Όπως όλοι γνωρίζουμε, μόνον αν υπηρετούμε τον Θεό ομόψυχα και ομόφωνα μπορούμε να επιτύχουμε την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και το έργο της εκκλησίας μπορεί να ευλογηθεί από τον Θεό. Διότι ο Κύριος Ιησούς μας είπε: «Ότι εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει εις αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 18:19).
Όταν όμως συντονίζουμε την υπηρεσία μας, ο Σατανάς προσπαθεί συνεχώς να τη διαταράξει. Χρησιμοποιεί πάντα τη διαφθορά και την επαναστατικότητά μας για να εκτελέσει τα πονηρά του τεχνάσματα, να παρενοχλεί, δηλαδή, και να υπονομεύει το έργο του Θεού. Στην επιφάνεια, ο συντονισμός των χριστιανών στην υπηρεσία φαίνεται να αποτελεί ζήτημα που αφορά τους εμπλεκόμενους. Όμως στον πνευματικό κόσμο, πρόκειται στην πραγματικότητα για μάχη. Εάν δεν καταλαβαίνουμε την αλήθεια, δεν θα είμαστε σε θέση να διαβλέπουμε τα τεχνάσματα του Σατανά, και συχνά θα μας χρησιμοποιεί, αλλά και θα μας ταλαιπωρεί και θα μας χλευάζει. Τότε θα είμαστε επιφυλακτικοί έναντι των άλλων και θα επιτιθέμεθα και θα υπονομεύουμε ο ένας τον άλλον. Στο τέλος, θα γίνουμε άσπονδοι εχθροί με τους συναδέλφους μας και δεν θα είμαστε σε θέση να εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας ομόφωνα. Εν αγνοία μας, θα έχουμε ξεγελαστεί από τα τεχνάσματα του Σατανά και θα έχουμε διαλύσει το έργο της εκκλησίας.
Επειδή συχνά δεν είμαστε σε θέση να διαβλέπουμε τα τεχνάσματα του Σατανά και έχουμε διεφθαρμένη σατανική διάθεση, συχνά δεν μπορούμε να αποφασίζουμε ομόφωνα με τους αδελφούς και τις αδελφές μας και να συντονιζόμαστε μαζί τους για να υπηρετήσουμε τον Κύριο. Μερικές φορές, όταν έχουμε διαφορετικές απόψεις, ιδέες ή αντιλήψεις από τους συναδέλφους μας, κυριαρχούμενοι από την αλαζονική μας φύση, επιμένουμε πάντοτε να μας ακούνε οι συνάδελφοί μας, με αποτέλεσμα όλοι να διατηρούμε τις απόψεις μας. Δημιουργούνται τριβές και αποξένωση και γινόμαστε οξύθυμοι, με εμμονές όσον αφορά το σωστό και το λάθος. Μερικές φορές, όταν οι συνάδελφοί μας και εμείς διαφέρουμε ως προς το διαμέτρημα και τα ταλέντα, υποτιμούμε εκείνους των οποίων το διαμέτρημα είναι κατώτερο από το δικό μας. Περιαυτολογούμε και κάνουμε το δικό μας, πράγμα το οποίο προκαλεί προβλήματα στην εκκλησία. Μερικές φορές, όταν αυτό που κάνουν οι συνάδελφοί μας θίγει την αξιοπρέπειά μας ή επηρεάζει τα προσωπικά μας συμφέροντα, δεν είμαστε πλέον τόσο ανεκτικοί και υπομονετικοί όσο πριν, αλλά τους επιτιθέμεθα ή τους βλάπτουμε για να προστατέψουμε τα συμφέροντά μας, κάτι το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να κολλά το έργο της εκκλησίας.
Εάν έχουμε αυτά τα προβλήματα συντονισμού με τους άλλους, θα εγκριθεί η υπηρεσία μας από τον Θεό; Το εδάφιο 2 του κεφαλαίου 2 της προς Φιλιππησίους Επιστολής αναφέρει: «Κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι και ομόφρονες». Το εδάφιο 3 του κεφαλαίου 3 του βιβλίου του Αμώς λέει: «Δύνανται δύο να περιπατήσωσιν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι;» Εάν υπάρχει ομοψυχία και ομοφωνία με τους συναδέλφους μας, μπορούμε να λάβουμε το έργο και την έγκριση του Θεού. Ωστόσο, εάν δεν συμφωνούμε, δεν μπορούμε να βαδίζουμε μαζί και θα είναι δύσκολο για εμάς να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Επομένως, αυτό το είδος υπηρεσίας δεν εγκρίνεται από τον Θεό.
