Το απόγευμα της 29ης Σεπτεμβρίου 2014, ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και κατά διαστήματα φυσούσε δυνατά. Φάνηκε ότι το πήγαινε για βροχή. Ο σύζυγός μου φοβήθηκε ότι η βροχή θα πιάσει τον γιο μας στον δρόμο από το σχολείο, οπότε πήγε μ’ ένα μεγάλο τρίκυκλο καλυμμένο με τέντα στο σχολείο για να τον πάρει. Μετά από περίπου σαράντα λεπτά, άκουσα ένα κοφτό χτύπημα στην πόρτα και ακούστηκε η φωνή του συζύγου μου. Ανοίγοντας την πόρτα, είδα τον σύζυγό μου, αλλά όχι τον γιο μας. Ρώτησα λοιπόν: «Δεν πήγες να πάρεις τον Τσιντσίν; Πού είναι;» Ήταν αναστατωμένος και είπε λαχανιασμένα: «Αυτήν τη στιγμή είναι στο σπίτι της μητέρας μου. Έπεσε από το τρίκυκλο και τραυματίστηκε στο κεφάλι. Πήγαινε να τον δεις». Ακούγοντάς τα αυτά, ένιωσα πολύ ανήσυχη. «Πώς μπορεί να έπεσε από το τρίκυκλό σου; Γιατί ήσουν τόσο απρόσεκτος; Πόσο άσχημα χτύπησε; Γιατί δεν τον πήγες στην κλινική να καθαρίσουν τα κοψίματά του;», ρώτησα. Καθώς έψαχνε την τραπεζική του κάρτα, είπε: «Είναι πολύ άτακτος. Ξέρεις ότι συχνά κάνει κόλπα στους ανθρώπους. Μισό χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι, πήδηξε από το τρίκυκλο ενώ κινείτο. Νόμιζε ότι θα εκπλαγώ όταν φτάσω σπίτι χωρίς αυτόν. Όμως έχασε την ισορροπία του λόγω της αδράνειας, και έπεσε με την πλάτη και τραυματίστηκε στο κεφάλι. Ήταν πολύ άσκημη η πτώση. Πρέπει να τον πάμε στο επαρχιακό νοσοκομείο για εξέταση αυτήν τη στιγμή». Ακούγοντάς τα αυτά, ένιωθα ότι με είχε χτυπήσει κεραυνός εν αιθρία και συνειδητοποίησα ότι ο τραυματισμός του ήταν πολύ πιο σοβαρός από μερικές γρατζουνιές στο κεφάλι, όπως είχα σκεφτεί. Χωρίς περαιτέρω σκέψεις, έσπευσα στο σπίτι της πεθεράς μου.
Φτάνοντας εκεί, είδα τον Τσιντσίν κουλουριασμένο πάνω στη γιαγιά του με τα μάτια κλειστά. Έκλαιγε και φώναζε: «Έχω πονοκέφαλο. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει…» Βλέποντας το πονεμένο βλέμμα του, τον ρώτησα αμέσως: «Τσιντσίν, σε ποιο μέρος του κεφαλιού αισθάνεσαι πόνο; Πες στη μαμά κι άσε με να ρίξω μια ματιά». Έδειξε τότε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, με τα μάτια κλειστά, και μου είπε: «Εδώ. Εδώ ακριβώς πονάει». Άγγιξα εκεί που έδειχνε, αισθανόμενη ότι υπήρχε ένα βαθούλωμα σε μέγεθος φλιτζανιού στο πίσω μέρος του κεφαλιού του κι ήταν μαλακό στη μέση του βαθουλώματος. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα αυτό που έλεγαν συχνά οι γονείς μου: «Αν πέσεις, πρέπει πρώτα να προστατεύσεις το κεφάλι σου, ειδικά το πίσω μέρος του κεφαλιού. Αν χτυπήσεις στο κεφάλι, μπορεί να πάθεις διάσειση. Ένα δυνατό χτύπημα μπορεί να σε αφήσει παράλυτο, και δεν θα είσαι σε θέση να φροντίσεις τον εαυτό σου ποτέ ξανά. Σε σοβαρές περιπτώσεις, ο τραυματισμός θα μπορούσε να είναι θανατηφόρος». Επειδή ήμουν ανέκαθεν δειλή, όταν είδα το αγόρι μου να κλαίει, τρομοκρατήθηκα ότι κινδύνευε να πεθάνει. Όταν είδα τα σφιγμένα χέρια του, χώρισα τα δάχτυλά του, όμως έσφιξε και πάλι τις