Ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου
1. (Μτ. 12, 1) Εν εκείνω τω καιρώ επορεύετο ο Ιησούς διά των σπαρτών εν σαββάτω· οι δε μαθηταί αυτού επείνασαν και ήρχισαν να ανασπώσιν αστάχυα και να τρώγωσιν.
2. (Μτ. 12, 6-8) Σας λέγω δε ότι εδώ είναι κάποιος μεγαλήτερος του ιερού. Εάν όμως εγνωρίζετε τι είναι Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν, δεν ηθέλετε καταδικάσει τους αθώους. Διότι ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου.
Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στην περικοπή αυτή: «Εν εκείνω τω καιρώ επορεύετο ο Ιησούς διά των σπαρτών εν σαββάτω· οι δε μαθηταί αυτού επείνασαν και ήρχισαν να ανασπώσιν αστάχυα και να τρώγωσιν».
Γιατί επιλέξαμε την περικοπή αυτή; Πώς συνδέεται με τη διάθεση του Θεού; Στο κείμενο αυτό, το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι πως ήταν ημέρα Σάββατο, ωστόσο, ο Κύριος Ιησούς βγήκε έξω και οδήγησε τους μαθητές Του μέσα από τα σπαρτά. Αυτό που είναι ακόμα πιο «εξωφρενικό» είναι πως επιπλέον «ήρχισαν να ανασπώσιν αστάχυα και να τρώγωσιν». Στην Εποχή του Νόμου, οι νόμοι του Ιεχωβά Θεού όριζαν πως οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να βγαίνουν έξω ξέγνοιαστα και να συμμετέχουν σε δραστηριότητες το Σάββατο· υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν το Σάββατο. Η ενέργεια αυτή, από πλευράς του Κυρίου Ιησού, προβλημάτισε εκείνους που είχαν ζήσει υπό τον νόμο για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ προκάλεσε ακόμα και επικρίσεις. Όσο για τη σύγχυσή τους και τον τρόπο με τον οποίο μιλούσαν γι’ αυτό που έκανε ο Ιησούς, θα τα αφήσουμε προς το παρόν κατά μέρος και θα συζητήσουμε πρώτα για τον λόγο που ο Χριστός επέλεξε από όλες τις μέρες να το κάνει αυτό το Σάββατο, καθώς και γι’ αυτό που ήθελε να επικοινωνήσει μέσω της ενέργειας αυτής στους ανθρώπους που ζούσαν υπό τον νόμο. Αυτή είναι η σύνδεση μεταξύ της περικοπής αυτής και της διάθεσης του Θεού για την οποία θέλω να μιλήσω.
Όταν ήλθε ο Κύριος Ιησούς, χρησιμοποίησε τις πρακτικές Του ενέργειες για να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους: Ο Θεός είχε αναχωρήσει από την Εποχή του Νόμου, είχε ξεκινήσει νέο έργο, και το νέο αυτό έργο δεν απαιτούσε την τήρηση του Σαββάτου· όταν ο Θεός εξήλθε από τους περιορισμούς της μέρας του Σαββάτου, αυτό ήταν μονάχα μια πρόγευση του νέου Του έργου, ενώ το πραγματικά υπέροχο έργο Του συνέχιζε να ξεδιπλώνεται. Όταν ο Κύριος Ιησούς ξεκίνησε το έργο Του, είχε ήδη αφήσει πίσω Του τα δεσμά της Εποχής του Νόμου και είχε καταρρίψει τους κανονισμούς και τις αρχές της εποχής εκείνης. Μέσα Του, δεν υπήρχε ίχνος από οτιδήποτε σχετιζόταν με τον νόμο· είχε απαλλαγεί απ’ αυτόν εξ ολοκλήρου, δεν τον τηρούσε πια και ούτε απαιτούσε από την ανθρωπότητα να τον τηρεί. Επομένως, εδώ βλέπεις πως ο Κύριος Ιησούς διέσχισε τα