Όταν πρωτοήρθα στην Αυστραλία, εξαιτίας του εμποδίου της γλώσσας, αντιμετώπισα πολλές αποτυχίες στην αναζήτηση εργασίας: κάποιες φορές δεν έπαιρνα καμιά απάντηση μετά τη συνέντευξή μου∙ άλλες, με απέρριπταν απευθείας από το τηλέφωνο… Αντιμέτωπη με αυτή την κατάσταση, αισθανόμουν μάλλον ανήσυχη: αν δεν κατάφερνα να βρω μια δουλειά, πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω σε αυτή την άγνωστη χώρα; Εξαιτίας αυτού, συχνά δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ, και έκλαψα πολύ στα κρυφά. Αργότερα, μια κινέζα επιχειρηματίας που είχε μια εταιρία καθαρισμού με δοκίμασε, και μια εβδομάδα αργότερα με προσέλαβε επισήμως. Επειδή εκτιμούσα πολύ τη δουλειά, δούλευα αρκετά σκληρά όλη τη μέρα.
Η εργοδότριά μου είχε την επιχείρηση στην Αυστραλία πάνω από δέκα χρόνια. Οι περισσότεροι πελάτες της ήταν τακτικοί και είχαν αυστηρές απαιτήσεις για το καθάρισμα. Η εργοδότριά μου είναι σοβαρή και δύστροπη: μιλάει πάντα με σκληρό τόνο στους υπαλλήλους της και, αν εκείνοι κάνουν κάτι λάθος, τους βρίζει χωρίς δισταγμό. Οπότε, από φόβο μήπως μου φερθεί άσχημα ή με απολύσει, ήμουν συνεχώς σε κατάσταση υψηλού άγχους και συγκεντρωνόμουν απόλυτα στα καθήκοντά μου κάθε μέρα.
Μια μέρα, η εργοδότριά μου μας πήγε στο σπίτι ενός πλουσίου, για να καθαρίσουμε. Πριν μπούμε στο σπίτι, μας προέτρεψε να είμαστε προσεκτικοί στη δουλειά μας επειδή κάθε έπιπλο εκεί μέσα ήταν πολύ ευαίσθητο και ακριβό. Βλέποντας τη σοβαρή έκφρασή της, αγχώθηκα. Οπότε, σε κάθε δωμάτιο, σκούπισα κάθε γωνία και ξεσκόνισα κάθε αντικείμενο πολύ προσεκτικά, επειδή φοβόμουν μήπως έσπαγα κάτι το οποίο δεν θα μπορούσα να πληρώσω. Ωστόσο, έγινε αυτό που φοβόμουν περισσότερο: ενώ ξεσκόνιζα έναν διακόπτη στον τοίχο, το γυάλινο κάλυμμα του ξαφνικά έπεσε. Προσπάθησα να το πιάσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Κοιτούσα άναυδη και μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας, καθώς σκεφτόμουν πως αυτό ήταν το τέλος μου. Προς έκπληξή μου, όταν σήκωσα το κάλυμμα, είδα πως στην πραγματικότητα ήταν άθικτο. Τότε, ένιωσα πολύ ανακουφισμένη και σκέφτηκα: «Η ποιότητα αυτού του καλύμματος πρέπει να είναι πολύ υψηλή. Παραμένει άθικτο, παρόλο που έπεσε από τέτοιο ύψος». Έπειτα, το έβαλα πίσω προσεκτικά. Βλέποντας πως ήταν ακριβώς όπως πριν, ένιωσα πολύ χαρούμενη και συνέχισα τη δουλειά μου.
