Η μητέρα μου δέχτηκε το έργο των ύστατων ημερών του Θεού όταν ήμουν μικρή. Μου έλεγε συχνά: «Ο Θεός έχει δύναμη και εξουσία, έτσι ό,τι και αν αντιμετωπίσεις, όσο Τον καλείς ειλικρινά, θα σε φροντίζει και θα σε προστατεύει». Εγώ έγνεφα καταφατικά έχοντας καταλάβει μόνο τα μισά. Ωστόσο, επηρεασμένη από τον πατέρα μου, ο οποίος αποφοίτησε από καλό πανεπιστήμιο, επιδίωκα να μελετώ σκληρά για να μπω σε καλό πανεπιστήμιο και έπειτα να έχω μια καλή δουλειά και ένα υποσχόμενο μέλλον. Έτσι, δεν πήρα στα σοβαρά την πίστη στον Θεό. Δεν είχα σκοπό να ακολουθήσω τον Θεό με όλη μου τη δύναμη μέχρι που είδα τα θαυμαστά Του έργα, ένιωσα την παντοδυναμία Του και την αγάπη Του για εμένα μέσα από μια ξεχωριστή εμπειρία.
Το χειμώνα που ήμουν 20, ήμουν σε άδεια από τη δουλειά μου. Αφού ήμουν συνήθως απασχολημένη με τη δουλειά, μη έχοντας χρόνο για διασκέδαση ή να γυρίζω, πέρασα όλες τις διακοπές μου παρακολουθώντας τηλεόραση και παίζοντας βιντεοπαιχνίδια στο σπίτι καθώς και πηγαίνοντας για ψώνια με τους φίλους μου. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών, η μητέρα μου συχνά μου διάβαζε τα λόγια του Θεού και με συμβούλευε να διαβάζω περισσότερο τα λόγια του Θεού παρά να βγαίνω έξω με φίλους. Αλλά εγώ σκεφτόμουν μόνο τη διασκέδαση, οπότε δεν έκανα τίποτα παραπάνω από το να προσποιούμαι ότι θα ακολουθήσω τη συμβουλή της. Δε διάβαζα καθόλου τα λόγια του Θεού.
Ένα βράδυ, πήγαινα για ύπνο αφού είχα παίξει βιντεοπαιχνίδια. Λίγο πριν κοιμηθώ, τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν, σαν να υπήρχαν μέσα έντομα που βούιζαν. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, και απλά συνέχισα τον ύπνο μου καλύπτοντας τα αυτιά μου με τα χέρια μου. Αλλά η εμβοή γινόταν χειρότερη. Ένιωθα ζαλάδα και ναυτία. Τότε, σηκώθηκα αμέσως και φώναξα τη μητέρα μου. Οι φωνές μου ξύπνησαν τους γονείς μου. Τρομαγμένοι, ανησύχησαν πολύ για τη φυσική μου κατάσταση επειδή είχα κάνει δυο εγχειρήσεις για κύστη στον εγκέφαλο όταν ήμουν μικρή. Ως γιατρός, ο πατέρας μου ήξερε ότι ήταν πολύ επικίνδυνη η υποτροπή όγκου στον εγκέφαλο. Έτσι ανησύχησε για την κατάστασή μου. Η μητέρα μου προσευχόταν στον Θεό στην καρδιά της, και μου είπε να μη φοβάμαι γιατί ο Θεός ήταν δίπλα μας, και θα έπρεπε να βασιστούμε σε Εκείνον.