σπαρτά το Σάββατο· ο Κύριος δεν αναπαυόταν, αντιθέτως, ήταν έξω και εργαζόταν. Η ενέργειά Του αυτή συντάραξε τις αντιλήψεις των ανθρώπων και τους επικοινώνησε πως Αυτός δε ζούσε πια υπό τον νόμο, πως είχε αφήσει τους περιορισμούς του Σαββάτου και εμφανιζόταν μπροστά και ανάμεσα στην ανθρωπότητα με νέα μορφή, με νέο τρόπο εργασίας. Η ενέργειά Του αυτή έδειξε στους ανθρώπους πως είχε φέρει μαζί Του νέο έργο που ξεκίνησε με την έξοδο από τον νόμο και με την έξοδο από το Σάββατο. Όταν ο Θεός εκτελούσε το νέο Του έργο, δεν ήταν πια προσκολλημένος στο παρελθόν και δεν Τον απασχολούσαν πια οι κανονισμοί της Εποχής του Νόμου. Επιπλέον, δεν επηρεαζόταν από το έργο Του στην προηγούμενη εποχή, αλλά εργαζόταν, όπως συνήθως, και το Σάββατο, και όταν οι μαθητές Του πεινούσαν, μπορούσαν να κόψουν μερικά στάχυα και να φάνε. Όλα αυτά ήταν πολύ φυσιολογικά στα μάτια του Θεού. Ο Θεός μπορούσε να έχει μια νέα αρχή για πολύ από το έργο που θέλει να εκτελέσει και τα πράγματα που θέλει να πει. Όταν Αυτός αποκτά ένα νέο ξεκίνημα, μήτε αναφέρει το προηγούμενο έργο Του ξανά μήτε το συνεχίζει. Διότι ο Θεός έχει τις αρχές Του στο έργο Του. Θέλει να ξεκινήσει νέο έργο όταν θέλει να φέρει την ανθρωπότητα σε ένα νέο στάδιο του έργου Του και όταν το έργο Του έχει εισέλθει σε κάποια ανώτερη φάση. Αν οι άνθρωποι συνεχίσουν να ενεργούν σύμφωνα με τα παλιά ρητά και τους κανονισμούς ή συνεχίσουν να είναι προσηλωμένοι σ’ αυτά, ο Θεός δε θα το τιμήσει ούτε θα το επαινέσει. Αυτό συμβαίνει επειδή έχει ήδη φέρει νέο έργο κι έχει εισέλθει σε μια νέα φάση του έργου Του. Όταν Αυτός ξεκινά νέο έργο, εμφανίζεται στην ανθρωπότητα με μια εντελώς νέα εικόνα, από μια εντελώς νέα σκοπιά και μ’ έναν εντελώς νέο τρόπο, έτσι ώστε οι άνθρωποι να δουν διαφορετικές πτυχές της διάθεσής Του και αυτού που Αυτός έχει και είναι. Αυτός είναι ένας από τους στόχους Του στο νέο Του έργο. Ο Θεός δεν προσκολλάται στα παλιά και δεν ακολουθεί την πεπατημένη οδό· όταν εργάζεται και μιλά, δεν είναι τόσο απαγορευτικό όσο το φαντάζονται οι άνθρωποι. Στον Θεό, τα πάντα είναι ελεύθερα και απελευθερωμένα, δεν υπάρχει απαγόρευση, δεν υπάρχουν περιορισμοί — αυτό που φέρνει στην ανθρωπότητα είναι όλο ελευθερία και απελευθέρωση. Είναι ένας ζωντανός Θεός, ένας Θεός που υπάρχει πραγματικά και αληθινά. Δεν είναι κάποια μαριονέτα ή κάποιο πήλινο γλυπτό και είναι τελείως διαφορετικός από τα είδωλα που φυλάσσουν σαν ιερά και λατρεύουν οι άνθρωποι. Είναι ζωντανός και φωτεινός, και αυτό που φέρνουν ο λόγος Του και το έργο Του στους ανθρώπους είναι όλο ζωή και φως, όλο ελευθερία και απελευθέρωση, επειδή Αυτός κρατά την αλήθεια, τη ζωή και την οδό — δεν Τον περιορίζει τίποτα σε κανένα μέρος του έργου Του. Ό,τι κι αν λένε οι άνθρωποι και όπως κι αν βλέπουν ή αξιολογούν το νέο Του έργο, Αυτός θα συνεχίσει να εκτελεί το έργο Του δίχως