδοκιμάζει. Μόνο με αυτόν τον τρόπο η σχέση μας με Αυτόν θα γίνει ακόμα πιο κανονική.
Σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου Ιησού, γνωρίζουμε ότι μας ζητά στις προσευχές μας να μιλούν οι καρδιές μας σε Αυτόν εν πνεύματι και αληθεία. Ζητά την ειλικρινή μας καρδιά αντί για πολλές ή ωραίες λέξεις. Μόνο τέτοιες προσευχές μπορούν να γίνουν δεκτές από τον Θεό.
Από Σιαόμεϊ
Προτεινόμενα: