Στίχοι της Βίβλου για παραπομπή:
«Διότι έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού» (1Πέτ. 4:17)·
«Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν και τον καθήμενον επ' αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός, και δεν ευρέθη τόπος δι' αυτά. Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός» (Αποκ. 20:11-15).
Σχετικά λόγια του Θεού:
Η «κρίση» που αναφέρθηκε στους προηγούμενους λόγους – κρίση που θα ξεκινήσει στον οίκο του Θεού – αναφέρεται στην κρίση που ασκεί ο Θεός σήμερα σε εκείνους που έρχονται μπροστά στον θρόνο Του τις έσχατες ημέρες. Ίσως υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν σε τέτοιες υπερφυσικές φαντασιώσεις πως, όταν έρθουν οι έσχατες ημέρες, ο Θεός θα στήσει ένα μεγάλο τραπέζι στους ουρανούς, πάνω στο οποίο θα απλωθεί ένα λευκό τραπεζομάντηλο και, στη συνέχεια, καθισμένος σε έναν μεγάλο θρόνο με όλους τους ανθρώπους γονατιστούς στο έδαφος, Εκείνος θα αποκαλύψει τις αμαρτίες κάθε ανθρώπου, κι έτσι θα καθορίσει ποιοι θα ανέλθουν στον παράδεισο ή θα σταλούν κάτω, στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού. Ανεξαρτήτως από τις ανθρώπινες φαντασιώσεις, η ουσία του έργου του Θεού δεν μπορεί να αλλάξει. Οι φαντασιώσεις του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο παρά κατασκευάσματα των σκέψεων του, και προέρχονται από το μυαλό του, συνοψισμένες και συναρμολογημένες από όσα έχει δει και έχει ακούσει. Γι’ αυτό και λέω, όσο λαμπρές και να είναι οι επινοημένες αυτές εικόνες, δεν παύουν να είναι απλές ζωγραφιές, και δεν είναι ικανές να αντικαταστήσουν το σχέδιο του έργου του Θεού. Εξάλλου, τον άνθρωπο τον έχει διαφθείρει ο Σατανάς, οπότε πώς μπορεί να αντιληφθεί τις σκέψεις του Θεού; Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το έργο της κρίσης του Θεού ως κάτι ιδιαιτέρως φανταστικό. Θεωρεί πως από τη στιγμή που ο ίδιος ο Θεός επιτελεί το έργο της κρίσης, τότε θα πρέπει αυτό να είναι τεράστιας κλίμακας και ακατανόητο για τους θνητούς, και πρέπει να αντηχεί μέσα από τους ουρανούς και να σείει τη γη· διαφορετικά, πώς θα μπορούσε να είναι το έργο της κρίσης του Θεού; Πιστεύει ότι, εφόσον αυτό είναι το έργο της κρίσης, τότε ο Θεός θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα επιβλητικός και μεγαλοπρεπής ενόσω εργάζεται, και πως όσοι κρίνονται, θα πρέπει να ουρλιάζουν με δάκρυα στα μάτια, γονατιστοί, ικετεύοντας για έλεος. Μία τέτοια σκηνή πρέπει να αποτελεί ένα εντυπωσιακό θέαμα και να είναι βαθιά συναρπαστική… Όλοι φαντάζονται το έργο της κρίσης του Θεού ως κάτι ασυνήθιστα υπέροχο. Γνωρίζεις, ωστόσο, πως ο Θεός έχει ξεκινήσει το έργο της κρίσης ανάμεσα στους ανθρώπους εδώ και πολύ καιρό, ενώ εσύ κούρνιαζες γαλήνιος στην αγκαλιά της λήθης; Πως ο καιρός που θεωρείς πως ξεκινά επίσημα η κρίση του Θεού, είναι ήδη ο καιρός για τον Θεό να φτιάξει εκ νέου τον ουρανό και τη γη; Ίσως τότε να έχεις καταλάβει μονάχα το νόημα της ζωής, αλλά το ανελέητο έργο της τιμωρίας του Θεού θα σε στείλει, ενώ θα κοιμάσαι ακόμα βαθιά, στην κόλαση. Μονάχα τότε θα συνειδητοποιήσεις ξαφνικά πως το έργο της κρίσης του Θεού έχει ήδη ολοκληρωθεί.