ενδοιασμούς. Δε θα ανησυχεί για τις αντιλήψεις κανενός ή για τις κατηγορίες εναντίον του έργου ή του λόγου Του, ούτε και για την έντονη αντίδραση και την αντίστασή τους στο νέο Του έργο. Ουδείς σε ολόκληρη την πλάση δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την ανθρώπινη λογική ή την ανθρώπινη φαντασία, γνώση και ηθική, για να μετρήσει ή να προσδιορίσει αυτό που κάνει ο Θεός και για να δυσφημίσει, να διαταράξει ή να υπονομεύσει το έργο Του. Δεν υπάρχει καμία απαγόρευση στο έργο Του και σε ό,τι κάνει, και αυτό δε θα περιορίζεται από κανέναν άνθρωπο, πράγμα ή αντικείμενο, ούτε και θα διαταράσσεται από καμιά εχθρική δύναμη. Στο νέο Του έργο, είναι ένας παντοτινά νικηφόρος Βασιλιάς, ενώ όλες οι εχθρικές δυνάμεις, όλες οι αιρέσεις και οι πλάνες της ανθρωπότητας, ποδοπατιούνται κάτω από το υποπόδιό Του. Όποιο νέο στάδιο του έργου Του κι αν εκτελεί, πρέπει να αναπτύσσεται και να επεκτείνεται μέσα από την ανθρωπότητα και πρέπει να εκτελείται ανεμπόδιστα σε ολόκληρο το σύμπαν, έως ότου ολοκληρωθεί το μέγα Του έργο. Αυτή είναι η παντοδυναμία και η σοφία του Θεού, όπως και η εξουσία και η δύναμή Του. Επομένως, ο Κύριος Ιησούς μπορούσε να βγει έξω στα φανερά και να εργαστεί το Σάββατο, επειδή στην καρδιά Του δεν υπήρχαν κανόνες, όπως και δεν υπήρχε καμιά γνώση ή διδαχή που να προήλθε από την ανθρωπότητα. Αυτό που Αυτός είχε, ήταν το νέο έργο του Θεού και ο τρόπος Του, και το έργο Του ήταν ο τρόπος να ελευθερώσει την ανθρωπότητα, να τους αποδεσμεύσει, να τους επιτρέψει να υπάρξουν στο φως και να τους επιτρέψει να ζήσουν. Εκείνοι που λατρεύουν είδωλα ή ψεύτικους θεούς, ζουν την κάθε μέρα δεσμευμένοι από τον Σατανά, περιορισμένοι από κάθε λογής κανόνες και ταμπού — σήμερα απαγορεύεται αυτό, αύριο κάτι άλλο — δεν έχουν καμία ελευθερία στις ζωές τους. Είναι σαν αλυσοδεμένοι φυλακισμένοι, δίχως χαρά. Τι αντιπροσωπεύει η «απαγόρευση;» Αντιπροσωπεύει περιορισμούς, δεσμά και κακό. Όταν ένας άνθρωπος λατρεύει κάποιο είδωλο, λατρεύει έναν ψεύτικο θεό, λατρεύει ένα κακό πνεύμα. Η απαγόρευση έρχεται μαζί μ’ αυτό. Δεν μπορείς να φας αυτό ή εκείνο, δεν μπορείς να βγεις έξω σήμερα, αύριο δεν μπορείς να ανάψεις τον φούρνο σου, την επομένη δεν μπορείς να μετακομίσεις σε νέο σπίτι, πρέπει να επιλέγονται συγκεκριμένες ημέρες για γάμους και κηδείες, ακόμη και για τη γέννηση ενός παιδιού. Πώς ονομάζεται αυτό; Αυτό ονομάζεται απαγόρευση· είναι η σκλαβιά της ανθρωπότητας, ενώ τα δεσμά του Σατανά και των κακών πνευμάτων τους ελέγχουν και περιορίζουν τις καρδιές και τα σώματά τους. Υπάρχουν αυτές οι απαγορεύσεις με τον Θεό; Όταν μιλάς για την αγιοσύνη του Θεού, πρέπει πρώτα να σκεφτείς αυτό: Με τον Θεό, δεν υπάρχουν απαγορεύσεις. Ο Θεός έχει αρχές στον λόγο και στο έργο Του, αλλά όχι απαγορεύσεις, επειδή ο Θεός ο ίδιος είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή.