Την επόμενη εβδομάδα, πήγαμε ξανά στο σπίτι την κανονισμένη ώρα και φύγαμε όταν τελειώσαμε το καθάρισμα. Καθώς ήμασταν καθ’ οδόν για το σπίτι του επόμενου πελάτη, η εργοδότριά μου είπε μπερδεμένη: «Περίεργο. Μας πληρώνει πάντοτε κάθε δύο εβδομάδες· γιατί δεν μας πλήρωσε αυτή τη φορά; Θα του τηλεφωνήσω». Λίγο αργότερα αφού κάλεσε, άρχισαν να μαλώνουν. Όταν τους άκουσα αόριστα να μαλώνουν για κάτι που είχε σπάσει, η καρδιά μου σφίχτηκε ξαφνικά, και σκέφτηκα: «Μιλάνε για το γυάλινο κάλυμμα; Όμως, δεν ήταν άθικτο όταν το σήκωσα; Ω, αν πρόκειται πράγματι για το κάλυμμα, τότε έχω βρει τον μπελά μου». Ακούγοντας την αγανακτισμένη φωνή της εργοδότριάς μου, ένιωσα πολύ φοβισμένη, μην τολμώντας να πω λέξη. Αργότερα, ο πελάτης έστειλε μια φωτογραφία στην εργοδότριά μου. Βλέποντας τη φωτογραφία, έμεινα άναυδη, επειδή ήταν το κάλυμμα, και είχε ραγίσει πολύ άσχημα. Νομίζοντας πως ο πελάτης προσπαθούσε να της αποσπάσει χρήματα, η εργοδότριά μου άρχισε να φωνάζει στο τηλέφωνο. Υπό αυτές τις συνθήκες, ήμουν αρκετά φοβισμένη και το μυαλό μου έτρεχε γεμάτο σκέψεις: «Εγώ φταίω. Να πω την αλήθεια ή όχι; Αν δεν πω την αλήθεια, θα με μισεί ο Θεός και δεν θα έχω γαλήνη∙ επίσης, η εργοδότριά μου ίσως χάσει αυτόν τον πελάτη και χρήματα. Αλλά, αν πω την αλήθεια, η δύστροπη εργοδότριά μου σίγουρα θα με απολύσει αμέσως». Σκεπτόμενη αυτά, ήμουν πολύ ταραγμένη και δεν μπορούσα να αποφασίσω τι να κάνω.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι του επόμενου πελάτη, η εργοδότριά μου μάλωνε ακόμα με τον προηγούμενο πελάτη. Ένοχη και αγχωμένη, πήγα πάνω φοβισμένη. Και τότε, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Είμαι πολύ φοβισμένη και νιώθω υπεύθυνη, επειδή εγώ έσπασα το κάλυμμα. Πρέπει να πω την αλήθεια στην εργοδότριά μου. Όμως, ανησυχώ πως θα απολυθώ και δεν θα μπορέσω να επιβιώσω, αν πω την αλήθεια. Επίσης, φοβάμαι πως αν η εργοδότριά μου συνεχίσει να μαλώνει με τον πελάτη, θα μπει σε μεγάλες φασαρίες και ίσως ακόμα καταλήξει και σε αγωγή! Θεέ μου! Τώρα νιώθω πολύ φοβισμένη και αδύναμη. Τι να κάνω;»
Αφού προσευχήθηκα στον Θεό, ξαφνικά, σκέφτηκα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Σε κάθε βήμα του έργου που επιτελεί ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, εξωτερικά φαίνεται να είναι αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων, σαν να γεννήθηκαν από ανθρώπινες ρυθμίσεις ή από ανθρώπινη παρέμβαση. Αλλά στα παρασκήνια, κάθε στάδιο του έργου και ό,τι συμβαίνει είναι ένα στοίχημα του Σατανά ενώπιον του Θεού και απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους προς τον Θεό. Πάρε τη δοκιμασία του Ιώβ για παράδειγμα: Στα παρασκήνια, ο Σατανάς έβαζε ένα στοίχημα με τον Θεό και αυτό που συνέβη στον Ιώβ ήταν οι πράξεις των ανθρώπων και η παρέμβαση των ανθρώπων. Πίσω από κάθε βήμα που κάνει ο Θεός σε σας είναι το στοίχημα του Σατανά με τον Θεό —πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια μάχη. […] Έτσι, σε οτιδήποτε συναντάς υπάρχει μια μάχη, και όταν υπάρχει μια μάχη μέσα σου, χάρη στην πραγματική συνεργασία σου και το πραγματικό μαρτύριό σου ο Θεός εργάζεται μέσα σου. Τελικά, μέσα σου είσαι σε θέση να παραμερίσεις το θέμα και ο θυμός σβήνει φυσικά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας σου με τον Θεό. Όλα όσα κάνουν οι άνθρωποι απαιτούν από αυτούς να πληρώσουν κάποιο τίμημα στις προσπάθειές