από «Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Τις έσχατες ημέρες, ο Χριστός χρησιμοποιεί μια ποικιλία από αλήθειες για να διδάξει τον άνθρωπο, να εκθέσει την ουσία του ανθρώπου και να αναλύσει τα λόγια και τις πράξεις του. Αυτά τα λόγια εμπεριέχουν διάφορες αλήθειες, όπως το καθήκον του ανθρώπου, πώς θα πρέπει να υπακούει τον Θεό, πώς θα πρέπει να είναι πιστός σ’ Εκείνον, πώς οφείλει να βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τη σοφία και τη διάθεση του Θεού, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται στην ουσία του ανθρώπου και στη διεφθαρμένη διάθεσή του. Συγκεκριμένα, αυτά τα λόγια που εκθέτουν το πώς ο άνθρωπος αποστρέφεται τον Θεό, λέγονται σε σχέση με το πώς ο άνθρωπος αποτελεί ενσάρκωση του Σατανά και μια εχθρική δύναμη απέναντι στον Θεό. Αναλαμβάνοντας το έργο της κρίσης Του, ο Θεός δεν καθιστά απλώς σαφή τη φύση του ανθρώπου με λίγα μόνο λόγια· εκθέτει, αντιμετωπίζει και κλαδεύει μακροπρόθεσμα. Αυτές οι μέθοδοι έκθεσης, αντιμετώπισης και κλαδέματος δεν μπορούν να αντικατασταθούν με συνηθισμένα λόγια, αλλά με την αλήθεια, την οποία ο άνθρωπος δεν κατέχει καθόλου. Μονάχα τέτοιου είδους μέθοδοι θεωρούνται ως κρίση· μόνο μέσω μιας τέτοιας κρίσης μπορεί ο άνθρωπος να υποταχθεί και να πειστεί πλήρως να είναι υποταγμένος στον Θεό και, επιπλέον, να αποκτήσει αληθινή γνώση του Θεού. Αυτό που αποφέρει το έργο της κρίσης, είναι η κατανόηση του ανθρώπου για το αληθινό πρόσωπο του Θεού και η αλήθεια για τη δική του παρακοή. Το έργο της κρίσης δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κατανοήσει μεγάλο μέρος από το θέλημα του Θεού, τον σκοπό του έργου του Θεού, και τα μυστήρια που παραμένουν ακατανόητα γι’ αυτόν. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αναγνωρίσει και να μάθει την διεφθαρμένη ουσία του και τις ρίζες της διαφθοράς του, καθώς επίσης και να ανακαλύψει την ασχήμια του. Αυτές οι επιδράσεις προκαλούνται από το έργο της κρίσης, διότι η ουσία αυτού του έργου είναι στην πραγματικότητα το έργο του ανοίγματος της αλήθειας, της οδού και της ζωής του Θεού σε όλους όσοι πιστεύουν σ’ Εκείνον. Αυτό το έργο είναι το έργο της κρίσης που επιτελεί ο Θεός.
από «Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Παρά το γεγονός ότι ο Θεός είναι σιωπηλός και δεν έχει φανερωθεί ποτέ ενώπιόν μας, το έργο Του δεν έχει σταματήσει ποτέ. Ερευνεί όλες τις χώρες και εξουσιάζει τα πάντα, ενώ παρακολουθεί τα λόγια και τις πράξεις των ανθρώπων. Εφαρμόζει τη διαχείρισή Του σταδιακά και κατά το σχέδιό Του, το οποίο προχωρά αθόρυβα, χωρίς δραματικές εντυπώσεις, εντούτοις τα βήματά Του πλησιάζουν όλο και πιο πολύ προς την ανθρωπότητα και η θέση της κρίσης Του διαμορφώνεται στο σύμπαν με την ταχύτητα του φωτός, ενώ ακολουθεί άμεσα η κάθοδος του θρόνου Του ανάμεσά μας. Τι μεγαλοπρεπής σκηνή είναι αυτή, τι επιβλητική και βλοσυρή εικόνα. Ως περιστέρι και ως βρυχώμενος λέοντας, το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται ανάμεσα σε όλους μας. Είναι σοφός, είναι δίκαιος και μεγαλοπρεπής, καταφθάνει ανάμεσά μας αθόρυβα, έχοντας εξουσία, γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία. Κανείς δεν συνειδητοποιεί την έλευσή Του, κανείς δεν χαιρετίζει την άφιξή του, και πολύ περισσότερο, κανείς δεν γνωρίζει όλα όσα θα πράξει. Η ζωή του ανθρώπου παραμένει ίδια. Το ίδιο κι η καρδιά του και η ζωή κυλάει όπως συνήθως. Ο Θεός ζει ανάμεσά μας σαν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, σαν ο πιο ασήμαντος ακόλουθος και απλός πιστός. Επιδιώκει τους δικούς Του σκοπούς, τους δικούς Του στόχους και, επιπλέον, έχει θεϊκή φύση που δεν κατέχουν οι απλοί άνθρωποι. Κανείς δεν έχει παρατηρήσει την ύπαρξη της θεϊκής φύσης Του και κανείς δεν έχει αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ της ουσίας Του και της ουσίας του ανθρώπου.
από «Ιδού η εμφάνιση του Θεού με την κρίση και την παίδευσή Του» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Μερικοί πιστεύουν ότι ο Θεός μπορεί κάποια στιγμή να έρθει στη γη και να εμφανιστεί στον άνθρωπο, οπότε και θα κρίνει προσωπικά ολόκληρη την ανθρωπότητα, εξετάζοντας όλους έναν προς έναν, χωρίς να παραλειφθεί κανείς. Αυτοί που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο δεν γνωρίζουν αυτό το στάδιο του έργου της ενσάρκωσης. Ο Θεός δεν κρίνει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και δεν δοκιμάζει τον καθένα ξεχωριστά. Αν έπραττε έτσι, δεν θα ήταν το έργο της κρίσης. Μήπως η διαφθορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν είναι η ίδια; Δεν είναι η ουσία του ανθρώπου η ίδια; Αυτό που κρίνεται είναι η διεφθαρμένη ουσία της ανθρωπότητας, η ουσία του ανθρώπου που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά κι όλες οι αμαρτίες του ανθρώπου. Ο Θεός δεν κρίνει τα μηδαμινά και ασήμαντα λάθη του ανθρώπου. Το έργο της κρίσης είναι αντιπροσωπευτικό και δεν εκτελείται ειδικά για ένα συγκεκριμένο άτομο. Αντίθετα, είναι έργο στο οποίο μια ομάδα ανθρώπων κρίνεται, προκειμένου να εκπροσωπήσει την κρίση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με την προσωπική εκτέλεση του έργου Του σε μια ομάδα ανθρώπων, ο ενσαρκωμένος Θεός χρησιμοποιεί το έργο Του για να αντιπροσωπεύσει το έργο ολόκληρης της ανθρωπότητας, το οποίο μετά σταδιακά εξαπλώνεται. Το έργο της κρίσης είναι επίσης έτσι. Ο Θεός δεν κρίνει ένα συγκεκριμένο είδος ατόμου ή μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, αλλά κρίνει την αδικία ολόκληρης της ανθρωπότητας — η εναντίωση του ανθρώπου προς τον Θεό, για παράδειγμα, ή η έλλειψη φόβου Θεού από πλευράς του ανθρώπου ή η διατάραξη του έργου του Θεού και ούτω καθεξής. Αυτό που κρίνεται είναι η ουσία της εναντίωσης της ανθρωπότητας στον Θεό κι αυτό το έργο είναι το έργο της κατάκτησης των έσχατων ημερών. Το έργο και ο λόγος του ενσαρκωμένου Θεού που μαρτυρείται από τον άνθρωπο είναι το έργο της κρίσης ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου κατά τις έσχατες ημέρες, που συνέλαβε ο άνθρωπος στο παρελθόν. Το έργο που γίνεται σήμερα από τον ενσαρκωμένο Θεό είναι ακριβώς η κρίση μπροστά στον μεγάλο λευκό θρόνο. Ο ενσαρκωμένος Θεός του σήμερα είναι ο Θεός που κρίνει το σύνολο της ανθρωπότητας κατά τις έσχατες ημέρες. Αυτή η ενσάρκωση και το έργο Του, ο λόγος και όλη η διάθεσή Του είναι η ολότητά Του. Αν και το εύρος του έργου Του είναι περιορισμένο και δεν αφορά άμεσα ολόκληρο το σύμπαν, η ουσία του έργου της κρίσης είναι η άμεση κρίση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Δεν είναι έργο που επιτελείται μόνο για την Κίνα ή για ένα μικρό αριθμό ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια του έργου του ενσαρκωμένου Θεού, αν