γροθιές του. Βλέποντας την πονεμένη του έκφραση, αισθάνθηκα τρομαγμένη και λυπημένη, φοβούμενη ότι θα χάσει τη ζωή του. Μέσα στον πανικό μου, σκέφτηκα τον Θεό. Αυτός κυβερνά και ελέγχει τα πάντα, άρα και η μοίρα του γιου μου δεν ήταν στα χέρια του Θεού; Τότε σκέφτηκα τα λόγια του Θεού, τα οποία έλεγαν: «Η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου κρατιούνται από το χέρι του Θεού και όλη η ζωή του ανθρώπου γίνεται αντιληπτή στα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις ή όχι αυτό, ο καθένας και όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα». Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και με έκαναν να αναγνωρίσω ότι όλοι οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα αντικείμενα στους ουρανούς και στη γη ζουν βάσει ρυθμίσεων που έχει επινοήσει ο Θεός. Αν και ο γιος μου τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι, η ζωή του ήταν ακόμη στα χέρια του Θεού. Τότε η αγχωμένη και ανήσυχη καρδιά μου ηρέμησε σιγά-σιγά χάρη στην καθοδήγηση των λόγων του Θεού.
Αργότερα, πήρα τον γιο μου από την αγκαλιά της πεθεράς μου κι έπεσα στο έδαφος προσευχόμενη στον Θεό: «Θεέ μου! Είμαι πρόθυμη να εμπιστευτώ τον γιο μου στα χέρια Σου. Έχει χτυπήσει στο κεφάλι και υποφέρει. Θεέ μου! Δώσε μου σε παρακαλώ εμπιστοσύνη και θάρρος να μην έχω άγχος και να μην φοβάμαι. Ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει, είθε να με προστατεύεις για να μην διαμαρτύρομαι εναντίον Σου, ώστε να μπορώ να υπακούω στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις Σου». Μετά την προσευχή, πήγα τον γιο μου αγκαλιά στο νοσοκομείο, συνοδευόμενη από την οικογένειά μου. Λίγο αφότου ξεκινήσαμε, ο γιος μου, ο οποίος κλαψούριζε, ηρέμησε ξαφνικά και κουνούσε πότε-πότε το κεφάλι του, λέγοντας: «Μαμά, μού πέρασε ο πονοκέφαλος. Πραγματικά δεν αισθάνομαι καθόλου πόνο». Ακούγοντας αυτό που είπε, ευχαριστούσα τον Θεό ασταμάτητα στην καρδιά μου. Ένιωθα ότι ο Θεός συμμεριζόταν την αδυναμία και την ανωριμότητά μου. Αν και ήμουν αδύναμη εκείνη την εποχή, μου δόθηκε η δυνατότητα να γίνω μάρτυρας μίας από τις θαυμαστές πράξεις του Θεού και της αγάπης Του. Στον δρόμο προς το επαρχιακό νοσοκομείο, ο θείος Σονγκ, που οδηγούσε, μας έλεγε συνεχώς πόσο σοβαροί μπορεί να είναι οι τραυματισμοί στο κεφάλι, και κάθε τόσο μάς υπενθύμιζε: «Αν ο Τσιντσίν κάνει εμετό ή πέσει σε κώμα, και δεν δεχθούν να του κάνουν εισαγωγή στο επαρχιακό νοσοκομείο ή οι γιατροί εκεί δεν είναι σε θέση να θεραπεύσουν το τραύμα του, θα πρέπει να τον μεταφέρετε στο Λαϊκό Νοσοκομείο στην πόλη το συντομότερο δυνατό. Αυτό το νοσοκομείο είναι καλά εξοπλισμένο και έχει καλές εγκαταστάσεις, αλλά και οι γιατροί έχουν κλινική εμπειρία στη θεραπεία τραυματισμών στο κεφάλι. Πρέπει να το αντιμετωπίσετε σοβαρά και να μην καθυστερήσετε την αγωγή του. Η καθυστέρηση της αγωγής θα θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του». Ακούγοντάς τα αυτά, η