Τώρα, ας εξετάσουμε την επόμενη περικοπή: «Σας λέγω δε ότι εδώ είναι κάποιος μεγαλήτερος του ιερού. Εάν όμως εγνωρίζετε τι είναι Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν, δεν ηθέλετε καταδικάσει τους αθώους. Διότι ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου» (Μτ. 12, 6-8). Σε τι αναφέρεται το «ιερό» εδώ; Για να το θέσουμε απλά, το «ιερό» αναφέρεται σε ένα μεγαλοπρεπές, ψηλό κτίριο και, κατά την Εποχή του Νόμου, το ιερό ήταν μέρος για να λατρεύουν οι ιερείς τον Θεό. Όταν ο Κύριος Ιησούς είπε «εδώ είναι κάποιος μεγαλήτερος του ιερού», σε ποιον αναφερόταν το «κάποιος;» Προφανώς, το «κάποιος» είναι ο Κύριος Ιησούς στη σάρκα, γιατί μόνο Αυτός ήταν μεγαλύτερος του ιερού. Τι έλεγαν τα λόγια αυτά στους ανθρώπους; Έλεγαν στους ανθρώπους να βγουν από το ιερό — ο Θεός είχε ήδη βγει και δεν εργαζόταν πια μέσα σ’ αυτό, επομένως οι άνθρωποι έπρεπε να αναζητήσουν τ’ αχνάρια του Θεού έξω από το ιερό και να ακολουθήσουν τα βήματά Του στο νέο Του έργο. Το υπόβαθρο αυτού που είπε ο Κύριος Ιησούς ήταν πως, υπό τον νόμο, οι άνθρωποι είχαν καταλήξει να βλέπουν το ιερό σαν κάτι μεγαλύτερο από τον Θεό τον ίδιο. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι λάτρευαν το ιερό αντί να λατρεύουν τον Θεό, έτσι, ο Κύριος Ιησούς τους προειδοποίησε να μη λατρεύουν είδωλα, αλλά να λατρεύουν τον Θεό γιατί είναι υπέρτατος. Έτσι, είπε: «Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν». Είναι εμφανές πως, στα μάτια του Κυρίου Ιησού, οι περισσότεροι άνθρωποι υπό τον νόμο δε λάτρευαν πια τον Ιεχωβά, απλώς εκτελούσαν τη διαδικασία της θυσίας, και ο Κύριος Ιησούς προσδιόρισε πως η διαδικασία αυτή ήταν ειδωλολατρία. Οι ειδωλολάτρες αυτοί, έβλεπαν το ιερό σαν κάτι μεγαλύτερο και ανώτερο από τον Θεό. Στις καρδιές τους υπήρχε μόνο το ιερό, όχι ο Θεός, επομένως, αν έχαναν το ιερό, θα έχαναν τον τόπο της κατοίκησής τους. Χωρίς το ιερό, δεν είχαν πού να λατρεύουν και δεν μπορούσαν να προσφέρουν τις θυσίες τους. Ο υποτιθέμενος τόπος της κατοίκησής τους ήταν ο τόπος όπου δραστηριοποιούνταν υπό το πρόσχημα της λατρείας του Ιεχωβά Θεού που τους επέτρεπε να παραμένουν στο ιερό και να διεκπεραιώνουν τις δικές τους υποθέσεις. Η υποτιθέμενη προσφορά θυσιών γινόταν απλώς για να πραγματοποιούν τις προσωπικές τους επαίσχυντες δοσοληψίες υπό το πρόσχημα της εκτέλεσης της υπηρεσίας τους στο ιερό. Αυτός ήταν ο λόγος που οι άνθρωποι της εποχής έβλεπαν το ιερό σαν κάτι μεγαλύτερο από τον Θεό. Επειδή χρησιμοποιούσαν το ιερό σαν κάλυψη και τις θυσίες σαν πρόσχημα για να εξαπατούν τους ανθρώπους και τον Θεό, ο Κύριος Ιησούς το είπε αυτό για να προειδοποιήσει τους ανθρώπους. …