και το εύρος αυτού του έργου δεν αφορά ολόκληρο το σύμπαν, αντιπροσωπεύει το έργο ολόκληρου του σύμπαντος, κι αφού ολοκληρώσει το έργο μέσα στο πεδίο εργασίας της ενσάρκωσής Του, θα επεκτείνει αυτό το έργο αμέσως σε ολόκληρο το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο που το ευαγγέλιο του Ιησού εξαπλώθηκε σε όλο το σύμπαν μετά την ανάσταση και την ανάληψή Του. Ανεξάρτητα από το αν είναι το έργο του Πνεύματος ή το έργο της σάρκας, είναι έργο που διεξάγεται μέσα σε ένα περιορισμένο πεδίο, αλλά αντιπροσωπεύει το έργο ολόκληρου του σύμπαντος. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός παρουσιάζεται για να κάνει το έργο Του χρησιμοποιώντας την ενσαρκωμένη Του ταυτότητα, κι ο ενσαρκωμένος Θεός είναι ο Θεός που κρίνει τον άνθρωπο ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου. Ανεξάρτητα από το αν είναι το Πνεύμα ή η σάρκα, Αυτός που επιτελεί το έργο της κρίσης είναι ο Θεός που κρίνει την ανθρωπότητα κατά τις έσχατες ημέρες. Αυτό ορίζεται με βάση το έργο Του και δεν ορίζεται σύμφωνα με την εξωτερική Του εμφάνιση ή με διάφορους άλλους παράγοντες.
από «Η διεφθαρμένη ανθρωπότητα έχει περισσότερο ανάγκη τη σωτηρία του ενσαρκωμένου Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Το τρέχον έργο της κατάκτησης αποσκοπεί να καταστήσει προφανές ποιο θα είναι το τέλος του ανθρώπου. Γιατί λέω ότι η παίδευση και η κρίση του σήμερα είναι η κρίση ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου των εσχάτων ημερών; Δεν το βλέπεις αυτό; Γιατί το έργο της κατάκτησης είναι το τελευταίο στάδιο; Δεν είναι ακριβώς για να δηλώσει το ποια κατάληξη θα έχει η κάθε τάξη ανθρώπων; Δεν είναι για να δώσει στον καθένα τη δυνατότητα, κατά την εξέλιξη του έργου της κατάκτησης μέσω της παίδευσης και της κρίσης, να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, ώστε να ταξινομηθεί σύμφωνα με το είδος του αργότερα; Αντί να λέγεται ότι πρόκειται για την κατάκτηση της ανθρωπότητας, ίσως είναι καλύτερα να λέγεται ότι δείχνει ποια θα είναι η κατάληξη της κάθε τάξης ανθρώπων. Δηλαδή, κρίνονται οι αμαρτίες τους κι έτσι, αναδεικνύονται οι διαφορετικές τάξεις, και βάσει αυτού αποφασίζεται αν είναι μοχθηροί ή δίκαιοι. Μετά το έργο της κατάκτησης ακολουθεί το έργο της επιβράβευσης των καλών και της τιμωρίας των μοχθηρών: Οι άνθρωποι που υπακούν πλήρως, δηλαδή εκείνοι που έχουν κατακτηθεί ολοσχερώς, θα τοποθετηθούν στο επόμενο στάδιο της διάδοσης του έργου σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Όσοι δεν έχουν κατακτηθεί, θα ριχτούν στο σκοτάδι και εκεί θα συναντήσουν την καταστροφή. Συνεπώς, οι άνθρωποι θα ταξινομηθούν σύμφωνα με το είδος τους, οι αμαρτωλοί θα πάνε με τους μοχθηρούς, για να μην ξαναδούν ποτέ το φως του ηλίου, ενώ οι δίκαιοι θα πάνε με τους καλούς, για να λάβουν το φως και να ζουν αιωνίως μέσα στο φως.