ήσυχη καρδιά μου ταράχτηκε και αγχώθηκα ξανά. Είδα ότι ο γιος μου μισοκοιμόταν στην αγκαλιά της πεθεράς μου και σκέφτηκα: «Αν συμβεί κάτι στον Τσιντσίν, πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω;» Όταν το σκέφτηκα αυτό, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά σαν τρελή, το μέτωπό μου γέμιζε συνεχώς ιδρώτα και τα χέρια μου έτρεμαν παρά τη θέλησή μου. Έπειτα, προσευχήθηκα επανειλημμένα στον Θεό μέσα από την καρδιά μου: «Θεέ μου! Όλα τα πράγματα και τα γεγονότα είναι στα χέρια Σου. Αν το παιδί μου ζήσει ή πεθάνει είναι στα χέρια Σου. Είθε να με προστατεύσεις, ώστε η καρδιά μου να μπορεί να ζει εν ειρήνη κατά την παρουσία Σου». Αφού προσευχήθηκα πολλές φορές, η ανάστατη καρδιά μου τελικά ηρέμησε.
Ήταν περασμένες επτά το βράδυ όταν φτάσαμε στο επαρχιακό Λαϊκό νοσοκομείο. Όταν ήμασταν στο φουαγιέ του πρώτου ορόφου του νοσοκομείου, κοίταξα τον γιο μου στην αγκαλιά της γιαγιάς του. Ήταν χλωμός, με μάτια σαν γυάλινα και γυρισμένα προς τα πίσω και τα χέρια του έπεφταν αδρανή. Επιπλέον, τού έπεφτε συνεχώς το φαγητό από το στόμα. Καθώς περπατούσε η γιαγιά του, το κεφάλι του ταλαντευόταν με τα βήματά της. «Τσιντσίν, ξύπνα. Μ’ ακούς;», του φώναζα συνεχώς από το πλάι του. Όπως όμως κι αν του φώναζα, δεν απαντούσε. Ήταν σε πλήρως κωματώδη κατάσταση. Πέρασα μερικές ανήσυχες στιγμές, αισθανόμουν ότι ο θάνατος πλησίαζε τον γιο μου και πιθανότατα κινδύνευε να χάσει τη ζωή του ανά πάσα στιγμή. Σε μεγάλη ψυχική αγωνία, σκεφτόμουν συνεχώς σκηνές από τη ζωή του γιου μου, να φέρεται σαν χαϊδεμένο παιδί, γελώντας και παίζοντας χαρούμενα. Ήλθαν επίσης στο μυαλό μου όσα είπε ο Θείος Σονγκ στον δρόμο προς το νοσοκομείο, αλλά και η προειδοποίηση των γονιών μου. Πανικοβλήθηκα κι ένιωσα μέσα μου μια βαθιά απόγνωση. Ένιωθα ολόκληρο το σώμα μου νωθρό κι αδύναμο, κι ήμουνα στα πρόθυρα κατάρρευσης. Έτσι, φώναξα στην πεθερά και στον άντρα μου με αγωνία: «Ο Τσιντσίν κάνει έμετο. Πάμε σας παρακαλώ γρήγορα στον γιατρό. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Αφήστε με εμένα». Όταν έφυγαν, παραπαίοντας άνοιξα διά της βίας την πόρτα ενός περάσματος, όπου υπήρχε μια λάμψη φωτός. Έπεσα, μετά, κάτω. Όταν σκέφτηκα ότι ο γιος μου, τον οποίο είχα μεγαλώσει για επτά χρόνια, θα μπορούσε να φύγει για πάντα από κοντά μου εκείνο το βράδυ, το γεμάτο αγωνία μαρτύριο ξαφνικά μού έκοψε σχεδόν την ανάσα και ξέσπασα σε δάκρυα. Εκείνη τη στιγμή, μέσα στην πιο μεγάλη απογοήτευση και αδυναμία μου, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Όταν βλέπω τον γιο μου να αιωρείται μεταξύ ζωής και θανάτου, στενοχωριέμαι πολύ και αισθάνομαι αδύναμη και φοβισμένη. Σχεδόν δεν έχω αρκετή δύναμη ούτε για να περπατήσω. Θεέ μου! Οδήγησέ με Σε παρακαλώ, ώστε το πνεύμα μου να είναι δυνατό και να μπορέσω να ξεπεράσω τον φόβο στην καρδιά μου. Μακάρι να με βοηθήσεις να διαλύσω τους φόβους μου και να διώξω τις δειλές και φοβισμένες σκέψεις από το μυαλό μου».