Ποιες αρχές πρέπει, λοιπόν, να κατανοήσουμε εμείς οι Χριστιανοί, που θα μας βοηθήσουν να συντονιζόμαστε αρμονικά με τους άλλους;
Πρώτον, πρέπει να υπακούμε στην καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και στις αρχές της αλήθειας και να μην είμαστε ισχυρογνώμονες, ούτε να περιοριζόμαστε από τους άλλους
Είναι φυσιολογικό να έχουμε διαφορετικές απόψεις από τους άλλους όσον αφορά τα προβλήματα που προκύπτουν στο έργο της εκκλησίας, επειδή οι συνθήκες της ανατροφής μας, του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε και της εκπαίδευσης που λαμβάνουμε είναι διαφορετικές. Εάν απαιτούμε πάντοτε οι άλλοι να μας ακούνε, ή χρησιμοποιούμε το γόητρό μας για να τους υποτάξουμε, τότε δεν ενεργούμε σύμφωνα με την αγιοσύνη. Αν θέλουμε να υπηρετούμε τον Θεό κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στις προθέσεις Του, θα πρέπει να αναζητούμε τις αρχές της αλήθειας και όχι απλώς να ακούμε τι λένε οι άνθρωποι. Δεν θα πρέπει να ακολουθούμε τις οδούς των άλλων ή τη δική μας οδό, ούτε να περιοριζόμαστε από τη θέση, τη δύναμη, τη γνώση ή τη φήμη. Πρέπει να αναζητούμε τον λόγο του Θεού και να υποτασσόμαστε στην εξουσία των λόγων Του. Όπως είπε και ο Κύριος Ιησούς: «Έχετε πίστιν Θεού» (Μάρκ. 11:12). Όταν οι συνεργάτες μας, οι συνάδελφοί μας, οι ποιμένες ή οι πρεσβύτεροι μάς ζητούν να κάνουμε κάποια πράγματα που δεν είναι συμβατά με τον λόγο του Κυρίου Ιησού, δεν θα πρέπει να τους υπακούμε αλλά να υποτασσόμαστε στον λόγο του Κυρίου Ιησού. Αν αυτά που λένε συμφωνούν με τον λόγο του Κυρίου, τότε θα πρέπει να παραμερίσουμε τον εαυτό μας και να υπακούσουμε σε αυτά που προέρχονται από τον Θεό.
Όταν διατυπώνουμε διαφορετικές απόψεις για θέματα χωρίς νόημα, που δεν έχουν καμία σχέση με τις αρχές της εκκλησίας, μπορούμε να υποχωρούμε και να μην εμμένουμε στη θέση μας. Για παράδειγμα, δύο αδελφές στην εκκλησία μας που φιλοξενούσαν, διαφωνούσαν μερικές φορές ως προς το τι να μαγειρέψουν για τους αδελφούς και τις αδελφές. Στην πραγματικότητα, έχουν απλώς μια διαφορετική προσέγγιση που δεν αφορά καθόλου τις αρχές ή τα συμφέροντα της εκκλησίας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, εάν εμμένουμε στις απόψεις μας, τότε θεωρείται ότι αποκαλύπτεται η διεφθαρμένη μας διάθεση. Μετά, ήταν και οι δύο πρόθυμες να βάλουν το εγώ τους στην άκρη και έτσι η αποξένωση μεταξύ τους εξαφανίστηκε και μπορούσαν να συντονίζονται αρμονικά η μία με την άλλη.