Ο πατέρας μου μου ζήτησε να σηκωθώ και να περπατήσω γύρω. Περπάτησε μαζί μου στην αυλή λίγους γύρους και μου ζήτησε να πιώ πολύ νερό, αλλά ούτε αυτό δούλεψε. Το κεφάλι μου πονούσε σαν να ήταν έτοιμο να εκραγεί. Πονούσε τόσο πολύ που έκλαιγα. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα πραγματικά ότι όταν ήρθε η ασθένεια, οι γιατροί όπως ο πατέρας μου ένιωθαν αβοήθητοι, όπως και οι γνώσεις που είχα πάρει. Ένιωθα τόσο μικρή και αδύναμη μπροστά στην ασθένεια. Κοιτάζοντάς με να υποφέρω από τον αφόρητο πόνο, ο πατέρας μου ήταν ανήσυχος αλλά ανίκανος να κάνει οτιδήποτε. Με πήγε βιαστικά στο νοσοκομείο. Έκανα αξονική τομογραφία εγκεφάλου όταν έφτασα στο νοσοκομείο. Ο γιατρός κοίταξε για λίγο το αποτέλεσμα της εξέτασης, και είπε: «Δεν είμαι σίγουρος ότι κάτι δεν πάει καλά». Τότε ο πατέρας μου με πήγε σε ένα μεγαλύτερο τοπικό νοσοκομείο βιαστικά.
Στο δρόμο για το νοσοκομείο, το κεφάλι μου πονούσε τόσο πολύ που ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο για να σταματήσω τον πόνο. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να φωνάξω τον Θεό στην καρδιά μου, ζητώντας Του να με βοηθήσει. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που η μητέρα μου κάποτε μου διάβασε: «Το πεπρωμένο του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι είναι πάντα βιαστικός και ασχολείται μονίμως με τον εαυτό του, ο άνθρωπος παραμένει ανίκανος όσον αφορά στον αυτοέλεγχο. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις το πεπρωμένο σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιούργημα;» Μελέτησα αυτά τα λόγια. Προς έκπληξή μου, ένιωσα ξαφνικά άνετα, και το κεφάλι μου δεν πονούσε τόσο πολύ. Τόσο θαυμαστό ήταν! Δε μπορούσα παρά να θυμάμαι ότι η μητέρα μου πάντα μου ζητούσε να διαβάζω τα λόγια του Θεού και να ζω ενεργά τη ζωή της εκκλησίας, αλλά εγώ επιδίωκα μόνο τη γνώση με την οποία ήθελα να αλλάξω τη μοίρα μου. Σπάνια διάβαζα τα λόγια του Θεού, και απλά παρακολουθούσα απρόθυμα τις συναντήσεις με την προτροπή της μητέρας μου. Αντιμετωπίζοντας την ασθένεια, συνειδητοποίησα ότι η γνώση ήταν τόσο άχρηστη. Δε μπορούσε να με απαλλάξει από τον πονοκέφαλο ακόμα και λίγο, πόσω μάλλον να ελέγξει το μέλλον μου.
Σύντομα φτάσαμε σε μεγαλύτερο νοσοκομείο. Ο πατέρας μου καταγράφηκε για να δει έναν ειδικό άμεσα. Απροσδόκητα, αφού είδε το αποτέλεσμα της αξονικής τομογραφίας και σκέφτηκε για αρκετή ώρα, ο πρώτος ειδικός είπε: «Ηρέμησε. Η ασθένειά σου δεν έκανε υποτροπή». Τότε ο πατέρας μου καταγράφηκε για να δει άλλον ειδικό. Αυτός κοίταξε το αποτέλεσμα και είπε: «Η ασθένεια έκανε υποτροπή. Θα πρέπει να νοσηλευτείς το συντομότερο δυνατό». Ο πατέρας μου ήταν τόσο ανήσυχος που ίδρωνε, και καταγράφηκε για να δει και άλλους ειδικούς τον έναν μετά τον άλλο. Όταν ήρθαμε στον πέμπτο ειδικό, είπε στον πατέρα μου: «Η ασθένεια της κόρης σας έχει κάνει υποτροπή και η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Αν δεν αντιμετωπιστεί κατάλληλα, θα έχει λοξά μάτια και μύτη, και παραπληγία». Ακούγοντας τα λόγια του γιατρού, απλά κάθισα εκεί, με τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου, μην ξέροντας τι να κάνω. Σκέφτηκα: «Είμαι τόσο