Ο Δημιουργός χρησιμοποίησε τον λόγο Του για να πραγματοποιήσει το σχέδιό Του και με αυτόν τον τρόπο πέρασε τις τρεις πρώτες μέρες του σχεδίου Του. Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών ημερών, ο Θεός δεν φάνηκε να σπεύδει ή να εξαντλείται, αντιθέτως πέρασε τρεις υπέροχες πρώτες μέρες από το σχέδιό Του και πέτυχε το σπουδαίο εγχείρημα της ριζικής μεταμόρφωσης του κόσμου. Ένας ολοκαίνουργιος κόσμος εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια Του και κομμάτι-κομμάτι, η υπέροχη εικόνα που είχε καρφωθεί στη σκέψη Του επιτέλους φανερώθηκε μέσα από τον λόγο του Θεού. Η εμφάνιση του κάθε καινούργιου πράγματος ήταν σαν τη γέννηση ενός νεογέννητου κι ο Δημιουργός ευχαριστήθηκε από αυτήν την εικόνα που ήταν κάποτε στη σκέψη Του και που τώρα είχε πάρει ζωή. Εκείνη τη στιγμή, η καρδιά Του αισθάνθηκε ένα ψήγμα ικανοποίησης, αλλά το σχέδιό Του είχε μόλις αρχίσει. Εν ριπή οφθαλμού, μια καινούργια μέρα είχε φθάσει —και ποιο ήταν το επόμενο βήμα στο σχέδιο του Δημιουργού; Τι είπε Εκείνος; Και πώς άσκησε την εξουσία Του; Και συγχρόνως τι καινούργια πράγματα παρουσιάστηκαν σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο; Ακολουθώντας τις οδηγίες του Δημιουργού, το βλέμμα μας πέφτει στην τέταρτη ημέρα της δημιουργίας από τον Θεό όλων των πραγμάτων, μια ημέρα που ήταν ένα ακόμα νέο ξεκίνημα. Βεβαίως, για τον Δημιουργό ήταν αναμφίβολα μια ακόμη υπέροχη μέρα, μια ακόμη μέρα μεγίστης σημασίας για το σημερινό ανθρώπινο είδος. Ήταν, βεβαίως, μια μέρα ανυπολόγιστης αξίας. Πώς ήταν τόσο υπέροχη, πώς ήταν τόσο σπουδαία και πώς ήταν τέτοιας ανυπολόγιστης αξίας; Ας ακούσουμε πρώτα τον λόγο του Δημιουργού…
«Και είπεν ο Θεός, Ας γείνωσι φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να διαχωρίζωσι την ημέραν από της νυκτός· και ας ήναι διά σημεία και καιρούς και ημέρας και ενιαυτούς· και ας ήναι διά φωστήρας εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να φέγγωσιν επί της γης» (Γέν. 1:14-15). Αυτή ήταν μια ακόμη άσκηση της εξουσίας του Θεού που αναδείχθηκε από τα δημιουργήματα αφού Εκείνος δημιούργησε την ξηρά και τα φυτά της. Για τον Θεό ένα τέτοιο έργο ήταν εξίσου εύκολο, διότι ο Θεός έχει τέτοιου είδους δύναμη. Ο Θεός κρατάει τον λόγο Του κι ο λόγος Του θα πραγματοποιηθεί. Ο Θεός διέταξε να εμφανιστούν φωστήρες στον ουρανό κι αυτοί οι φωστήρες δεν έλαμψαν μόνο στον ουρανό και πάνω από τη γη, αλλά είναι επίσης σημεία για την ημέρα και τη νύχτα, για τις εποχές, τις μέρες και τα χρόνια. Με αυτό τον τρόπο καθώς μίλησε ο Θεός, κάθε τι που θέλησε ο Θεός να πραγματοποιήσει το επέτυχε σύμφωνα με την επιδίωξή Του και με τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός.