Επιπλέον, πρέπει να μάθουμε να υπακούμε στη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Για παράδειγμα, όταν δεν έχουμε ιδέα πώς να χειριστούμε ένα θέμα που συναντάμε, πρέπει να προσευχόμαστε και να αναζητούμε τον Κύριο. Μετά από αυτό, αν και μπορεί να μην σκεφτόμαστε συνειδητά τι θα κάνουμε, θα έχουμε ξαφνικά ένα μονοπάτι να ακολουθήσουμε που θα θεωρούμε σχετικά κατάλληλο και θα νιώσουμε ελαφρυμένοι. Στην περίπτωση αυτή, μας καθοδηγεί το Άγιο Πνεύμα και πρέπει να ακολουθήσουμε την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Ακριβώς όπως αναφέρεται στο εδάφιο 5 του κεφαλαίου 8 της προς Ρωμαίους επιστολής: «Οι δε κατά το πνεύμα τα του πνεύματος». Επιπλέον, μερικές φορές έχουμε κάποια διαφωνία με τους συναδέλφους μας. Πιστεύουμε αρχικά ότι η ιδέα μας είναι καλύτερη από των συναδέλφων μας, έχουμε όμως και ένα αόριστο συναίσθημα στην καρδιά ότι δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικά ισχυρογνώμονες, αλλά να εξετάσουμε πρώτα την πρότασή τους, και νιώθουμε άνετα όταν έχουμε αυτό το συναίσθημα. Αφού ακολουθήσουμε την καθοδήγηση μέσα μας, διαπιστώνουμε ότι η πρόταση των συναδέλφων μας είναι πραγματικά καλή και ωφελεί περισσότερο το έργο της εκκλησίας. Τότε μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι το αόριστο συναίσθημα προέρχεται από την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και ότι είναι κρίσιμης σημασίας για μας να ακολουθούμε την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος.
Δεύτερον, δεν πρέπει να προσπαθούμε να επικρατήσουμε επί των άλλων, αλλά να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον
Γράφει στην προς Φιλιππησίους Επιστολή 2:3-4: «Μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων». Αυτά τα εδάφια δείχνουν ότι τρόπος ζωής των χριστιανών δεν πρέπει να είναι ο αγώνας για τη φήμη και το κέρδος. Πρέπει να είμαστε ταπεινοί, δεν πρέπει να είμαστε εγωιστές, αλλά να είμαστε πιο προσεκτικοί απέναντι στους άλλους. Ωστόσο, επειδή έχουμε αλαζονική φύση, πάντοτε θέλουμε να επιδειχθούμε και είναι εύκολο να υποτιμούμε άθελά μας τους άλλους, να παίρνουμε τα εύσημα οι ίδιοι και να χρεώνουμε την ευθύνη σε άλλους όταν συμβαίνουν λάθη στο έργο της εκκλησίας. Αυτό οδηγεί σε μη αρμονικό συντονισμό μεταξύ των άλλων και εμάς. Αν μπορούμε να αλλάξουμε τις απόψεις μας ως προς το τι πρέπει να επιδιώκουμε, όπως λένε τα εδάφια αυτά, και να μην προσπαθούμε άλλο να κάνουμε επίδειξη, αλλά να είμαστε ταπεινοί, να βλέπουμε τα δυνατά σημεία των άλλων και να μαθαίνουμε από αυτά, τότε δεν θα είμαστε τυφλά υπερόπτες, αλλά θα είμαστε φυσικά σε θέση να συντονιζόμαστε αρμονικά με τους άλλους.