τους. Χωρίς πραγματικές δυσκολίες, δεν μπορούν να ευχαριστήσουν τον Θεό, δεν πλησιάζουν καν στο να ευχαριστήσουν τον Θεό και τσαμπουνούν απλά κούφια συνθήματα! Μπορούν αυτά τα κούφια συνθήματα να ικανοποιήσουν τον Θεό; Όταν ο Θεός και ο Σατανάς όντως μάχονται στο πνευματικό βασίλειο, πώς πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό και πώς πρέπει να είσαι σταθερός στη μαρτυρία σου σ’ Εκείνον; Θα πρέπει να γνωρίζεις ότι όλα όσα σου συμβαίνουν είναι μια μεγάλη δοκιμασία και η στιγμή που ο Θεός σε χρειάζεται για να γίνεις μάρτυρας». Καθώς συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού και σκεφτόμουν τι μου είχε συμβεί, συνειδητοποίησα πως ήταν δοκιμασία από τον Θεό. Ήμουν αντιμέτωπη με την επιλογή ανάμεσα στο δικό μου συμφέρον και την αλήθεια που ο Θεός απαιτούσε από μένα να κάνω πράξη, και ο Θεός παρατηρούσε τη συμπεριφορά και την επιλογή μου, και το ίδιο έκανε και ο Σατανάς. Αναλύοντας τις σκέψεις και τις ιδέες μου για το ζήτημα, συνειδητοποίησα πως, οδηγούμενη από την εγωιστική φύση μου, προστάτευα πάντα το δικό μου συμφέρον. Φοβόμουν πως αν έλεγα την αλήθεια, η εργοδότριά μου θα μου φερόταν άσχημα και θα ρεζιλευόμουν μπροστά στους άλλους, ή ακόμα μπορεί και να απολυόμουν και να έχανα την πηγή του εισοδήματός μου. Καθοδηγούμενη από αυτούς τους φόβους, όταν είδα την εργοδότριά μου να μαλώνει με τον πελάτη για να αποδείξει την αθωότητά της, δεν είχα το κουράγιο να παραδεχτώ το λάθος μου. Ήμουν πραγματικά πολύ εγωίστρια και ποταπή. Επειδή απέτυχα να μείνω σταθερή για τον Θεό, έμεινα στο σκοτάδι, δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του Θεού, και ένιωσα κατηγορούμενη και τιμωρημένη μέσα στην καρδιά μου. Αυτή ήταν η επίδραση της δίκαιης διάθεσης του Θεού πάνω μου.
Τότε, αυτά τα λόγια εμφανίστηκαν ξεκάθαρα στο μυαλό μου: «Πρέπει να […] δρας ειλικρινά και ευθέως, να μιλάς και να πράττεις σύμφωνα με τα γεγονότα, και να είσαι ένα άτομο ανοιχτό και τίμιο». Ευχαριστώ τον Θεό για τη διαφώτιση και την καθοδήγησή του, που μου επέτρεψε να καταλάβω το εξής: ο Θεός ελπίζει να είμαστε ανοικτοί και τίμιοι και να δρούμε ειλικρινά και ευθέως. Μόνο άνθρωποι που είναι ανοικτοί και ακέραιοι και νιώθουν άνετα και ειρηνικά μέσα τους μπορούν να ευλογηθούν από τον Θεό. Εκείνη τη μέρα, το σχέδιο του Θεού ως προς αυτές τις συνθήκες ήταν να καθαρίσει και να αλλάξει τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και να μου επιτρέψει να εισέλθω στην αλήθεια του να είμαι ένας τίμιος άνθρωπος. Οπότε, έπρεπε να βάλω στην άκρη το συμφέρον μου, να σταματήσω να ανησυχώ για την εικόνα μου, και να αναλάβω την ευθύνη. Ακόμα και αν η εργοδότριά μου με απέλυε, έπρεπε να πω την αλήθεια. Σκεπτόμενη αυτό, πήρα μια βαθιά ανάσα και κάλεσα σιωπηλά τον Θεό μέσα στη καρδιά μου: «Ας μου δώσεις πίστη και δύναμη. Ας μου δώσεις τα λόγια που πρέπει να πω».
Έπειτα, πήγα στην εργοδότρια. Βλέποντας τη θυμωμένη έκφρασή της, ακόμα ένιωθα λίγο φοβισμένη. Αλλά προσευχήθηκα ξανά στον Θεό για δύναμη, και βρήκα το κουράγιο και της είπα: «Αφεντικό, εγώ έσπασα το κάλυμμα. Όταν έπεσε, νόμιζα πως έσπασε, αλλά όταν το σήκωσα, ήταν άθικτο. Οπότε, το έβαλα πίσω και συνέχισα να δουλεύω χωρίς να σου το πω. Δεν σκέφτηκα πως ήταν σπασμένο. Συγνώμη που σε έβαλα σε όλη αυτή τη φασαρία. Είμαι πρόθυμη να πληρώσω για τη ζημιά». Αφού είπα αυτό, ένιωσα αρκετά χαλαρή και περίμενα τη θυμωμένη απάντησή της.