Μετά την προσευχή, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Τα πάντα, από το περιβάλλον γύρω μας ως τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα αντικείμενα, όλα υπάρχουν με την άδεια του θρόνου Του. Σε καμία περίπτωση μην αφήσεις να δημιουργηθούν παράπονα στην καρδιά σου, αλλιώς ο Θεός δεν θα απονείμει τη χάρη Του πάνω σου». Τα λόγια του Θεού με διαφώτισαν εγκαίρως και με βοήθησαν να καταλάβω ότι ο Θεός κατέχει την ανώτατη εξουσία και κυβερνά τη ζωή μας. Αν ο Θεός δεν αφήσει τον Τσιντσίν να πεθάνει, δεν θα πεθάνει, οπότε δεν εξαρτάται από το τι λένε οι άλλοι. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να χάσω την πίστη μου στον Θεό, ούτε να παραπονεθώ εναντίον Του, διότι κάνοντάς το αυτό με εξαπατά ο δόλος του Σατανά και επαναστατώ εναντίον του Θεού και με δελεάζει η δοκιμασία του Σατανά. Όταν το σκέφτηκα αυτό, γονάτισα μπροστά στον Θεό και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, εξαιτίας της αδυναμίας και της απιστίας μου προς Εσένα, δεν έχω εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία και στην κυριαρχία Σου. Θεέ μου! Είθε να με διαφωτίσεις και να με φωτίσεις ώστε να μπορώ να ζω με την αλήθεια και να μην με ξεγελά, να μην με θλίβει, ούτε να με δεσμεύει ο Σατανάς. Μακάρι να μου δώσεις εμπιστοσύνη και δύναμη ώστε να μπορέσω να αντιμετωπίσω την παρούσα κατάσταση και να δεχθώ την κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Σου με υποτακτική καρδιά».
Μετά την προσευχή, σκέφτηκα τον Αβραάμ. Απέκτησε έναν γιο, τον Ισαάκ, σε ηλικία εκατό ετών, και τον ανέθρεψε. Τον αγαπούσε και τον λάτρευε πάρα πολύ, όταν όμως ο Θεός τού ζήτησε να προσφέρει τον αγαπημένο του γιο Ισαάκ θυσία στην πυρά, δεν ζήτησε να μάθει γιατί, αλλά επέλεξε να αντέξει το μαρτύριο και να παραδώσει τον γιο του για να ικανοποιήσει τον Θεό. Σκέφτηκα επίσης τον Ιώβ. Όταν αντιμετώπιζε τις δοκιμασίες του Θεού, ο Σατανάς τον έβαλε σε τέτοιο πειρασμό ώστε να χάσει όλη του την περιουσία και τα υπάρχοντά του μέσα σε μια νύχτα. Αν και τα περιουσιακά του στοιχεία λεηλατήθηκαν και έχασε τα παιδιά του που καταπλακώθηκαν, ο Ιώβ δεν αμάρτησε με τα λόγια του αλλά, αντιθέτως, προσευχήθηκε στον Θεό σιωπηλά στην καρδιά του αναζητώντας το θέλημα του Θεού. Στο τέλος, είπε: «ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21). Κατανίκησε τους πειρασμούς του Σατανά και κατέθεσε μαρτυρία για τον Θεό. Δεν ήταν λοιπόν όλα όσα μου είχαν συμβεί στο χέρι του Θεού; Αν και η πίστη κι η υπακοή μου απέναντι στον Θεό δεν μπορούσαν να συγκριθούν με του Ιώβ ή του Αβραάμ, δεν μπορούσα να