νέα. Αν πραγματικά μείνω παράλυτη, και το στόμα μου γίνει ασύμμετρο και τα μάτια μου στραβώσουν, ποιο είναι το νόημα να ζεις;» Κοίταξα τον πατέρα μου, που ήταν ωχρός και σαστισμένος. Δε μιλούσαμε για λίγο. Ο αέρας έμοιαζε παγωμένος. Ήμουν πολύ νευρική για να αναπνεύσω. Η καρδιά μου φτερούγιζε από φόβο. Απελπισμένη, προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω Θεέ μου! Ακούγοντας τα λόγια του γιατρού, δε βλέπω καμιά ελπίδα. Φοβάμαι πολύ ότι θα μείνω παράλυτη. Θεέ μου, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Σε παρακαλώ προστάτεψε την καρδιά μου και καθοδήγησέ με». Μετά την προσευχή μου, ηρέμησα λίγο και θυμήθηκα τα λόγια του Θεού που είχα διαβάσει στο παρελθόν: «Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμένου προορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή; Ελέγχει άραγε ο άνθρωπος τη μοίρα του;» («Κεφάλαιο 11» του «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή»). «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία. Αν ο άνθρωπος τρέφει άτολμες και φοβισμένες σκέψεις, είναι γιατί ο Σατανάς τον έχει ξεγελάσει, φοβούμενος πως θα διασχίσουμε τη γέφυρα της πίστης για να εισέλθουμε στον Θεό. Ο Σατανάς προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να μας στείλει τις σκέψεις του. Θα πρέπει να προσευχόμαστε ανά πάσα στιγμή να μας φωτίζει ο Θεός με το φως Του […]» («Κεφάλαιο 6» του «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή»). Όπως η άνοιξη, τα λόγια του Θεού έρεαν στην καρδιά μου, τα οποία αμέσως μου έδωσαν κουράγιο να αντιμετωπίσω την ασθένεια, και ενίσχυσαν την πίστη μου στον Θεό. Ναι, η γέννηση και ο θάνατός μας είναι στα χέρια του Θεού. Κανείς δε μπορεί να ελέγξει το πεπρωμένο του. Στο παρελθόν, βάζοντας τον Θεό στο πίσω μέρος του μυαλού μου, νόμιζα ότι το πεπρωμένο μου ελεγχόταν από εμένα. Σήμερα, ο Θεός σχεδίασε τέτοια κατάσταση για να με κάνει να βιώσω το έργο Του, να γνωρίσω την κυριαρχία Του και μετά να μεγαλώσει την πίστη μου σε Εκείνον. Αλλά όταν θέλησα να Τον πλησιάσω και να βασιστώ σε Εκείνον, ο διάβολος Σατανάς που ειδικεύεται στη διαφθορά του ανθρώπου δεν παραιτήθηκε από την ήττα του. Με τρόμαξε με τα λόγια των γιατρών, και μου έστειλε δειλία και φόβο να διαταράξουν τις σκέψεις μου. Στην πραγματικότητα, όταν προσευχήθηκα μόλις τώρα στον Θεό, το κεφάλι μου δεν πονούσε τόσο σοβαρά. Ο Σατανάς είδε ότι είχα λίγη πίστη στον Θεό, κι έτσι με αναστάτωσε και μου επιτέθηκε. Αν δεν ήταν η έγκαιρη διαφώτιση και καθοδήγηση από τον Θεό, θα έπεφτα ξανά στην παγίδα του Σατανά. Τώρα είμαι σίγουρη ότι μόνο όταν στέκομαι στην πλευρά του Θεού αποφασιστικά και βασίζομαι στον Θεό, μπορώ να δω μέσα στην παγίδα του Σατανά. Σκεπτόμενη αυτά, ήμουν αποφασισμένη να υποτάξω τον εαυτό μου στην ενορχήστρωση του Θεού ακόμα και αν θα έπρεπε να δώσω τη ζωή μου. Και η καρδιά μου ένιωσε πολύ πιο ελαφριά. Έτσι, παρηγόρησα τον πατέρα μου: «Μπαμπά, μην ανησυχείς. Κρύωσα λίγες μέρες νωρίτερα και μπορεί αυτό να προκάλεσε τον πονοκέφαλο». Ακούγοντας τα λόγια μου, ο πατέρας μου με κοίταξε, μην ξέροντας τι να πει. Συνειδητοποίησε ότι ήταν ανώφελο να μείνουμε στο νοσοκομείο, κι έτσι με πήγε στο σπίτι.