Στη συνέχεια, ας ρίξουμε μια ματιά στο τελευταίο εδάφιο της Γραφικής αυτής περικοπής: «Διότι ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου». Υπάρχει πρακτική πλευρά σ’ αυτό το εδάφιο; Μπορείτε να δείτε την πρακτική πλευρά της; Όλα όσα λέει ο Θεός πηγάζουν από την καρδιά Του, επομένως, γιατί το είπε αυτό; Πώς το καταλαβαίνετε; Μπορεί να κατανοείτε το νόημα του εδαφίου τώρα, ωστόσο, εκείνη την εποχή, λίγοι άνθρωποι το κατανοούσαν, γιατί η ανθρωπότητα είχε μόλις βγει από την Εποχή του Νόμου. Για εκείνους, η μη τήρηση του Σαββάτου ήταν κάτι εξαιρετικά δύσκολο, πόσο μάλλον η κατανόηση του τι είναι ένα αληθινό Σάββατο.
Το εδάφιο «ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου» δείχνει στους ανθρώπους πως τα πάντα του Θεού είναι άυλα και πως, ενώ ο Θεός μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις υλικές σου ανάγκες, όταν έχουν καλυφθεί όλες οι υλικές σου ανάγκες, μπορεί η ικανοποίηση από τέτοια πράγματα να αντικαταστήσει την επιδίωξή σου για την αλήθεια; Αυτό είναι προφανώς αδύνατον! Η διάθεση του Θεού και αυτό που Αυτός έχει και είναι, με τα οποία συναναστραφήκαμε, αποτελούν και τα δύο την αλήθεια. Δεν μπορεί να μετρηθεί με το βαρύ τίμημα των υλικών αντικειμένων, ούτε μπορεί η αξία της να υπολογισθεί σε χρήματα, γιατί δεν είναι υλικό αντικείμενο, και καλύπτει τις ανάγκες της καρδιάς του κάθε ανθρώπου. Για κάθε άνθρωπο, η αξία των άυλων αυτών αληθειών θα ‘πρεπε να ‘ναι μεγαλύτερη από την αξία οποιουδήποτε υλικού πράγματος που θεωρείς ωραίο, σωστά; Η δήλωση αυτή είναι κάτι στο οποίο πρέπει να σταθείτε. Το σημείο κλειδί σ’ αυτό που μόλις είπα είναι πως αυτό που έχει και είναι ο Θεός και τα πάντα στον Θεό είναι τα πιο σημαντικά πράγματα για κάθε άνθρωπο και δεν μπορούν να αντικατασταθούν από οποιοδήποτε υλικό αντικείμενο. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Όταν πεινάς, χρειάζεσαι φαγητό. Το φαγητό αυτό μπορεί να είναι σχετικά καλό ή σχετικά ελλιπές, αλλά, εφόσον χορτάσεις, το δυσάρεστο αίσθημα της πείνας δε θα υπάρχει πια — θα εξαφανιστεί. Μπορείς να καθίσεις εκεί ήσυχα και να ξεκουράσεις το σώμα σου. Η πείνα των ανθρώπων μπορεί να εξαλειφθεί με το φαγητό, ωστόσο, όταν ακολουθείς τον Θεό και νιώθεις πως δεν Τον κατανοείς καθόλου, πώς μπορείς να εξαλείψεις το κενό στην καρδιά σου; Μπορεί να εξαλειφθεί με φαγητό; Ή όταν ακολουθείς τον Θεό, αλλά δεν κατανοείς το θέλημά Του, τι μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να αντισταθμίσεις αυτήν την πείνα στην καρδιά σου; Κατά τη διαδικασία της εμπειρίας της σωτηρίας σου μέσα από τον Θεό, ενώ επιδιώκεις μια αλλαγή στη διάθεσή σου, αν δεν κατανοείς το θέλημά Του ή δε γνωρίζεις ποια είναι η αλήθεια κι αν δε γνωρίζεις τη διάθεση του Θεού, δεν αισθάνεσαι ιδιαίτερα