χάσω την πίστη μου στον Θεό, πολύ λιγότερο μάλιστα δεν θα μπορούσα να έχω παρεξηγήσεις ή να προβώ σε παράπονα σχετικά με τον Θεό. Αν και εγώ γέννησα τον γιο μου, την ανάσα τού την έδωσε ο Θεός, τη ζωή τού τη χάρισε ο Θεός. Σκέφτηκα: «Όταν ο γιος μου απολάμβανε τις ευλογίες του Θεού και ήταν υγιής, έλεγα: “Ευχαριστώ, Θεέ μου! Αυτή είναι η προστασία Σου”. Τώρα όμως που ο γιος μου είχε ένα ατύχημα, αντιστέκομαι και θλίβομαι και φοβάμαι να αντιμετωπίσω τα γεγονότα». Από αυτό, συνειδητοποίησα ότι η πίστη μου στον Θεό βασιζόταν στο να απολαμβάνω τις ευλογίες και τη χάρη Του κι ότι δεν είχα κατανόηση ή φόβο του Θεού, ούτε υπακοή στις ενορχηστρώσεις και ρυθμίσεις Του. Αποκάλυψε πραγματικά ότι δεν είχα την αίσθηση που θα έπρεπε να έχει ένα πλάσμα του Θεού. Όμως, με την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, κατάλαβα το θέλημά Του και δεν αισθανόμουν πλέον πανικό ή ανησυχία. Αντιθέτως, αισθανόμουν ήρεμη και σταθερή βαθιά μέσα μου, και με περισσότερη ενέργεια. Στη συνέχεια, προσευχήθηκα και πάλι: «Θεέ μου! Θα ήθελα να Σου εμπιστευτώ τον γιο μου. Είτε ζήσει είτε πεθάνει, είμαι πρόθυμη να αντιμετωπίσω με τόλμη την πραγματικότητα. Είμαι πρόθυμη να καταθέσω μαρτυρία για Σένα!»
Μετά την προσευχή, πήγα να βρω την οικογένειά μου. Όταν τους βρήκα, ο σύζυγός μου είχε ήδη καταχωρίσει τον Τσιντσίν για επείγουσα θεραπεία και είχε υποβληθεί σε αξονική τομογραφία στο κεφάλι. Οδηγούμενοι από μια νοσοκόμα, πήγαμε στο τμήμα χειρουργικής εγκεφάλου στον ένατο όροφο. Μετά από επείγουσα θεραπεία, ο γιος μου τελικά ξύπνησε από το κώμα. Το πρόσωπό του υποδήλωνε πανικό, και είπε επανειλημμένα: «Μαμά, είναι σκοτεινά σε αυτήν την αίθουσα. Είναι τόσο σκοτεινά. Γιατί δεν ανάβετε το φως; Αισθάνομαι πραγματικά φοβισμένος». Επειδή το φως ήταν αναμμένο, συνειδητοποίησα ότι είχε τυφλωθεί. Πήρα το χέρι του και του είπα σε χαλαρωτικό τόνο: «Μην φοβάσαι, Τσιντσίν. Είναι εντάξει, η μαμά είναι εδώ». Επειδή είχα βιώσει την καθοδήγηση του λόγου του Θεού, όταν διαπίστωσα ότι είχε χάσει την όρασή του, δεν πανικοβλήθηκα, ούτε ανησύχησα τόσο όσο στην αρχή. Στην πραγματικότητα, αισθανόμουν αρκετά ήρεμη. Πίστευα ότι ο, τιδήποτε επρόκειτο να συμβεί, βρίσκεται στα χέρια του Θεού και ήμουν πρόθυμη να υπακούσω στις ενορχηστρώσεις και ρυθμίσεις του Θεού. Αργότερα, είδα ότι μιλούσαν ο γιατρός του Τσιντσίν και ο σύζυγός μου κι ότι ο σύζυγός μου πήρε ένα στυλό από τον γιατρό κι υπέγραψε κάτι με μια έκφραση ανησυχίας στο πρόσωπο. Ήθελα να μάθω τι συμβαίνει, όμως επειδή το αγόρι μου συνέχιζε να κλαίει, αναγκάστηκα να μείνω δίπλα του.