Οι φωστήρες στον ουρανό είναι μια ύλη στον ουρανό που ακτινοβολεί φως. Μπορούν να φωτίζουν τον ουρανό και μπορούν να φωτίζουν τη γη και τις θάλασσες. Περιστρέφονται σύμφωνα με τον ρυθμό και τη συχνότητα που διατάζει ο Θεός, και φωτίζουν διαφορετικές χρονικές περιόδους επί της γης, και με αυτόν τον τρόπο οι κύκλοι των περιστροφών των φωστήρων δημιουργούν τη μέρα και τη νύχτα στα ανατολικά και στα δυτικά της γης και δεν είναι μόνο σημεία για τη νύχτα και τη μέρα, αλλά μέσα από αυτούς τους διαφορετικούς κύκλους σηματοδοτούν τις εορτές και τις διάφορες άλλες ιδιαίτερες μέρες της ανθρωπότητας. Συμπληρώνουν και συνοδεύουν τέλεια τις τέσσερις εποχές —άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνα— που έφτιαξε ο Θεός, μαζί με τις οποίες με αρμονικό τρόπο οι φωστήρες είναι τα τακτικά και ακριβή σημεία για τις σεληνιακές περιόδους, τις μέρες και τα χρόνια της ανθρωπότητας. Παρότι η ανθρωπότητα μόνο όταν μπήκε στη διαδικασία των αγροτικών διεργασιών άρχισε να καταλαβαίνει και να αντιμετωπίζει τις σεληνιακές περιόδους, τις μέρες και τα χρόνια που ήταν το αποτέλεσμα των φωστήρων που δημιούργησε ο Θεός, στην πραγματικότητα, οι σεληνιακές περίοδοι, οι μέρες και τα χρόνια που σήμερα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος άρχισαν να εμφανίζονται πολύ πιο πριν, και συγκεκριμένα από την τέταρτη ημέρα που ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα, έτσι και οι εναλλασσόμενοι κύκλοι άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνας που γνωρίζουν οι άνθρωποι και αυτοί ξεκίνησαν πολύ πιο πριν και συγκεκριμένα την τέταρτη ημέρα της δημιουργίας όλων των πραγμάτων από τον Θεό. Οι φωστήρες που δημιούργησε ο Θεός έδωσαν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να μπορεί τακτικά, επακριβώς και ξεκάθαρα να ξεχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα, να μπορεί να μετρά τις μέρες και να μπορεί ξεκάθαρα να παρακολουθεί τις σεληνιακές περιόδους και τα χρόνια. (Η μέρα της πανσελήνου σηματοδοτούσε την ολοκλήρωση ενός μήνα κι από αυτό ο άνθρωπος ήξερε ότι η φώτιση των φωστήρων ξεκινούσε έναν νέο κύκλο. Η μέρα της νέας σελήνης σηματοδοτούσε την ολοκλήρωση μισού μήνα, που σήμαινε για τον άνθρωπο ότι άρχιζε μια νέα σεληνιακή περίοδος, πράγμα από το οποίο μπορούσε να συμπεράνει κανείς πόσες μέρες και νύχτες υπήρχαν σε μια σεληνιακή περίοδο, πόσες σεληνιακές περίοδοι υπήρχαν στην κάθε εποχή, πόσες εποχές υπήρχαν μέσα σε έναν χρόνο και όλα αυτά επαναλαμβάνονταν τακτικά.) Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος μπορούσε με ευκολία να παρακολουθεί τις σεληνιακές περιόδους, τις μέρες και τα χρόνια που σηματοδοτούνταν από τις περιστροφές των φωστήρων. Από αυτό το σημείο και μετά, η ανθρωπότητα κι όλα τα πράγματα ζούσαν υποσυνείδητα μέσα σε μια τακτική εναλλαγή της μέρας με τη νύκτα και την εναλλαγή των εποχών που ήταν απόρροια της περιστροφής των φωστήρων. Αυτό ήταν το νόημα της δημιουργίας των φωστήρων την τέταρτη ημέρα από τον Δημιουργό. Ομοίως, οι σκοποί και η σημασία αυτής της πράξης του Δημιουργού ήταν ακόμη αδιαχώριστες από την εξουσία Του και τη δύναμή Του. Έτσι λοιπόν, οι φωστήρες που δημιουργήθηκαν από τον Θεό και η αξία τους για τον άνθρωπο ήταν μια ακόμη αριστοτεχνική ενέργεια της άσκησης της εξουσίας του Δημιουργού.
Σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο, όπου το ανθρώπινο είδος δεν είχε ακόμα εμφανιστεί, ο Δημιουργός είχε δημιουργήσει το απόγευμα και το πρωί, το στερέωμα, την ξηρά και τις θάλασσες, το γρασίδι, τα χορτάρια και τα διάφορα είδη δέντρων, τους φωστήρες, τις εποχές, τις μέρες και τα χρόνια για την καινούργια ζωή που Εκείνος επρόκειτο να δημιουργήσει σύντομα. Η εξουσία και η δύναμη του Δημιουργού εκφραζόταν σε κάθε τι καινούργιο που Εκείνος δημιουργούσε κι ο λόγος Του και τα επιτεύγματά Του συνέβαιναν συγχρόνως, χωρίς την ελάχιστη αντίφαση και χωρίς κανένα απολύτως κενό. Η εμφάνιση και η γέννηση αυτών των νέων πραγμάτων ήταν μια απόδειξη της εξουσίας και της δύναμης του Δημιουργού: κρατά τον λόγο Του κι ο λόγος Του θα εκτελεσθεί και αυτά που θα επιτευχθούν θα διαρκέσουν για πάντα. Αυτό το γεγονός δεν έχει αλλάξει ποτέ: έτσι ήταν στο παρελθόν, έτσι είναι σήμερα και έτσι θα είναι στην αιωνιότητα. Όταν δείτε για ακόμα μια φορά αυτά τα λόγια των γραφών, σας φαίνονται καινούργια; Έχετε δει να έχουν νέο περιεχόμενο ή έχετε ανακαλύψει κάτι καινούργιο; Αυτό συμβαίνει διότι οι πράξεις του Θεού έχουν κεντρίσει την καρδιά σας κι έχουν οδηγήσει την κατεύθυνση της γνώσης σας για την εξουσία Του και τη δύναμή Του και σας άνοιξαν την πόρτα για την κατανόηση του Δημιουργού, και οι πράξεις Του και η εξουσία Του έδωσαν ζωή σ’ αυτά τα λόγια. Έτσι, λοιπόν, μέσα από αυτά τα λόγια ο άνθρωπος έχει δει μια αληθινή και ζωντανή έκφραση της εξουσίας του Δημιουργού κι έχει γίνει αληθινός μάρτυρας της υπεροχής του Δημιουργού, έχει παρατηρήσει την εξαιρετικότητα της εξουσίας και της δύναμης του Δημιουργού.
Η εξουσία και η δύναμη του Δημιουργού παράγουν το ένα θαύμα μετά το άλλο και Εκείνος προσελκύει την προσοχή του ανθρώπου κι ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει άλλο από το να κοιτάζει θαμπωμένος τα καταπληκτικά πράγματα που γεννιούνται από την άσκηση της εξουσίας Του. Η απίθανη δύναμή Του προκαλεί τη μία απόλαυση μετά την άλλη κι ο άνθρωπος μένει θαμπωμένος και εξαιρετικά ευχαριστημένος και με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό, καταλαμβάνεται από δέος και ζητωκραυγάζει. Και επιπλέον, ο άνθρωπος συγκινείται ορατά και του δημιουργούνται συναισθήματα σεβασμού, ευλάβειας και προσκόλλησης. Η εξουσία και οι πράξεις του Δημιουργού έχουν μεγάλη επίδραση στο πνεύμα του ανθρώπου, εξαγνίζουν το πνεύμα του ανθρώπου και επιπλέον χορταίνουν και με το παραπάνω το πνεύμα του ανθρώπου. Κάθε μία από τις σκέψεις Του, κάθε μία από τις ομιλίες Του και κάθε αποκάλυψη της εξουσίας Του είναι ένα αριστούργημα ανάμεσα σε όλα τα πράγματα και πρόκειται για ένα τεράστιο εγχείρημα που πραγματικά αξίζει τη βαθιά κατανόηση και γνώση του δημιουργημένου ανθρώπινου είδους.
«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α΄