Την επόμενη μέρα, ο πατέρας μου ανησυχούσε ακόμη κι έτσι με πήγε σε ένα άλλο μεγάλο νοσοκομείο για να εξεταστώ, αλλά ο γιατρός ακόμα δε μπορούσε να βρει το λόγο. Είδα καθαρά ότι η επιστήμη και η γνώση ήταν τόσο λίγες μπροστά στις ασθένειες. Αφού φτάσαμε στο σπίτι, αν και το κεφάλι μου ακόμα πονούσε και μπορούσα μόνο να ξαπλώνω στο κρεβάτι, είχα την ευκαιρία να διαβάσω τα λόγια του Θεού και να προσευχηθώ στον Θεό. Καθώς διάβαζα όλο και περισσότερο τα λόγια του Θεού, η πίστη μου στον Θεό αυξήθηκε. Την ίδια στιγμή, κατάλαβα ότι όταν αντιμετώπισα το ίδιο θέμα, το θέλημα του Θεού ήταν να έρχομαι ενώπιόν Του πιο συχνά και να Τον πλησιάσω. Έπρεπε να μάθω πώς να Τον υπακούω και να υποτάσσομαι στην ενορχήστρωσή Του. Δεν έχει σημασία τι έκανε ο Θεός, η πρόθεσή Του ήταν να με σώσει. Ο Θεός περίμενε ότι θα μπορούσα να δω τα πράγματα σύμφωνα με τα λόγια Του και να δω μέσα από την παγίδα του Σατανά, ώστε να έχω αληθινή πίστη σε Εκείνον, λαχτάρα για το φως, και δίψα για την αλήθεια. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω Θεέ μου, η ζωή και ο θάνατός μου είναι στα χέρια Σου. Θα ήθελα να υποταγώ στα σχέδιά Σου». Εν τω μεταξύ, αποφάσισα επίσης ότι σίγουρα δε θα πίστευα στον Θεό ή θα συναθροιζόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές μου με την απρόσεκτη στάση που είχα πριν.
Έπειτα, δεν επικεντρώθηκα άλλο στην ασθένειά μου. Αν και πονούσα ακόμα, πήρα μέρος σε συναντήσεις ενεργά και σταδιακά έβλεπα περισσότερα θαυμαστά έργα του Θεού. Σε κάθε συνάντηση, όταν αφοσιωνόμουν στα λόγια του Θεού, οι πονοκέφαλοί μου γίνονταν πολύ καλύτερα εν αγνοία μου. Επειδή συχνά τραγουδούσα και χόρευα με τους αδελφούς και τις αδελφές για να δοξάσουμε τον Θεό, γεύτηκα την ανακούφιση και τη χαρά του να ζεις ενώπιον του Θεού και είχα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Μετά από λίγο καιρό, οι πονοκέφαλοι εξαφανίστηκαν. Ο πατέρας μου εξεπλάγη που δεν είδα το γιατρό, αλλά έδειχνα όλο και καλύτερα. Ήξερα ότι ήταν η προστασία του Θεού. Η καρδιά μου είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον Θεό.
Σήμερα, έχουν περάσει πέντε ή έξι χρόνια. Δεν έχω καμιά επιπλοκή. Αντιθέτως, ζω μια υγιή ζωή. Ειλικρινά ευχαριστώ τον Θεό κάθε φορά που ακούω την είδηση ότι πολλοί άνθρωποι που είχαν όγκο στον εγκέφαλο όπως εγώ έμειναν μόνιμα ανάπηροι μετά από την εγχείρηση, και κάποιοι ακόμη πέθαναν κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Επειδή η ασθένειά μου αντιμετωπίστηκε χωρίς θεραπεία, είναι πραγματικά ένα θαυμάσιο έργο του Θεού. Τώρα είμαι υγιής και λαμβάνω την προσωπική προσφορά του Θεού. Καταλαβαίνω όλο και περισσότερη αλήθεια στα λόγια του Θεού και ζω υπό τη φροντίδα και την προστασία Του. Ευχαριστώ τον Θεό! Είναι ο Θεός που μου δίνει μια ολοκληρωτικά νέα ζωή.
Από Λινλιν