Μέσα στη νύχτα, το αγόρι μου ξυπνούσε κάθε τόσο ξαφνιασμένο. Έκλαιγε και ήθελε να βγάλει τα σωληνάκια και τα καλώδια που συνδέονταν με τον ιατρικό εξοπλισμό. Μερικές φορές, έλεγε ξεψυχισμένα: «Έχω πονοκέφαλο και αισθάνομαι χάλια. Δεν θέλω να μείνω εδώ. Θέλω να πάω σπίτι…» Όταν τον είδα να στενάζει από τον πόνο, δάκρυα θόλωσαν την όρασή μου. Εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ: «Η ζωή είναι τόσο εύθραυστη και ασήμαντη. Ο γιος μου είναι εδώ, όμως δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτόν. Σήμερα, χωρίς την προστασία του Θεού και την εμπιστοσύνη και τη δύναμη που μου έδωσαν τα λόγια του Θεού, σίγουρα θα ήμουν ανίσχυρη να αντέξω αυτά τα πράγματα». Από την εμπειρία μου, είδα ότι μόνο ο Θεός ήταν η αληθινή μου λύτρωση και το μόνο πράγμα στο οποίο θα μπορούσα να βασιστώ. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να μην χάσω την πίστη στον Θεό, να υπακούω στον έλεγχο και τις ρυθμίσεις Του και να εμπιστευθώ τα πάντα σ’ Αυτόν.
Το επόμενο πρωί, καθώς ο ήλιος ανέτελλε, έγινα μάρτυρας των θαυμαστών πράξεων του Θεού: ο γιος μου μπορούσε να δει όταν ξύπνησε και, επιπλέον, έλεγε συνέχεια ότι πεινάει και ήθελε να φάει κάτι. Στις οκτώ η ώρα περίπου, όταν ο θεράπων ιατρός έκανε τη βόλτα των θαλάμων, μας είπε: «Ο γιος σας ήλθε εδώ εγκαίρως. Η κατάστασή του άρχισε να σταθεροποιείται χτες τη νύχτα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να γίνει εγχείρηση. Πρέπει και πάλι να συνεχίσει τη θεραπεία για λίγο και στη συνέχεια να παραμείνει εδώ για παρακολούθηση». Όταν έφυγε ο γιατρός, έμαθα από τον σύζυγό μου ότι είχε υπογράψει από χθες το έντυπο συγκατάθεσης για την εγχείρηση χωρίς να μου το πει. Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, θα είχε γίνει εγχείρηση στον Τσιντσίν. Η πεθερά μου είπε: «Όταν είδαμε τον Τσιντσίν να κάνει εμετό χθες, τον πήγαμε στην αίθουσα των αξονικών. Τον έβαλαν σ’ ένα κρεβάτι και το πρόσωπό του ήταν χλωμό, χωρίς καθόλου αίμα, σαν να πέθαινε. Ο μπαμπάς του βγήκε από την αίθουσα των αξονικών αποσβολωμένος από τρόμο, φοβούμενος ότι ο Τσιντσίν θα χάσει τη ζωή του πριν τον σώσουν. Δεν ήλθε στα συγκαλά του μέχρι που ο γιατρός τον προέτρεψε να πάει γρήγορα τον Τσιντσίν στον ένατο όροφο…» Αφού τα άκουσα όλα αυτά, ένιωσα πολύ συγκινημένη. Δεν γνωρίζαμε πρώτες βοήθειες, δεν τηλεφωνήσαμε εγκαίρως για ασθενοφόρο κι έτσι χάσαμε πολύ χρόνο. Ο Τσιντσίν υπέστη έναν πραγματικά σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι, τώρα όμως είχε διαφύγει τον κίνδυνο κι είχε ξεφύγει από τον θάνατο, και δεν χρειαζόταν καν να υποβληθεί σε εγχείρηση. Αυτή ήταν πραγματικά η προστασία κι η φροντίδα του Θεού γι’ αυτόν. Είδα την παντοδυναμία και την εξουσία του Θεού και δεν μπορούσα παρά να επαινέσω και να ευχαριστήσω τον Θεό σιωπηλά. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Η ζωτική δύναμη του Θεού υπερνικά οποιαδήποτε άλλη δύναμη. Επιπλέον, ξεπερνά οποιαδήποτε άλλη δύναμη. Η ζωή Του είναι αιώνια, η δύναμή Του είναι εκπληκτική, και κανένα δημιουργημένο ον και καμία εχθρική δύναμη δεν μπορεί να υπερισχύσει της ζωτικής Του δύναμης». Βίωσα πραγματικά το γεγονός ότι η εξουσία και η δύναμη του λόγου του Θεού ήταν τόσο θαυμαστές και ότι κάθε λέξη είχε τη δύναμη της ζωής του Θεού. Ο γιος μου ήταν ετοιμοθάνατος όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο. Αν και ξύπνησε αργότερα, έχασε την όρασή του και πόναγε κι έκλαιγε το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας. Ωστόσο, ανέκτησε την όρασή του το επόμενο πρωί κι η κατάστασή του άρχισε επίσης να σταθεροποιείται. Ήταν η θαυματουργή προστασία του Θεού που τον βοήθησε να σώσει τη ζωή του.
Το μεσημέρι την επόμενη μέρα, ο γιος μου μπορούσε να φάει κάτι. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι ήσυχα κι έκανε θεραπεία. Όταν το είδαν αυτό, οι ασθενείς στον ίδιο θάλαμο εξεπλάγησαν πολύ και είπαν: «Είναι πραγματικά αδιανόητο! Ο γιος σας ήταν σοβαρά όταν ήρθε, όμως τώρα φαίνεται ότι δεν του συνέβη τίποτα. Είστε τόσο τυχεροί». Χαμογέλασα και είπα: «Σωστά!» Όμως ήξερα ότι ήταν η φροντίδα και η προστασία του Θεού.
Στις 6 ή 7 το βράδυ, ήρθε στον θάλαμο που ήταν ο γιος μου ένα εννιάχρονο αγόρι με το όνομα Χαοχάο. Παίζοντας με συνομήλικά του παιδιά, ένα από αυτά έσπρωξε τον Χαοχάο που χτύπησε κατά λάθος το κεφάλι του. Εξωτερικά, δεν είχε κάποιο πρόβλημα και δεν αιμορραγούσε. Ωστόσο, μετά από εξέταση, ο γιατρός είπε στους γονείς του: «Δεν τον φέρατε εγκαίρως. Έχει εγκεφαλική αιμορραγία, οπότε πρέπει να χειρουργηθεί εδώ και τώρα». Μετά από εξάωρη επέμβαση, ο Χαοχάο βγήκε με το φορείο από το χειρουργείο. Φαινόταν να πονάει πολύ, και συνδέθηκε στα ίδια μηχανήματα που είχαν χρησιμοποιηθεί και για τον γιο μου. Τη νύχτα, η ακανόνιστη αναπνοή του σε συνδυασμό με τον θόρυβο των μηχανημάτων ήταν κάτι φοβερό για όλους όσοι ήμασταν παρόντες. Λίγες μέρες αργότερα, εισήχθη ένας νεαρός 25 ετών, ο οποίος είχε πέσει από ένα κτίριο και χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Πέθανε αφού απέτυχαν όλα τα μέτρα επείγουσας ανάγκης. Η μητέρα του, κρατώντας ένα από τα παπούτσια του γιου της που είχαν αφεθεί πίσω από την πόρτα, απλώς τον παρακολουθούσε πίσω από τη γυάλινη πόρτα και θρηνούσε σπαρακτικά. Στον διπλανό θάλαμο, υπήρχε ένα όμορφο κορίτσι, ηλικίας 18 ετών. Είχε πέσει κατά λάθος απ’ τη σκάλα και χτύπησε το κεφάλι της. Κατέληξε εντελώς παράλυτη κι έγινε φυτό. Εξαρτάτο από αναπνευστήρα, εμφιαλωμένο οξυγόνο και ενέσεις για να παραμένει ζωντανή κάθε μέρα. Ωστόσο, οι γονείς της εξακολουθούσαν να διατηρούν ελπίδες και δεν ήθελαν να παραιτηθούν. Την παρακολουθούσαν, ελπίζοντας ότι μία μέρα η κόρη τους θα μπορούσε να ξυπνήσει.