Επιπλέον, πρέπει να γνωρίζουμε ότι κάθε καθήκον στο έργο της εκκλησίας πρέπει να ολοκληρώνεται με αρμονικό συντονισμό μεταξύ των αδελφών και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτελέσει ένα μεμονωμένο άτομο. Μόνο μέσω συνεργατικής προσπάθειας μπορεί η εκκλησία να επιτύχει καλύτερα αποτελέσματα στο έργο της. Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν είναι παντογνώστης, και ο καθένας έχει πολλές αδυναμίες και ελλείψεις. Εάν υπηρετούμε το Θεό με βάση τις ατομικές μας ικανότητες, δεν είναι εύκολο να καταστήσουμε το έργο της εκκλησίας πλήρως αποτελεσματικό και μερικές φορές προκαλούμε ακόμη και αποκλίσεις στο έργο και το ζημιώνουμε. Εάν συντονιζόμαστε με τους αδελφούς και τις αδελφές στην υπηρεσία, μπορούμε να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο σε διαφορετικό βαθμό και έτσι να αποφεύγουμε κάποια λάθη. Όπως λέει και το εδάφιο 12 του κεφαλαίου 12 της 1ης προς Κορινθίους επιστολής: «Διότι καθώς το σώμα είναι εν και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός». Κάθε ένας από εμάς είναι μέλος, άρα μόνο μέσω του συντονισμού μας μπορούμε να ολοκληρώσουμε αυτό που μας εμπιστεύεται ο Θεός. Όπως και στην Εποχή του Νόμου, ο Ιεχωβά Θεός ζήτησε από τον Μωυσή να οδηγήσει τους Ισραηλίτες έξω από την Αίγυπτο. Ωστόσο, ο Μωυσής δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την εντολή του Θεού ανεξάρτητα εξαιτίας του αδέξιου λόγου του. Επομένως, ο Θεός ανύψωσε τον Ααρών για να γίνει η φωνή του Μωυσή. Εκτελούσαν ο καθένας τα καθήκοντά του, συντονίζονταν μεταξύ τους και τελικά οδήγησαν τους Ισραηλίτες έξω από την Αίγυπτο και ολοκλήρωσαν την εντολή του Θεού. Ομοίως, σήμερα η εκκλησία φροντίζει να συντονιζόμαστε ο ένας με τον άλλο στην υπηρεσία, ώστε η εκκλησία να μπορεί να επιτυγχάνει καλύτερα αποτελέσματα στο έργο της. Επομένως, δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο τις ελλείψεις στους συναδέλφους μας, να τους υποτιμούμε ή να τους πληγώνουμε. Θα πρέπει να εξετάζουμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και να θεωρούμε τους συναδέλφους μας βοηθούς μας. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να επιλυθούν τα προβλήματα της εκκλησίας και θα έχουμε αρμονική συνεργασία με τους άλλους. Κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά επωφελές για το έργο της εκκλησίας και την ανάπτυξη και των δύο πλευρών στη ζωή.
Τρίτον, πρέπει να εργαζόμαστε για έναν κοινό στόχο και να φροντίζουμε και να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον στο πνεύμα
Γράφει στην προς Φιλιππησίους επιστολή 2:1-2: «Εάν λοιπόν υπάρχη τις παρηγορία εν Χριστώ ή τις παραμυθία αγάπης, ή τις κοινωνία Πνεύματος ή σπλάγχνα τινά και οικτιρμοί, κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι και ομόφρονες». Το εδάφιο 3 του κεφαλαίου 4 της προς Εφεσίους επιστολής αναφέρει: «Σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης». Από αυτά τα εδάφια, μπορούμε να δούμε ότι αν εμείς οι Χριστιανοί θέλουμε να έχουμε αρμονική συνεργασία μεταξύ μας, πρέπει να έχουμε κοινό στόχο, να ομονοούμε και να ερχόμαστε σε συμφωνία για να ολοκληρώσουμε την εντολή του Θεού. Τότε, ανεξάρτητα από τις διαφορές ή τις συγκρούσεις ανάμεσά μας, όλοι θα σκεφτόμαστε με ποιον τρόπο πρέπει να κάνουμε τα πράγματα ώστε να ικανοποιήσουμε το θέλημα του Θεού, δεν θα εμμένουμε πλέον στις απόψεις μας αλλά, αντίθετα, θα παραμερίζουμε τα προσωπικά μας συμφέροντα και σχέδια. Τότε, θα έχουμε επιτύχει την ενότητα.
Εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να είμαστε ένα, εξωτερικά και εσωτερικά. Μερικές φορές, εξωτερικά, δεν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ μας. Όμως εσωτερικά, δεν αγαπάμε, δεν φροντίζουμε ή δεν βοηθούμε ο ένας τον άλλον καθόλου, και έτσι δεν υπάρχει σιωπηρή συμφωνία στο πνεύμα. Ο καθένας μας φροντίζει μόνο τις δικές του υποθέσεις. Δεν υπάρχει πραγματική ένωση. Εκδηλώσεις μιας πραγματικής ένωσης είναι οι εξής: διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν πραγματικά προβλήματα στην εκκλησία ή ότι αδελφοί και αδελφές αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες και αισθάνονται αρνητικά και αδύναμα, όλοι επιδιώκουν και προσεύχονται ομόψυχα και ομόφωνα. Εάν κάποιος συνάδελφος κάνει ένα λάθος στη δουλειά του, συνειδητοποιούμε ότι όχι μόνο αυτός αλλά και όλοι οι άλλοι είμαστε υπεύθυνοι για την αντιμετώπισή του επειδή αφορά το έργο της εκκλησίας, και τότε προσπαθούμε να κατανοήσουμε καθαρά το πρόβλημα και να ψάξουμε μαζί τη λύση. Όταν κάποιος συναντά δυσκολίες, τον βοηθούμε με καρδιά γεμάτη αγάπη και κοιτάμε προς τον Θεό και αναζητούμε τη λύση μαζί. Αν κερδίσουμε διαφώτιση και φώτιση από τον λόγο του Θεού, συναναστρεφόμαστε και τη μοιραζόμαστε ο ένας με τον άλλο, ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε την πνευματική ζωή του άλλου να αναπτυχθεί. Αν διαπιστώσουμε ότι κάποιες ενέργειες των συναδέλφων μας δεν συνάδουν με το θέλημα του Κυρίου, δεν φοβόμαστε μήπως τους προσβάλουμε αλλά, αντίθετα, τους θέτουμε τα ζητήματα, τα οποία δεν είναι μόνο χρήσιμα για αυτούς, αλλά και τους δίνουν ένα μάθημα και τους προειδοποιούν με βάση αυτά τα θέματα… Αυτή είναι η αληθινή και αμοιβαία αγάπη στο πνεύμα μεταξύ των χριστιανών. Το να είμαστε ένα, όπως φανερώνει και η φράση, σημαίνει ότι είμαστε μια ολόκληρη μονάδα, δηλαδή συμφωνούμε από καρδιάς και εργαζόμαστε για έναν κοινό στόχο χωρίς εγωισμό, χωρίς να είμαστε μόνοι και χωρίς διαιρέσεις, ζώντας μαζί σαν οικογένεια.
Όπως είναι γνωστό σε όλους, οι Ισραηλίτες υπηρετούσαν τον Ιεχωβά Θεό με ευσεβή καρδιά, μην τολμώντας ποτέ να παραβούν τους νόμους και τις εντολές Του. Επειδή υπηρετούσαν πιστά τον Θεό, έβλεπαν πολλές πράξεις του Θεού και λάμβαναν τη φροντίδα και την προστασία Του και, τελικά, η χάρη Του ήταν πάντα μαζί τους. Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους όταν υπηρετούσαν τον Θεό. Σήμερα, δεν φορούμε τα άμφια των ιερέων, ούτε υπηρετούμε τον Θεό στον ναό, είμαστε όμως αυτοί που εργάζονται για την εκκλησία. Εάν δεν κατανοήσουμε τις αρχές του αρμονικού συντονισμού, το έργο της εκκλησίας δεν θα ευλογηθεί από τον Θεό και τελικά δεν θα εγκριθούμε από τον Θεό επειδή δεν Τον υπηρετούμε κατά τρόπο που ανταποκρίνεται στις προθέσεις Του. Αν όμως κατανοήσουμε τις αρχές του αρμονικού συντονισμού, θα έχουμε την ελπίδα να γίνουμε άνθρωποι κατάλληλοι να υπηρετήσουν τον Θεό. Ακριβώς όπως λέει και το εδάφιο 12 του κεφαλαίου 10 του Δευτερονομίου: «Ειμή να φοβήσαι Ιεχωβά τον Θεόν σου, να περιπατής εις πάσας τας οδούς αυτού και να αγαπάς αυτόν, και να λατρεύης Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου». Μπορούμε σαφώς να δούμε τη σημασία του αρμονικού συντονισμού στην υπηρεσία μεταξύ των χριστιανών.
Μα Χούι, Γερμανία