Προς έκπληξή μου, η εργοδότριά μου δεν έγινε έξαλλη μαζί μου, αλλά έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης και στη συνέχεια μού είπε: «Φανγκ, ήσουν εσύ από την αρχή! Το κάλυμμα δεν έσπασε αμέσως επειδή ήταν καλής ποιότητας και ήταν έτσι σχεδιασμένο ώστε να ραγίσει σταδιακά. Λοιπόν, εντάξει. Θα απολογηθώ στον πελάτη και θα δω πώς θα διαχειριστώ αυτό το θέμα. Πήγαινε πίσω στη δουλειά σου και να είσαι πιο προσεκτική από τώρα και στο εξής». Όταν άκουσα αυτά, δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Νόμιζα πως θα μου φερόταν άσχημα ως συνήθως και πως θα έπρεπε τουλάχιστον να πληρώσω για το κάλυμμα, ακόμη κι αν δεν με απέλυε. Τότε συνειδητοποίησα πως όλο αυτό ήταν έργο του Θεού. Βλέποντας τις πράξεις του Θεού, ενθουσιάστηκα και ένιωσα τη χαρά, τη σταθερότητα και τη γαλήνη που μου δόθηκαν επειδή έκανα πράξη το να είμαι ένας τίμιος άνθρωπος. Ευχαρίστησα σιωπηλά και ύμνησα τον Θεό μέσα στην καρδιά μου.
Όχι πολύ καιρό αργότερα, η εργοδότριά μου μας πήγε σ’ αυτό το σπίτι για να καθαρίσουμε, ως συνήθως. Αφού είχα κάνει αυτό το λάθος, δούλεψα πιο προσεκτικά από πριν: μεταχειριζόμουν τα τιμαλφή πιο απαλά και υπενθύμιζα συχνά στον εαυτό μου: «Δεν πρέπει να ξαναδημιουργήσω προβλήματα στην εργοδότριά μου». Ωστόσο, απροσδόκητα, ξεσκόνιζα ένα λεπτεπίλεπτο φωτιστικό γραφείου όταν το αμπαζούρ και η λάμπα του με κάποιον τρόπο έπεσαν από το γραφείο στο πάτωμα, και η λάμπα έγινε κομμάτια. Βλέποντάς το, έμεινα άναυδη: «Μόλις καταλάγιασε αυτό που είχε συμβεί την τελευταία φορά, και τώρα είχα κάνει το ίδιο λάθος. Πώς θα αντικρίσω την εργοδότριά μου; Θα με συγχωρέσει ξανά;» Ήμουν πολύ νευρική και σαστισμένη και δεν ήξερα τι να κάνω. Ξαφνικά, σκέφτηκα την προηγούμενη εμπειρία και συνειδητοποίησα πως σ’ αυτό το θέμα υπήρχε το θέλημα του Θεού. Έτσι, αμέσως φώναξα στον Θεό: «Θεέ μου! Σήμερα, μου συνέβη το ίδιο πράγμα. Πώς πρέπει να το αντιμετωπίσω;»
Αφού προσευχήθηκα, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Στη πραγματικότητα όμως, το εν λόγω ζήτημα είναι ένα μάθημα για το οποίο πρέπει να μελετήσεις, ένα μάθημα για τον σεβασμό προς τον Θεό και την αποφυγή του κακού. Επιπλέον, αυτό που πρέπει να σε ανησυχεί ακόμα περισσότερο είναι το να γνωρίζεις τι πράττει ο Θεός, όταν το ζήτημα αυτό αναδύεται για να σταθεί μπροστά σου. Ο Θεός βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου, παρατηρώντας κάθε λόγο και έργο σου, παρατηρώντας τις ενέργειές σου, τις αλλαγές της γνώμης σου —τούτο είναι το έργο του Θεού. […] Κάθε φορά που ο Θεός κανονίζει μια περίσταση για εσένα, παρακολουθεί κρυφά, παρατηρώντας την καρδιά σου, τους στοχασμούς και τις σκέψεις σου, εξετάζοντας πώς σκέφτεσαι και πώς θα ενεργήσεις».
Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα το εξής: σε κάθε κατάσταση που συναντώ, σημαντική ή ασήμαντη, καλή ή κακή, πρέπει να κάνω πράξη την αλήθεια. Την τελευταία φορά, όταν δεν έκανα πράξη την αλήθεια από την αρχή, ένιωσα πως ήμουν θύμα στην απάτη του Σατανά και ήμουν συνεχώς συντετριμμένη. Όταν συνέβη ξανά το ίδιο πράγμα, άρχισα να ανησυχώ και πάλι για την εικόνα μου και το συμφέρον μου. Ο Θεός παρατηρεί τα πάντα. Εξετάζει τις σκέψεις και τις έγνοιές μου και κάθε μου πράξη, παρατηρώντας αν μπορώ να αφήσω στην άκρη την επιθυμία μου για την καλή μου εικόνα και το συμφέρον μου για να κάνω πράξη την αλήθεια του να είμαι ένας τίμιος άνθρωπος.