Βλέποντάς τα όλα αυτά, θυμήθηκα αμέσως τα λόγια του Θεού: «Στη γη, κάθε λογής κακά πνεύματα παραμονεύουν διαρκώς για να βρουν ένα μέρος να αναπαυτούν, και ψάχνουν αδιάκοπα για ανθρώπινα πτώματα προς βορά. Λαέ Μου! Πρέπει να παραμείνεις υπό τη φροντίδα και την προστασία Μου. Μην είσαι ποτέ έκλυτος! Μη συμπεριφέρεσαι ποτέ απερίσκεπτα!» Αυτό που αποκάλυπταν τα λόγια τούτα ήταν η κατάσταση που ήμασταν σήμερα. Ήμουν μάρτυρας με τα ίδια μου τα μάτια κάθε είδους ανθρώπων που υπέφεραν από διαφορετικούς βαθμούς βλάβης εξαιτίας του Σατανά —τα βασανιστήρια των ασθενειών που τους άφηναν να στενάζουν από πόνο και αδυναμία. Σκεφτόμουν για τον εαυτό μου: πίστευα στον Θεό, αλλά δεν αναζητούσα την αλήθεια και δεν γνώριζα καθόλου τον Θεό. Ήμουν αδύναμη και πανικοβλήθηκα όταν έμαθα ότι ο γιος μου είχε πέσει και χτυπήσει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, πράγμα που αποκάλυπτε τη μικρή πίστη μου στον Θεό. Είδα ότι δεν είχα ούτε ψίχουλο αληθινής πίστης στον Θεό και καμία αληθινή εμπειρία της ανώτατης εξουσίας και κυριαρχίας Του. Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός προστάτευσε τον γιο μου κι εμένα, κάτι που με άφησε με αισθήματα ντροπής. Την ίδια στιγμή, η εμπειρία του ατυχήματος του γιου μου με έκανε να αισθανθώ πραγματικά την αλήθεια των λόγων του Θεού και να αποκτήσω λίγη γνώση και εμπειρία της μοναδικής εξουσίας του Θεού. Ευχαρίστησα πολύ τον Θεό.
Είκοσι μέρες αργότερα, ο γιος μου ήταν καλύτερα και πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Εξετάζοντας όσα είχαν συμβεί μπροστά στα μάτια μου, δάκρυα ευγνωμοσύνης τρέχουν στα μάτια μου. Σκέφτηκα τότε που ο γιος μου έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του και πώς είχα ζήσει με φόβο και δεν ήξερα τι να κάνω. Ωστόσο, ο λόγος του Θεού μού έδωσε πίστη και δύναμη, που με έκαναν ισχυρή στο πνεύμα. Η αγάπη του Θεού με βοήθησε να ξεπεράσω τη σκοτεινότερη και πιο οδυνηρή νύχτα της ζωής μου. Μέσα στον πόνο και την αδυναμία μου, έμαθα να βασίζομαι στον Θεό και να υπακούω στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του. Έτσι, απέκτησα κάποια γνώση της εξουσίας του Θεού, είδα τις θαυμαστές Του πράξεις και ένιωσα τη φροντίδα και την προστασία Του για μας. Είμαι πρόθυμη να αναζητώ την αλήθεια επιμελώς, να εκτελώ το καθήκον μου καλά ως δημιούργημα του Θεού, να βασίζομαι στον Θεό με αληθινή καρδιά και να τον ακολουθώ περπατώντας στη μελλοντική πορεία μου. Ευχαριστώ τον Θεό για την καθοδήγησή Του! Δόξα στον Παντοδύναμο Θεό!
Ντινγκ Λινγκ, Κίνα