άβολα; Δεν αισθάνεσαι μεγάλη πείνα και δίψα στην καρδιά σου; Τα αισθήματα αυτά, δε σε αποτρέπουν απ’ το να βρεις ηρεμία στην καρδιά σου; Επομένως, πώς μπορείς να αντισταθμίσεις αυτήν την πείνα στην καρδιά σου; Υπάρχει τρόπος να την εξαλείψεις; Μερικοί άνθρωποι πηγαίνουν για ψώνια, μερικοί εκμυστηρεύονται στους φίλους τους, μερικοί το ρίχνουν στον ύπνο, ενώ άλλοι διαβάζουν τον λόγο του Θεού ή εργάζονται πιο σκληρά και καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια για να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους. Μπορούν τα πράγματα αυτά να εξαλείψουν τις πραγματικές σου δυσκολίες; Όλοι σας κατανοείτε πλήρως αυτά τα είδη πρακτικών. Όταν νιώθεις ανήμπορος, όταν νιώθεις την έντονη επιθυμία να λάβεις διαφώτιση από τον Θεό για να σου επιτρέψει να γνωρίσεις την πραγματικότητα της αλήθειας και το θέλημά Του, τι χρειάζεσαι πιο πολύ; Αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι κάποιο πλήρες γεύμα, ούτε μερικά ευγενικά λόγια. Ακόμη περισσότερο, δεν είναι οι εφήμερες ανέσεις και η ικανοποίηση της σάρκας. Αυτό που χρειάζεσαι είναι να σου πει ο Θεός ευθέως και ξεκάθαρα τι πρέπει να κάνεις και πώς πρέπει να το κάνεις· να σου πει ξεκάθαρα ποια είναι η αλήθεια. Αφού το έχεις κατανοήσεις αυτό, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, δε νιώθεις περισσότερο ικανοποιημένος στην καρδιά σου από όσο θα ένιωθες μετά από ένα καλό γεύμα; Όταν η καρδιά σου είναι ικανοποιημένη, δεν αποκτά η καρδιά σου και όλο το άτομό σου πραγματική ηρεμία; Μέσω της αναλογίας και της ανάλυσης αυτής, καταλαβαίνετε πλέον γιατί ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το εδάφιο «ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου;» Το νόημά του είναι πως αυτό που εκπορεύεται από τον Θεό, αυτό που Αυτός έχει και είναι, και τα πάντα Του, είναι μεγαλύτερα από καθετί άλλο, συμπεριλαμβανομένου και του πράγματος ή του ατόμου που κάποτε πίστευες ότι ήταν ό,τι πιο πολύτιμο για σένα. Δηλαδή, αν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να λάβει λόγο από το στόμα του Θεού ή δεν κατανοεί το θέλημά Του, τότε δεν μπορεί να βρει ηρεμία. Στις μελλοντικές σας εμπειρίες, θα καταλάβετε γιατί ήθελα να δείτε αυτήν την περικοπή σήμερα· είναι κάτι πολύ σημαντικό. Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι αλήθεια και φως. Για τους ανθρώπους, η αλήθεια είναι κάτι που δεν μπορούν να στερούνται στη ζωή τους και κάτι που ποτέ δεν μπορεί να τους λείπει· μπορείς ακόμα να πεις πως είναι το σημαντικότερο πράγμα. Παρόλο που δεν μπορείς να τη δεις ή να την αγγίξεις, η σημασία της για εσένα δεν μπορεί να αγνοηθεί· είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να φέρει ηρεμία στην καρδιά σου.