Έπειτα, σκέφτηκα πώς ο Κύριος Ιησούς είπε κάποτε: «Αληθώς σας λέγω, εάν δεν επιστρέψητε και γείνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 18:3). Ο Θεός είναι άγιος, οπότε μόνο εκείνοι που είναι απλοί και τίμιοι μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία Του. Όμως, επειδή έχουμε διαφθαρεί από τον Σατανά, είμαστε τόσο εγωιστές και πονηροί∙ για να υπερασπιστούμε το συμφέρον μας, δεν τολμούμε να πούμε ούτε μια λέξη αλήθειας. Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι σαν εμάς να έχουν τα προσόντα να κληρονομήσουν αυτά που ο Θεός έχει υποσχεθεί και να εισέλθουν στη βασιλεία Του;
Δόξα τω Θεώ! Έχοντας κατανοήσει το θέλημα του Θεού, ήταν σαν να είχα κερδίσει ένα κύμα ατελείωτης δύναμης για να αντιμετωπίσω το λάθος με θάρρος. Ήξερα πως το να κάνω πράξη την αλήθεια δεν σημαίνει απλώς να παραδεχτώ τα λάθη, αλλά επίσης και να μεταμορφώσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και να ζήσω σαν ένας τίμιος άνθρωπος. Έτσι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ήμουν πρόθυμη να αναλάβω την ευθύνη για το θέμα. Στη συνέχεια, πήγα στην εργοδότριά μου και παραδέχθηκα ειλικρινά το λάθος μου. Προς έκπληξή μου, μου είπε ευγενικά: «Εντάξει, Φανγκ. Η βάση του φωτιστικού και το αμπαζούρ ήταν ήδη σπασμένη, κάτι που δεν σου το είπα από πριν. Οπότε, το μόνο που χρειάζεται είναι να αγοράσουμε μια καινούργια λάμπα κάποια άλλη μέρα και να την τοποθετήσουμε στο φωτιστικό. Θα το πω στον ιδιοκτήτη του σπιτιού. Πήγαινε και καθάρισε τα κομμάτια». Έμεινα έκπληκτη από τα λόγια της, όμως σύντομα ηρέμησα. Εκείνη τη στιγμή, βίωσα μια ξαφνική αποκάλυψη: αυτό είναι ένα τεστ για μένα. Όλα τα πράγματα εξυπηρετούν το ένα το άλλο για να ευεργετήσουν τους ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό: Ο Θεός κανόνισε αυτές τις συνθήκες για να μου επιτρέψει να κερδίσω την αλήθεια του να είμαι ένας τίμιος άνθρωπος. Καθώς σκεφτόμουν αυτά, πλημμύρισα από ευγνωμοσύνη στον Θεό μέσα στην καρδιά μου.
Με ακόμη πιο θαυματουργό τρόπο, ύστερα από αυτά τα δύο γεγονότα, η εργοδότριά μου δεν μου φερόταν πια άσχημα. Αντίθετα, μου ανέθεσε να κάνω την ευκολότερη δουλειά και μου έκανε αύξηση. Επίσης, αυτό που με χαροποίησε περισσότερο από όλα, ήταν πως η σχέση ανάμεσά μας έγινε κάτι παραπάνω από αυτήν ανάμεσα σε έναν υπάλληλο και τον εργοδότη του: τώρα με θεωρούσε επιστήθια φίλη της. Συχνά με αναζητούσε για να έχουμε μια εγκάρδια κουβέντα, να μου εμπιστευτεί τις ανησυχίες της και τις δυσκολίες της. Επιπλέον, μου έμαθε πώς να αλληλεπιδρώ με τους ντόπιους και πώς να υιοθετήσω τον τρόπο ζωής της Αυστραλίας. Ακόμη και οι συνάδελφοί μου μού είπαν: «Φανγκ, η εργοδότριά μας είναι τόσο καλή μαζί σου. Πραγματικά ζηλεύουμε». Ακούγοντας αυτά τα λόγια, ευχαρίστησα σιωπηλά τον Θεό μέσα στην καρδιά μου. Ήξερα πως επειδή έκανα πράξη το να είμαι ένας τίμιος άνθρωπος σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, μπόρεσα να κερδίσω την εμπιστοσύνη της εργοδότριάς μου. Όλο αυτό ήταν η χάρη και η ευλογία του Θεού. Δόξα τω Θεώ!
Από τη Σιάο-φανγκ, Αυστραλία<