από «Η εσωτερική αλήθεια του έργου της κατάκτησης (1)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Όσοι υπακούουν στην αλήθεια και υποτάσσονται στο έργο του Θεού θα βρεθούν υπό τη σκέπη του ονόματος της δεύτερης ενσάρκωσης του Θεού, του Παντοδύναμου. Θα έχουν τη δυνατότητα να αποδεχτούν την προσωπική καθοδήγηση του Θεού, θα κερδίσουν περισσότερη και μεγαλύτερη αλήθεια και θα λάβουν την πραγματική ανθρώπινη ζωή. Θα έχουν το όραμα που δεν είχαν ποτέ στο παρελθόν οι άνθρωποι: «Και εστράφην να ίδω την φωνήν, ήτις ελάλησε μετ' εμού· και στραφείς είδον επτά λυχνίας χρυσάς, και εν μέσω των επτά λυχνιών είδον ένα όμοιον με υιόν ανθρώπου, ενδεδυμένον ποδήρη χιτώνα και περιεζωσμένον πλησίον των μαστών ζώνην χρυσήν. Η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες ήσαν λευκαί και ως μαλλίον λευκόν, ως χιών· και οι οφθαλμοί αυτού ως φλόξ πυρός, και οι πόδες αυτού όμοιοι με χαλκολίβανον, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών, και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί επτά αστέρας, και εκ του στόματος αυτού του εξήρχετο ρομφαία δίστομος οξεία, και η όψις αυτού έλαμπεν ως ο ήλιος λάμπει εν τη δυνάμει αυτού» (Αποκάλυψη 1:12-16). Αυτό το όραμα είναι η έκφραση ολόκληρης της διάθεσης του Θεού. Αυτή η έκφραση ολόκληρης της διάθεσής Του είναι, επίσης, η έκφραση του έργου του Θεού, όταν Αυτός ενσαρκωθεί αυτήν τη φορά. Μέσα στους χείμαρρους των παιδεμάτων και των κρίσεων, ο Υιός του ανθρώπου εκφράζει την εγγενή του διάθεση μέσα από λόγια, δίνοντας τη δυνατότητα σε όλους όσοι αποδέχονται την παίδευση και την κρίση του να δούν το πραγματικό πρόσωπο του Υιού του ανθρώπου, ένα πρόσωπο που αποτελεί πιστή απεικόνιση του προσώπου του Υιού του ανθρώπου που είδε ο Ιωάννης. (Φυσικά, όλα αυτά θα είναι αόρατα σε εκείνους που δεν αποδέχονται το έργο του Θεού στην Εποχή της Βασιλείας). Το πραγματικό πρόσωπο του Θεού δεν είναι δυνατόν να διατυπωθεί πλήρως χρησιμοποιώντας τον λόγο του ανθρώπου, οπότε ο Θεός χρησιμοποιεί την έκφραση της εγγενούς διάθεσής Του για να δείξει το πραγματικό πρόσωπό Του στον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι, όλοι όσοι έχουν βιώσει την εγγενή διάθεση του Υιού του ανθρώπου, έχουν δει το πραγματικό πρόσωπο του Υιού του ανθρώπου, καθώς ο Θεός είναι τόσο μεγάλος που είναι αδύνατον να διατυπωθεί πλήρως με τον λόγο του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος θα έχει βιώσει όλα τα στάδια του έργου του Θεού στην Εποχή της Βασιλείας, τότε θα γνωρίζει το πραγματικό νόημα των λόγων του Ιωάννη, όταν μιλούσε για τον Υιό του ανθρώπου ανάμεσα στις λυχνίες: «Η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες ήσαν λευκαί και ως μαλλίον λευκόν, ως χιών· και οι οφθαλμοί αυτού ως φλόξ πυρός, και οι πόδες αυτού όμοιοι με χαλκολίβανον, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών, και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί επτά αστέρας, και εκ του στόματος αυτού του εξήρχετο ρομφαία δίστομος οξεία, και η όψις αυτού έλαμπεν ως ο ήλιος λάμπει εν τη δυνάμει αυτού».
από τον Πρόλογο του βιβλίου «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Επόμενο：